Για να μάθεις να ζεις χρειάζεται στην πραγματικότητα να μάθεις να μην σκέφτεσαι.
“Ζω” σημαίνει απλώς αφήνω τον εαυτό μου να συμμετέχει σε μια δραστηριότητα και κάνω αυτό που μου έρχεται φυσικά, χωρίς παρέμβαση ή έλεγχο από μέρους του αναθεωρητικού, αναλυτικού και σχεδιαστικού μυαλού.
Έτσι για παράδειγμα, όταν έχουμε την διδάξει το σώμα μας πώς να κάνει μια πράξη, το μυαλό μας θα παρεμποδίσει την άνετη εκτέλεση αυτής της πράξης, αν τη σκεφτόμαστε συνεχώς.
Σκέψου λίγο τις καθημερινές δραστηριότητες, όπως είναι η οδήγηση του αυτοκινήτου. Όταν μάθεις καλά να οδηγείς μέσα από την σκέψη και την εξάσκηση, παύεις πια να σκέφτεσαι τι κάνεις την ώρα που οδηγεί το σώμα σου. Το αφήνεις απλώς να κάνει αυτό που έμαθε να κάνει.
Όταν θέλεις να στρίψεις, το πόδι σου μετακινείτα από το γκάζι στο φρένο για να κόψει ταχύτητα και τα χέρια σου γυρίζουν το τιμόνι, έτσι που το αυτοκίνητο στρίβει μαλακά στη γωνία, χωρίς να αλλάξει λωρίδα ή να φύγει από τη στροφή.
Μετά αφήνεις το τιμόνι να ξαναπάρει την θέση του, αλλάζοντας τη λαβή σου, πατάς ξανά γκάζι κλπ. Αν άρχιζες να σκέφτεσαι και να ανησυχείς για την παραμικρή κίνηση που κάνεις, θα διέκοπτες τη φυσική ροή των κινήσεων σου, θα έχανες τον συντονισμό σου και θα τα ‘κανες θάλασσα. Θα ήταν σαν να ξαναγύριζες στα αρχικά, διστακτικά στάδια της εκπαίδευσης.
Σίγουρα έχεις δει οδηγούς, που σκέφτονται συνεχώς την οδήγησή τους. Μοιάζουν να μην έχουν πάψει ποτέ να προσπαθούν, αδέξια και διστακτικά, να συναρμολογούν κάθε φορά τις γνώσεις τους.
Φαίνονται με κατευθύνουν το αυτοκίνητο τους ελέγχοντας την νευρικά τις κινήσεις του, σαν να φοβούνται ότι με την παραμικρή ευκαιρία το αυτοκίνητό τους θα πηδήξει έξω από τον δρόμο. Ανησυχούν με την κάθε στροφή, με την ταχύτητα τους, με το να μην βγουν από τη λωρίδα τους. Με δυο λόγια δεν οδηγούν άνετα, γιατί δεν έμαθαν πως να οδηγούν χωρίς να σκέφτονται.
Το ίδιο ισχύει και για τα αθλήματα, όπως είναι το τένις ή το μπάσκετ. Τα καλύτερα χτυπήματα στο τένις τα κάνεις όταν δεν σκέφτεσαι. Αν γαληνέψεις το μυαλό σου και αφήσεις το σώμα σου να κάνει αυτό που ξέρει, τότε θα δεις ότι θα ρίξεις μακρινές μπαλιές, εύστοχα service κλπ.
Άλλωστε το τένις θεωρείται ανέκαθεν πνευματικό παιχνίδι και οι προπονητές μιλούν πάντα για πνευματικές στάσεις. Οι καλύτεροι παίκτες είναι αυτή που χαλαρώνουν πνευματικά, όσο χρειάζεται για να μην τους απασχολεί η επίδοσή τους. Πετυχαίνουν, γιατί κατορθώνουν να αφήνουν το σώμα τους να κάνει αυτό που ξέρει.
Έχω παρακολουθήσει πολλούς αγώνες τέννις ανάμεσα σε πρωταθλητές και σε δεύτερους παίκτες, όπου οι τελευταίοι έχουν επιτυχία στην αρχή, κυρίως επειδή ρίχνονται με άνεση στο παιχνίδι. Μέσα στο μυαλό τους δεν ελπίζουν στην νίκη και, επομένως, δεν ανησυχούν. Έτσι στρέφονται προς την μπάλα και αφήνουν το σώμα τους να λειτουργήσει.
