Γιατί κάποιος να αποφεύγει είτε να βιώσει είτε να εκφράσει το συναίσθημα του;

Ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω τον τίτλο του άρθρου είναι ο στίχος της Madonna στο τραγούδι frozen, «You’re frozen When your heart’s not open».

Αλήθεια, πόσοι από μας νιώθουμε άνετα να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας στα κοντινά μας πρόσωπα;

Οι άνθρωποι που δεν εκφράζουν συναισθήματα δεν σημαίνει ότι είναι σκληροί ή ότι δεν έχουν συναισθήματα αλλά ότι ίσως είναι πιο ευαίσθητοι από αυτούς που τα εκφράζουν υπερβολικά. Πολλοί μάλιστα τα βιώνουν τόσο έντονα αλλά δεν τα εξωτερικεύουν, ενώ άλλοι επειδή δεν αντέχουν την ένταση τα αποφεύγουν.

Γιατί κάποιος να αποφεύγει είτε να βιώσει είτε να εκφράσει το συναίσθημα του;

Δεν υπάρχει μια απάντηση λόγω της μοναδικότητας του ανθρώπου, ο καθένας μας έχει τα δικά του βιώματα και τις δικές του άμυνες.

Κάποιοι μάθαμε ότι το συναίσθημα είναι ευαλωτότητα, ενώ τα κοινωνικά στερεότυπα θεωρούν ότι οι άντρες δεν κλαίνε και δεν δείχνουν ευαισθησία, ενώ στα μικρά αγοράκια πρέπει να αποφεύγονται τα χάδια και η αγκαλιά και ο πατέρας πρέπει να είναι δυναμικός, αυστηρός και απόμακρος. Άλλοι κάποτε εξέφρασαν το συναίσθημα τους και τραυματίστηκαν ή έχουν κακοποιηθεί συναισθηματικά.

Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης εαυτού αφορούν σε πρώτη φάση το ίδιο το άτομο αλλά και τις διαπροσωπικές του σχέσεις.

Πώς νιώθει κανείς όταν ζει κυρίως λογικά και ενστικτωδώς;

Σαν ζόμπι είναι μια κλασική απάντηση που πολλοί θεραπευόμενοι δίνουν. Οι κοντινοί τους άνθρωποι συχνά τους θεωρούν ψυχρούς, αδιάφορους και ίσως μπαίνουν και αυτοί στην διαδικασία να μην εκφράζουν τα συναισθήματα τους απέναντί τους.

Πολλές οικογένειες βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση όπου τα μέλη δεν μιλάνε μεταξύ τους για τα συναισθήματά τους και τα εκφράζουν κυρίως μέσω των υλικών αγαθών. Μάλιστα, γεγονότα όπως απώλεια αγαπημένου προσώπου-πένθος ή αποτυχίες αποσιωπούνται.

Η μη έκφραση του συναισθήματος των γονέων προς το παιδί έχει επίσης πολύ αρνητική επίδραση, καταστροφική θα έλεγα καθώς τα παιδιά έχουν ανάγκη από βρέφη ακόμα, το χάδι, τα γλυκά λόγια και την αποδοχή. Καθένας μας θέλει να ξέρει ότι τον αγαπούν. Το βρέφος αναζητά στο βλέμμα και το χάδι της μητέρας του την αποδοχή την αγάπη και μέσα από αυτά προσπαθεί να χτίσει τον δικό του εαυτό.

Όταν ένας άνθρωπος συνειδητοποιήσει πόσο παγωμένος νιώθει και πόσο δύσκολο του είναι να εκφράσει τα παγωμένα συναισθήματασυναισθήματα του, τρομάζει με τον εαυτό του. Ο πιο ασφαλής χώρος να ξεκινήσει να βιώνει και να εκφράζει τα συναισθήματά του κανείς είναι το θεραπευτικό δωμάτιο και όπως κάθε σχέση, έτσι και η θεραπευτική σχέση, έχει ανάγκη από την έκφραση των συναισθημάτων.

Μέσα απο την θεραπεία θα μάθει να αναγνωρίζει, να διακρίνει, να διαχειρίζεται και να εκφράζει τα συναισθήματά του. Ο καθένας μας μπορεί να βιώνει, να νιώθει, να εκφράζει και να απολαμβάνει, ποτέ δεν είναι αργά…

Προτεινόμενο βιβλίο σχετικά με το άρθρο :
Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία / Fisher, Robert. Έκδ. Opera
Περίληψη
«Μια φορά κι έναν παλιό καιρό, σε μια πολύ μακρινή χώρα, ζούσε ένας ιππότης που περνιόταν για καλός, ευγενικός και στοργικός. Έκανε όλα αυτά που κάνουν οι καλοί, ευγενικοί και  στοργικοί ιππότες. Πολεμούσε εχθρούς που ήταν κακοί, τρισάθλιοι, μοχθηροί…»

Ένα μυθιστόρημα γραμμένο σαν παραμύθι, που μιλά κατευθείαν στην καρδιά όσων αποζητούν  ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή τους, μια απάντηση και μια διέξοδος στους φόβους, τις αγωνίες και τη μοναξιά μας. Μιλώντας για τις «σκουριασμένες πανοπλίες» μας που (νομίζουμε πως) μας προφυλάσσουν από τον πόνο τον οποίο μας προξενούν οι άλλοι, ο Ρόμπερτ Φίσερ δημιουργεί μια ταξιδιωτική περιπέτεια που οδηγεί τον αναγνώστη στο «γνώθι σαυτόν».

Γεμάτος χιούμορ, «O ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία» μάς καλεί να ανακαλύψουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, να ανασάνουμε βαθιά και να γελάσουμε. «Ο Ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία», αυτό το σύντομο, χιουμοριστικό και ανατρεπτικό -με τον τρόπο του- μυθιστόρημα-παραμύθι πραγματεύεται το θέμα του «αμυντικού οπλισμού» που φέρουμε όλοι συνεχώς επάνω μας χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιούμε.

Πετυχαίνει, με πρωτότυπο τρόπο, να αγγίξει τα βαθύτερα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης που ασφυκτιά κάτω από λογής λογής υποσυνείδητους και ασύνειδους ζυγούς. Με τη γρήγορη και γοητευτική του πρόζα ο Ράμπερτ Φίσερ παρουσιάζει μια «οικογενειακού τύπου μεσαιωνική περιπέτεια», που αποδεικνύεται ο ιδανικός καμβάς για να απλωθούν επάνω του οι φοβίες, οι ανασφάλειες, οι φραγμοί, οι υποχωρήσεις αλλά και τα κρυφά κουράγια του σύγχρονου ανθρώπου.

Γράφει η Έλενα Λεβεντάκη, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Πηγή: psycho-logia.gr

Thessaloniki Arts and Culture