Μια σκέψη, πριν ξεκινήσεις άλλη μια δίαιτα…

Μια σκέψη, πριν ξεκινήσεις άλλη μια δίαιτα…

Πριν ξεκινήσεις άλλη μια δίαιτα την οποία μπορεί να την αποκαλείς διατροφή, ή ολιστική διατροφή ή μεσογειακή ή μακροβιοτική ή ό,τι άλλο θέλεις, είναι όμως ένα πρόγραμμα στο φαγητό σου, το οποίο ακολουθείς με την δύναμη της θέλησης και όχι από παρόρμηση, ίσως να πρέπει να κάνεις μια σύσκεψη με τον εαυτό σου, για να δεις καθαρά όλο το σκηνικό.

Για να λύσει κάποιος την συναισθηματική του σύνδεση με το φαγητό, δεν μπορεί να το πετύχει με κόλπα. Δεν μπορεί να παρακάμψει αυτό το κομμάτι του εαυτού του που διαμαρτύρεται.

Το σώμα του ανθρώπου με πολλά κιλά ή με πολλές αυξομειώσεις στα κιλά, είναι σαν ένα “δύσκολο παιδί” που μοιάζει κακομαθημένο. Η θεραπεία του δεν είναι να το μαλώσεις και να του στερήσεις αυτό που φαίνεται να έχει σε υπερβολικό βαθμό, δηλαδή την τροφή. Μάλλον αυτό ακριβώς χρειάζεται περισσότερο από κάθε τι. Χρειάζεται τροφή, αλλά διαφορετικού είδους και ποιότητας.

Οι άνθρωποι τρέφονται με πολλούς τρόπους, τρέφονται συναισθηματικά, νοητικά, αισθητηριακά. Η υπερβολική φυσική τροφή, υποκαθιστά την έλλειψη ψυχικής τροφής και προφυλάσσει από την επίγνωση της έλλειψης. Η στέρηση, απλά θα χειροτερέψει την κατάσταση. Όπως συμβαίνει με το θυμωμένο παιδί. Η αυστηρότητα δεν θα το βοηθήσει, αλλά θα το απομονώσει ακόμη περισσότερο. Το πολύ που θα πετύχει, είναι να είναι θυμωμένο χωρίς να φαίνεται.

Όσους ανθρώπους έχω γνωρίσει, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, που παλεύουν με τα κιλά τους, είναι όλοι υποσιτισμένοι. Είναι παράδοξο, αλλά είναι ακριβώς έτσι. Πολύ συχνά έχουν περάσει πολλά χρόνια με δίαιτες και στη συνέχεια έχουν μια ενοχική σχέση με το φαγητό, πράγμα που σημαίνει ότι ποτέ δεν τρώνε ούτε την ποσότητα, ούτε την ποιότητα, ούτε στη συχνότητα που έχουν ανάγκη. Δηλαδή αγνοούν εντελώς την ανάγκη τους για θρέψη.

Δεν είναι σε θέση να αναγνωρίζουν τις επιθυμίες τους, οπότε μπαίνοντας σ ένα πρόγραμμα και ακολουθώντας οδηγίες για το τι πρέπει να τρώνε και για το πότε, αυτό το ανώριμο κομμάτι του εαυτού, παραμένει καταπιεσμένο και παραμελημένο. Μειώνεται ακόμη περισσότερο η εμπιστοσύνη στην ανάγκη του σώματος και αυξάνεται ο φόβος για την παρόρμηση. Γιατί το σενάριο λέει, ότι “αν αφεθώ σ αυτό που μου ζητάει το σώμα μου, δεν θα σταματήσω πουθενά”. Είναι αλήθεια ότι αν αφεθούμε, στην εκδραμάτιση και δεν ασχοληθούμε με την αιτία, μπορεί η αυτοκαταστροφική πορεία να συνεχίζεται.

Αλλά κι αν μπούμε σ ένα πρόγραμμα με την δύναμη της θέλησης, αυτό το κομμάτι του εαυτού θα παραμονεύει να εκραγεί πάλι , όταν θα νομίζουμε ότι το εξαφανίσαμε. Γι αυτό και πολύ συχνά αυτοί οι άνθρωποι, έχουν πιο εύκολο να μην δοκιμάσουν καθόλου από κάτι που τους αρέσει, παρά να φάνε λίγο*. Δεν υπάρχει λίγο, υπάρχει όλο ή τίποτα.