Στη συνέχεια, όμως, καθώς έχουν κερδίσει αρκετούς πόντους, αρχίζουν να σκέφτονται. Έχουν πιθανότητες να κερδίσουν τώρα. Έχουν κάτι να προστατεύσουν. Έτσι αρχίζουν να πιέζονται, να σφίγγονται. Το μυαλό τους αναλαμβάνει τον έλεγχο. Προσπαθούν να ελέγξουν τα χτυπήματα τους, να κατευθύνουν την μπάλα και πριν καλά το καταλάβουν, έχουν χάσει.
Αν είχαν μπορέσει να είναι ως το τέλος χαλαροί, με αμέτοχο μυαλό, αφήνοντας το σώμα τους να παίξει τένις, ίσως μπορούσα να διατηρήσουν το προβάδισμα που είχαν εξασφαλίσει με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Όπως είδαμε και πιο πάνω, γίνεται φανερό ότι αν θέλεις να κερδίσεις πρέπει ακριβώς να μη σκέφτεσαι τη νίκη.
Οι πρωταθλητές (σε όλα τα αθλήματα), κάνουν τα πράγματα φυσικά, χωρίς σκέψη, γιατί έχουν ασκήσει το σώμα τους να ανταποκρίνεται αυτόματα στις ακριβείς ανάγκες του παιχνιδιού, στη δεδομένη στιγμή και χωρίς δισταγμό.
Αν στο τένις δεν είσαι καλός στις ανάποδες, αλλά κάπου κάπου ένα “ασυνείδητο” χτύπημά σου ταξιδεύει άνετα πάνω από το δίχτυ, κατευθείαν στη γωνία του αντιπάλου σου, τότε να ξέρεις ότι κάτι μέσα στο σώμα σου ξέρει πως να παίζει σωστά και θα κέρδιζε αν δεν το διέκοπτες συνέχεια. Με το να είσαι “ασυνείδητος”, αφήνεις την πραγματική, φυσική σου επιδεξιότητα να εκφραστεί.
Ασυνείδητος σημαίνει πραγματικά να μην σκέφτεσαι τον τρόπο που παίζεις, σημαίνει να αφήνεις το σώμα σου να παίζει. Έτσι ακριβώς είναι και η ζωή και η κάθε της απόλαυση.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στο φαγητό και στις δίαιτες. Το υπερβολικό φαγητό και η δίαιτα είναι φυσικά τα καλύτερα παραδείγματα για το πως μπορεί να σε θυματοποίηση η σκέψη σου.
Το σώμα σου ξέρει πως να βρει το φυσιολογικό του βάρος. Αν είσαι παχύς, είναι σχεδόν σίγουρο πως αυτό οφείλεται στο μυαλό σου και όχι σε κάποια σωματική βλάβη. Αν πάψεις να θεωρείς το φαγητό πολύτιμο και αποφασίσεις να πάψεις να τρως τη στιγμή ακριβώς που το σώμα σου δεν πεινάει άλλο, τότε δε χρειάζεται καν να κάνεις δίαιτα.
Το σώμα σου συνήθως ικανοποιείται με λίγες μπουκιές. Τα σωματικά συμπτώματα της πείνας εξαφανίζονται. Εσύ, όμως, συνεχίζεις να τρως, επειδή έχεις ένα μυαλό που σκέφτεται προσανατολισμένο στην τροφή.
Μπορεί να λες στον εαυτό σου ότι πρέπει να φας όλο το φαγητό που είναι στο πιάτο σου, ότι είναι ώρα φαγητού, ότι αν δεν φας καλά τώρα θα ξαναπεινάσεις σε μισή ώρα, ότι το ψητό είναι υπέροχο, το παγωτό εξαίσιο και όλα τα παρόμοια.
Το βρίσκεις φυσικό να πεινάς διαρκώς, έχεις έναν παράλογο φόβο απέναντι στην πείνα. Ακόμα και όταν έχει ικανοποιηθεί η πείνα σου, εσύ “πεθαίνεις” από την πείνα. Στην πραγματικότητα, όμως, έχεις παραγεμίσει με τροφές στο σώμα σου και το ξέρεις.
Πάψε να υπακούς το μυαλό σου σχετικά με την τροφή που θα κατανάλωσης και σύντομα θα βγει στην επιφάνεια τον καιρό και ικανούς σώμα, που κρύβεται, πίσω από το υπερτροφικό και αυτο – υπονομευτικό μυαλό.
Γουαίην Ντύερ, “Να κινείς τα δικά σου νήματα”, εκδόσεις Γλάρος
Επιλογή – επιμέλεια: Δημήτρης Συμεωνίδης
