Υπάρχουν άνθρωποι που λένε με περηφάνια πως δεν τους νοιάζει ούτε στο ελάχιστο η γνώμη που έχουν οι άλλοι για αυτούς. Είναι μάλλον ξεκάθαρο: λένε ψέμματα.
Όλοι μας, λίγο ή πολύ, ενδιαφερόμαστε για την εικόνα που έχουμε απέναντι στους γύρω μας. Άλλωστε, ένα από τα πιο κομβικά πράγματα που ορίζουν την ανθρώπινη φύση είναι πως το κοινωνικό της στοιχείο και η ανάγκη της συνύπαρξης. Συνεπώς, η αλληλεπίδρασή μας με τους άλλους δεν μπορεί παρά να είναι σημαντική για την καθημερινότητά μας.
Όπως συμφωνούν άλλωστε διάφορες μελέτες, οι άνθρωποι που είναι ευτυχισμένοι θεωρούν πως οι στενές σχέσεις δεν είναι απλά μια πολυτέλεια αλλά μια αναγκαιότητα ενώ ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον εύρημα από μελέτες είναι πως οι 25 πρώτες κοινώς αποδεκτές δραστηριότητες που προκαλούν ευχαρίστηση στον άνθρωπο γίνονται παρέα με άλλους ανθρώπους.
Μπροστά στο φόβο της μοναξιάς και της απώλειας λοιπόν είναι λογικό ο μέσος άνθρωπος να θέλει να είναι αρεστός στους γύρω του. Μήπως όμως πολλές φορές το παρακάνουμε και περνάμε στο άλλο άκρο;
«Δεν πρέπει να τιμούμε όλες τις γνώμες των ανθρώπων αλλά μερικές, και όχι όλων των ανθρώπων, αλλά μερικών», είχε πει ο Σωκράτης και αυτό φαίνεται πως είναι το κλειδί για το πολυπόθητο μέτρο όσον αφορά το ζήτημα της αποδοχής. Πολλοί άνθρωποι ωστόσο δεν τηρούν την ουσία αυτής της ρήσης.
Αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας είναι ότι οι αποφάσεις που παίρνουμε εμείς είναι και αυτές που ανταποκρίνονται στη δική μας ψυχοσύνθεση και τα δικά μας στάνταρ. Μπορούμε πάντα να επηρεαζόμαστε από μια συζήτηση ή μια συμβουλή αλλά όχι να αλλάζουμε τις θέσεις μας για να ικανοποιούμε τους άλλους. Αυτή τη λεπτή γραμμή πρέπει να προσέχουμε να μην την περνάμε.
Και αν οι αποφάσεις μας, όσο σωστές και αν είναι, είναι κατακριτέες από τους γύρω μας; Ναι, είναι μια δύσκολη συνθήκη αλλά πρέπει να την αντιμετωπίσουμε και να την διαχειριστούμε. Άλλωστε, αυτός που υπερασπίζεται τις αποφάσεις του είναι πάντα πιο σεβαστός στον περίγυρό του -ακόμα και αν διαφωνούν όλοι μαζί του- από εκείνον που αλλάζει απόφαση για να είναι πιο αποδεκτός…