Αυτό βέβαια μοιάζει σα να θέλεις να κάνεις ένα πάρτι γενεθλίων και σου λένε ότι η προϋπόθεση είναι να κάνεις ανακαίνιση στο σπίτι. Όμως οτιδήποτε λιγότερο απ αυτό, νομίζω ότι είναι χάσιμο χρόνου και σπατάλη ενέργειας. Η αλήθεια είναι αυτή: πάρτι δεν γίνεται, αν δεν αποφασίσεις να τ αλλάξεις όλα.

Και δεν πρόκειται για διαδικασία βασανιστική, το αντίθετο, πρέπει ο σκοπός να είναι η αληθινή** χαρά και η ικανοποίηση. Υπάρχουν δύο τρία πράγματα που έχω διαπιστώσει ότι είναι πολύ βοηθητικά προς αυτή την κατεύθυνση:

Είναι πολύ βοηθητικό να υιοθετηθεί κάποια δραστηριότητα που να δίνει σωματική ευχαρίστηση και χαλάρωση χωρίς να συνδέεται με το αδυνάτισμα, όπως είναι κάποιο είδους μασάζ η σωματική δραστηριότητα αποσυνδεδεμένη από τον στόχο της βελτίωσης της εικόνας του σώματος.
Ένα άλλο είναι, να προσπαθούμε να είμαστε σ επαφή με τον εαυτό μας και τις αληθινές του ανάγκες σε μικρά καθημερινά πράγματα για να ενισχυθεί η εμπιστοσύνη στην φωνή του ενσώματου εαυτού.

Το τρίτο είναι, να υπάρχει επίγνωση, του άγχους που προκαλεί το βλέμμα των άλλων. Το άγχος δηλαδή που μας προκαλεί η εικόνα μας.
Το τέταρτο και πιο σημαντικό είναι το μάσημα της τροφής, με ηρεμία και επίγνωση. Να σκεφτόμαστε την τροφή μας . Τι είναι, πώς μαγειρεύτηκε, τι νοιώθουμε την ώρα που την μασάμε, τι γεύσεις διακρίνουμε, τι μας δίνει, τι συναισθήματα μας προκαλεί αυτή η διαδικασία.

Τίποτα δεν γίνεται εύκολα γιατί το μυαλό βάζει συνεχώς εμπόδια και φτιάχνει σενάρια. Κι αυτό που λέγεται “στο μυαλό σου βρίσκονται όλα” είναι αλήθεια. Όντως εκεί δημιουργούνται τα εμπόδια. Η λύση βρίσκεται πέρα από το μυαλό και την λογική και τον έλεγχο, στην αλήθεια που έχουμε να μάθουμε από την συνολική αντίληψη του εαυτού μας .

* η λέξη “λίγο” εδώ χρησιμοποιείται για να αποδώσει την αντίληψη που μπορεί να έχουμε για την ποσότητα. Στ αλήθεια ο άνθρωπος χορταίνει με μια ορισμένη ποσότητα τροφής. Ο προσδιορισμός “πολύ” ή “λίγο” είναι μια νοητική στάση απέναντι σ αυτή την ποσότητα. Αν μασάμε καλά και ήρεμα μπορούμε να χορτάσουμε με μια μικρή ποσότητα. Αν καταπίνουμε χρειάζεται μια πολύ μεγαλύτερη.

**η φαντασιακή χαρά συνδέεται με διαταραχές στην πρόσληψη τροφής. Φαντασιακές εικόνες ή πράξεις έχουν συνδεθεί με ευτυχία ή γαλήνη. Για παράδειγμα, φαντάζομαι ότι ευτυχώ με μια πολύ αδύνατη σιλουέτα ή φαντάζομαι ότι ευτυχώ επειδή τρώω κάτι συγκεκριμένο ή τρώω οτι βλέπω μπροστά μου. Κυνηγώντας τέτοιες ευτυχίες, χάνεσαι μέσα στο αντίθετο τους.

Ιφιγένεια Πανέτσου

Διαβάστε επίσης

Close