Ορισμένοι άνθρωποι φοβούνται πως όταν ξεθωριάζει η ομορφιά, ξεθωριάζει και η αγάπη. Τα άτομα αυτά γνωρίζουν πολύ λίγα γιά την αγάπη και έχουν ακόμα λιγότερο αυτοσεβασμό, γιατί στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο: όταν ξεθωριάζει η αγάπη, ξεθωριάζει και η ομορφιά.

Η αγάπη μας κάνει να αποδεχόμαστε ο ένας τις ατέλειες του άλλου – και να νιώθουμε πιο άνετα μ’ αυτές. Η αγάπη δε φρίττει όταν στεκόμαστε όρθιοι με τα εσώρουχα στο μπάνιο και κάνουμε αναμαλλιασμένοι την πρωινή μας γαργάρα. Δε νοιάζεται για τις καινούργιες ρυτίδες στο πρόσωπό μας, για το δέρμα μας που έχει χάσει τη σφριγηλότητά του ή για το στομαχάκι που αποκτήσαμε πρόσφατα.

Όταν αγαπάμε, δεν τα βλέπουμε καν αυτά τα πράγματα. Επικεντρωνόμαστε στην εσωτερική ομορφιά, που μένει ανεπηρέαστη από το χρόνο ή την ηλικία. Κι αυτό, όχι επειδή η αγάπη είναι τυφλή, αλλά επειδή η αγάπη ξέρει να ξεχωρίζει το ουσιώδες.

Φέρνοντας την έκπληξη στην αγάπη.

Ακόμα και οι πιο φλογεροί εραστές τείνουν να ηρεμούν και να εφησυχάζουν. Άνετοι, χωρίς καμιά δυσαρέσκεια, θεωρούμε τη σχέση μας δεδομένη και χαλαρώνουμε. Αυτή ενδέχεται να είναι μια επικίνδυνη στιγμή γιά την αγάπη. Στα συμπτώματα ενός εν εξελίξει προβλήματος μπορεί να περιλαμβάνεται η αδιάφορη αποδοχή του καθετί, η επιθυμία να παραμείνουμε ασφαλείς ακολουθώντας μόνο γνώριμα μονοπάτια, καθώς και μια αόριστη αίσθηση ότι κάτι λείπει. Η θεραπεία προϋποθέτει τη θέληση να γίνουμε λίγο πιο τολμηροί, μπαίνοντας σε μονοπάτια που ενθουσιάζουν, εκπλήσσουν και ανανεώνουν.

Τίποτα δεν είναι τόσο μοιραίο για μια σχέση όσο η προβλεψιμότητα. Η ανιαρή ρουτίνα έχει έναν πολύ ύπουλο τρόπο να τρυπώνει στη ζωή μας. Αυτό που χρειάζεται -επειγόντως- σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μια απρόβλεπτη ενέργεια, ένα δείπνο-έκπληξη, ένα αναπάντεχο δώρο, μια μικρή τρέλα, που θα βγάλει τη σχέση από το δηλητηριώδες τέλμα της καθημερινότητας.

Η αγάπη μαραίνεται με τη ρουτίνα· η ίδια η ουσία της είναι η έκπληξη και η έκσταση. Κάνοντας την αγάπη αιχμάλωτη της συνήθειας, της αφαιρούμε το πάθος και το χάνουμε για πάντα.

´Οταν η αγάπη αναβάλλεται γι’ άλλη μέρα.

Πολλοί από εμάς μεταχειριζόμαστε την ιδέα να εκφράσουμε την αγάπη μας όπως μεταχειριζόμαστε ένα βιβλίο που σκοπεύουμε να διαβάσουμε, το τηλεφώνημα που θέλουμε να κάνουμε ή το γράμμα που σχεδιάζουμε να γράψουμε. Η επιθυμία μας είναι γνήσια και οι προθέσεις μας αγαθές, αλλά πάντα βρίσκουμε δικαιολογίες του τύπου ότι η στιγμή δεν είναι κατάλληλη ή ότι προέχουν πιο σημαντικά πράγματα.

Κάποια πράγματα δεν πρέπει να αναβάλλονται. Ένα παιδί που έρχεται τρέχοντας για να το αγκαλιάσουμε και να του πούμε μπράβο για το κατόρθωμά του χρειάζεται τον έπαινο τώρα, όχι όποτε μας δοθεί η ευκαιρία. Ένας φίλος που ζητάει έναν ώμο για να κλάψει δεν μπορεί να περιμένει μέχρι να βρούμε την κατάλληλη στιγμή.

Οι αγαπημένοι μας δεν πρέπει να παίρνουν αναβολή για κανένα λόγο. Η αγάπη είναι μια δέσμευση που εγγυάται ότι θα είμαστε εκεί όποτε μας χρειαστούν. Η άποψη ότι μπορεί να υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή για να εκφράσουμε την αγάπη μας έχει κάνει πολλούς να μετανοιώνουν μια ολόκληρη ζωή. Δεν υπάρχει καμία εξιλέωση για τις στιγμές που η αγάπη μας ήταν απαραίτητη κι εμείς δεν την προσφέραμε.

Η αγάπη ως πληρότητα.

Αν και δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη πληρότητα στη ζωή από το να αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι, σπάνια ο στόχος αυτός βρίσκεται ψηλά στη λίστα των ανθρώπινων επιθυμιών. Το χρήμα, η δόξα, τα υλικά αγαθά είναι γενικά πιο επιθυμητά, επειδή έχουμε τη λανθασμένη άποψη ότι, εάν πετύχουμε σ’ αυτούς τους τομείς, η αγάπη θα έρθει σαν φυσική συνέπεια.

Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Δυστυχώς, οι επιθυμίες μας συχνά δεν ταυτίζονται με αυτό που είναι καλύτερο για εμάς. Ο πλούτος και οι πρόσκαιρες απολαύσεις αυτού του κόσμου αποτελούν αναμφισβήτητα δέλεαρ, αλλά θα πρέπει να έχουμε τη σωφροσύνη να αναζητήσουμε την ευτυχία και την πληρότητα σε πιο ουσιαστικά πράγματα.

Όταν εκπληρωθεί η επιθυμία μας για αγάπη, αρχίζουμε να νιώθουμε ένα αίσθημα ασφάλειας, γαλήνης και ικανοποίησης· αίσθημα που δεν επηρεάζεται από τις εκάστοτε συνθήκες. Μια σχέση ενδεδυμένη με αγάπη μας προσφέρει εσωτερικό πλούτο που ξεπερνά τις μεγαλύτερες εξωτερικές απολαύσεις.

Leo Buscaglia, «Γεννημένοι να αγαπάμε», εκδόσεις Λιβάνη