Είναι η νέα μας πραγματικότητα. Μας συστήθηκε πρόσφατα.
Από που μας ήρθε ούτε και καταλάβαμε. Μπήκε από πόρτες, παράθυρα, χαραμάδες και οποιαδήποτε άλλη τρύπα βρήκε και τις έκλεισε ερμητικά πίσω της. Τις σφράγισε όλες. Έκατσε κάτω και φώναξε «Είμαι ο ελέφαντας που κάθομαι στο σαλόνι σου και θα με δεις θέλεις δε θέλεις.»

Δε θα μπει κανείς. Δε θα βγει κανείς. Αποστείρωσε χειρουργικά το περιβάλλον σου απ οτιδήποτε εξωτερικό, για να ναι όλο δικό της. Απαιτεί την προσοχή σου. Όλη. Όση έχεις. Είσαι εσύ κι αυτή. Και θα λογαριαστείτε. Έχετε όλο το χρόνο. Θα τα βάλετε όλα σε τάξη.

Αρχικά, θα σε βάλει να κάνεις τα ντουλάπια. Στην κουζίνα, στο μπάνιο.
Αυτή είναι μια περίοδος χάριτος, αλλά δεν το ξέρεις ακόμα. Θα τακτοποιήσεις τάχα τα χαρτιά σου, τις φωτό σου κτλ.

Προετοιμάζεσαι. Είναι το ζέσταμα.
Μετά σιγά-σιγά, θα πας πιο «μέσα». Θα φτιάξεις τις ντουλάπες. Τα συρτάρια. Τα κουτιά σου. Κι αφού βάλεις σε τάξη το έξω, θ’ αρχίσεις να μπαίνεις στο νόημα. Στα άλλα κουτάκια. Του μέσα σου. Ενόσω αυτή στέκεται από πάνω σου και επιβλέπει τις εργασίες.

Και κάπου εκεί αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι αυτή ήρθε να κάνει δουλειά, όχι αστεία. Είσαι έτοιμος. Γιατί βλέπεις, η καραντίνα δεν είναι τελικά μια ξένη. Ένας εισβολέας. Είναι ο μεγεθυντικός φακός της ζωής σου. Είναι αυτή που θα σε φέρει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και σε στρίμωξε μες το ίδιο σου το σπίτι.
Τι άτιμη!

Είναι αυτή που ήρθε να σου πετάξει κατάμουτρα το ποιος είσαι. Το πως ζεις.
Είναι αυτή, που ακριβώς αυτή την πραγματικότητα, θα στην κάνει τόσο μεγάλη που θα φωταγωγείται στα ταβάνια σου και θα αναβοσβήνει μέχρι να την αντικρύσεις κατάματα.

Δεν θα της γλυτώσεις. Θα σου πει τα πάντα. Όλα όσα αποφεύγεις. Όλα όσα κάνεις ότι δεν βλέπεις. Όλα όσα μεταθέτεις. Θα σε φτάσει στη ρίζα. Κι όσο εσύ καθαρίζεις εμμονικά τον κόσμο σου με τα αποστειρωτικά σου, τόσο πιο κοντά στην κάθαρση θα φτάνεις.

Μη σκεφτείς να τα αφήσεις μισοκαθαρισμένα. Αφενός δεν είσαι τέτοιος. Αφετέρου η περίπτωση δε σηκώνει μισοδουλειά.
Γιατί πάλι εσύ θα τα καθαρίσεις. Απλώς αργότερα. Και θα ναι πιο βρώμικα.

Είχε πει ο Πασκάλ, για μην τον ακούσει κανείς «Όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου, απορρέουν απ την ανικανότητά του να καθίσει σ’ ένα δωμάτιο μόνος και σιωπηλός.»

Θα σου πει με ποιους ζεις. Θα σου προτάξει τις επιλογές σου που έχουν διαμορφώσει το «σήμερά» σου.
Θα τις περιφέρει με πανό μέσα στο σπίτι. Θα στα κάνει τόσο πολύ λιανά. Αλλά και γιγάντια. Στην καραντίνα, ο πλήρης είναι πιο πλήρης. Ο μόνος είναι πιο μόνος. Ο φοβισμένος, πιο φοβισμένος. Ο χαζός, είναι αδιαμφισβήτητα πιο χαζός. Ο έτσι πιο έτσι κι ο αλλιώς πιο αλλιώς.

