Πρέπει να ανακαλύψουμε τρόπους να φύγουμε από την μιζέρια

Πρέπει να ανακαλύψουμε τρόπους να φύγουμε από την μιζέρια

Είναι ασθένεια η μιζέρια, δεν μας αφήνει να πιστέψουμε σε μας, στις δυνατότητές μας. Πρέπει να τη θεραπεύσουμε.

Αυτό που συμβαίνει τώρα τελευταία, κάπου οφείλεται. Η σκληρότητα, η αδικία, η μη αποδοχή της διαφορετικότητας, η έλλειψη σεβασμού, η έλλειψη εκτίμησης. Ή θα κλειστεί ο καθένας μας στον δικό του μικρόκοσμο ή θα πολεμάμε ο ένας τον άλλον ή θα προχωρήσουμε μαζί.

Όταν ένας άνθρωπος δολοφονείται, κάτι δολοφονείται μέσα μας, σε όλους μας. Όταν ένας άνθρωπος εκτιμά τον εαυτό του, ενδυναμώνεται η αξία όλων μας. Όταν ένας δεν σέβεται την διαφορετικότητα του άλλου, περιορίζεται η αίσθηση της μοναδικότητας της αξίας μας. Το καλό φέρνει το καλό, το κακό προκαλεί κακό. Μια αλυσίδα είμαστε όλοι μας, που ο κάθε κρίκος επηρεάζει τον άλλον. Και η κάθε πράξη έχει αντίκτυπο στις ζωές των άλλων.

Πολλά από αυτά που συμβαίνουν χρειάζονται αλλαγή. Εξιδανικεύουμε επιφανειακές αξίες και ό,τι παρεκκλίνει από αυτές, όσο υγιές κι αν είναι, δεν το καταλαβαίνουμε. Απλά δεν το καταλαβαίνουμε.

Αν κάποιος είναι δυνατός, εμπνέει. Αν κάποιος είναι έξυπνος, πείθει. Αν κάποιος έχει χρήματα, κοινωνική θέση, υπόσχεται. Δεν σημαίνει βέβαια ότι κάποιος που τα έχει όλα αυτά δεν μπορεί να είναι και άνθρωπος με την ουσιαστική σημασία της λέξεως. Όμως μάθαμε να παρατηρούμε σημεία και να χάνουμε την ουσία.

Μάθαμε να αναζητάμε υποσχέσεις για να εξαρτηθούμε από την αυταπάτη ότι μπορούμε να γίνουμε αυτό που θέλουμε μέσα από τη μίμηση, από τον ετεροπροσδιορισμό. Εύκολες λύσεις που μας κάνουν όμως να χάνουμε το δρόμο της αυτογνωσίας, να μην βλέπουμε καθαρά, να μην λειτουργούμε αυθεντικά, να μην σχετιζόμαστε διερωτώμενοι πως νιώθουμε, πως κάνουμε τον άλλον άνθρωπο να νιώθει, αν ωριμάζουμε στις συνδέσεις μας, αν γινόμαστε πιο αληθινοί.

Αυτό που θα πρεπε να έχει σημασία είναι να εκτιμάμε αν ο κάθε άνθρωπος μπορεί να σχετιστεί με τον άλλον, να δεσμεύεται στη σχέση, να σέβεται και να εκτιμά. Δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η σεξουαλική του προτίμηση, η θρησκεία του, η οικονομική ή η κοινωνική του θέση. Δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει δηλαδή τι είναι αλλά αν συνδέεται και δεσμεύεται με τους άλλους ανθρώπους, αν σέβεται και εκτιμά τον κόσμο στον οποίο ζει, αν νιώθει ευγνωμοσύνη και τι κάνει για αυτό.

Δεν δίνουμε αξία στο πως νιώθουμε με τους άλλους ανθρώπους, αν ωριμάζουμε, αν γινόμαστε πιο ανθρώπινοι, αλλά στο πόσο τέλειος παρουσιάζεται ο άλλος, ώστε να μας εξασφαλίσει την αυταπάτη της τελειότητας, όπως τα μικρά παιδιά που φαντάζονται ένα ονειρικό κόσμο, γιατί η πραγματικότητα θέλει δεξιότητες για να τη ζει κανείς όπως είναι. Σαν τα μικρά παιδιά που επειδή δεν έχουν τη λογική να κρίνουν, επηρεάζονται από εξωτερικά κριτήρια και ετεροπροσδιορίζονται.

«Αν κάνω παρέα με τον δυνατό, θα γίνω και εγώ. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να κακοποιεί, να μην σέβεται την διαφορετικότητα, να μην νιώθει ευγνωμοσύνη, να μην σέβεται το περιβάλλον, να αναζητά έτοιμες λύσεις, να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται αλλά αν είναι αυτό που εγώ θέλω να γίνω, τότε όλα τα άλλα παραμερίζονται.» Ο εγωκεντρικός τρόπος σκέψης του ανώριμου παιδιού.

Η μιζέρια μας κάνει να σκεφτόμαστε με κουτάκια. Που για να ανοίξουν χρειάζεται να κάνουμε αλλαγές. Γενναίες αλλαγές. Ίσως κάποιοι από μας να σκέφτονται «εγώ θα προχωρήσω μόνος μου, τα καταφέρνω με πολλή προσπάθεια, εννοείται, δεν φοβάμαι λοιπόν, γιατί να ασχολούμαι με τη μιζέρια των άλλων;» Ώσπου έρχονται καταιγιστικά γεγονότα, που συμβαίνουν δίπλα μας, να μας πουν ότι δεν πάμε πουθενά μόνοι μας.

Όλοι μαζί πρέπει να προχωρήσουμε. Μήπως και καταφέρουμε να τινάξουμε τη μιζέρια από πάνω μας και τιμήσουμε τους εαυτούς μας, τους προγόνους και τους απογόνους μας, τον κόσμο, στον οποίο οφείλουμε ευγνωμοσύνη που ζούμε σε αυτόν.

Αγγελική Μπολουδάκη, Ειδικός ψυχικής υγείας, Ψυχοθεραπεία – Συμβουλευτική

Πηγή: boloudaki.gr

Διαβάστε επίσης

Close