Θα πάει και πιο πέρα. Θα σου πει ποιος θα ήθελες να είσαι. Πως θα ήθελες να ζεις. Ποιους θα ήθελες τώρα δίπλα σου. Και ποιους όχι.
Θα στα δείξει όλα.

Κοίτα τα. Αυτά που σκέφτεσαι, καλά κάνεις και τα σκέφτεσαι. Υπάρχει λόγος.
Αυτά που φοβάσαι, καλά κάνεις. Υπάρχει λόγος.
Αυτά που ελπίζεις. Το ίδιο.

Αυτοί που σου λείπουν. Επίσης. Αυτοί που δε σου λείπουν. Κι δω το ίδιο. Είναι πραγματικά όλα.
Κοίτα τα. Δεν είναι υπερβολικά γιατί είναι διογκωμένα. Απλως πρέπει να τα δεις.

Αν είσαι τυχερός και έχεις καλά στοιχεία μέσα σου, θα σου δείξει κι άλλα. Θα πάρει το φακό από πάνω σου και για λίγο δε θα ‘σαι ο σταρ.
Δε θ’ ασχολείσαι όλη την ώρα μόνο με τον εαυτό σου. Θα στρέψει τη σκέψη σου και προς άλλους ανθρώπους. Λιγότερο προνομιούχους από σένα.

Η εικόνα σου θα μεγαλώσει. Αφού σ έχει κάνει πρώτα να δεις πόσο προνομιούχος είσαι εσύ. Γιατί πάλι εσύ είσαι το θέμα. Γιατί είναι και αυτό κάτι που επίσης δε βλέπουμε. Θα σε οδηγήσει εκεί που πρέπει να πας. Στο μεταξύ έχετε γίνει φίλοι και δεν το ‘χεις καταλάβει.

Ενδεχομένως, λίγο πριν φύγει να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Και το ενδεχομένως δεν είναι τυχαίο. Γιατί δε μας έχω τόση εμπιστοσύνη.
Γιατί αν θα ‘πρεπε να κάνω μια σκέψη παραπάνω είναι ότι τα πάντα είναι μια συνήθεια.

Οι άνθρωποι συνηθίζουμε. Είναι στη φύση μας. Κι όταν βγούμε απ την πραγματικότητα που ζούμε τώρα, θα συνηθίσουμε εκ νέου την καινούρια που θα ‘ρθει, επιστρέφοντας στην κανονικότητα. Που είναι και το ζητούμενο άλλωστε.

Όμως! Ζητούμενο είναι επίσης, να πάρουμε μαζί μας στην κανονικότητα όσα περισσότερα μπορούμε απ αυτά που μας έμαθε η απρόσκλητη φίλη μας. Αν είμαστε έξυπνοι.
Να είναι αυτά μερικά ρούχα, με τα οποία θα ντύσουμε τον νέο μας εαυτό. Γιατί η ζωή βρίσκει πάντα τον τρόπο να μας τιμωρεί για το ανεπίδεκτο της μαθήσεώς μας.

Εν καιρώ.
Όταν πια τελειώσει τη δουλειά της και στα φέρει όλα στο φως, θα φύγει.
Θα σου αφήσει ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, έναν αποστειρωμένο εαυτό και θα σου πει «άνοιξε τις πόρτες με το καινούριο σου χέρι, βγες έξω και δες τον κόσμο με τα καινούρια σου μάτια και περπάτα στη ζωή με τα καινούρια σου πόδια».
Απ το μηδέν. Αλλά πρέπει πρώτα να μηδενίσεις.

Απλά ζήσε. Ζήσε απλά. Ζήσε όμορφα. Ζήσε γεμάτα. Κι αν δεν μπορείς τίποτα απ αυτά, αρκεί το ζήσε.

Κείμενο: Έλενα Κατσάρη