«Σέβομαι….σημαίνει ότι θεωρώ πως αξίζει να εκτιμώ κάποιον. Η ανάγκη να σέβεσαι τους άλλους γύρω σου είναι θεμελιακή για τον άνθρωπο, γιατί αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, αυτόματα τον θεωρείς ανάξιο εκτίμησης ή ανυπόληπτο, και στην ουσία ζητάς ευτελή μεταχείριση από τους άλλους», όπως αναφέρει ο Ντύερ.
Η λέξη σεβασμός, παράγεται από το ρήμα σέβομαι, από το λεξικό του Μπαμπινιώτη έναν από τους ορισμούς που δίνει για τη σημασία του ρήματος είναι, Σέβομαι σημαίνει συμπεριφέρομαι με τρόπο που φανερώνει αναγνώριση της αξίας του άλλου. Ο σεβασμός, αποτελεί ένα σπουδαίο κανόνα του κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς.
Σύμφωνα με τον Νίκος Μαραντζίδη «Μια κοινωνία μπορεί να παρουσιάζει πλεόνασμα σεβασμού και έλλειμμα ανεκτικότητας ή το αντίστροφο. Καμιά χώρα όμως δεν μπορεί να πάει μακριά εάν έχει έλλειμμα και στις δύο αυτές αξίες. Κι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Παραδοσιακά συντηρητική, η ελληνική κοινωνία ήταν ανέκαθεν ελλειμματική σε ανεκτικότητα.
Ο άλλος, ως διαφορετικός, είτε ενέπνεε φόβο είτε περιφρόνηση και διακωμώδηση (οι ομοφυλόφιλοι και οι διάφορες πολιτισμικές, θρησκευτικές ή άλλες μειονότητες το έζησαν έντονα στο πετσί τους αυτό). Από την άλλη όμως, η αξία του σεβασμού ήταν ιδιαίτερα ψηλά μέσα στη μέση ελληνική οικογένεια: να μάθεις να σέβεσαι τους άλλους ήταν κάτι με το οποίο γαλουχήθηκαν γενιές ολόκληρες παιδιών ακόμη (ή συνήθως) και με τη μέθοδο της «ράβδου.
Με άλλα λόγια ο σεβασμός ξεκινά από μας για να γίνει σεβασμός προς τον άλλον, όποιος και να είναι, απ όπου και αν προέρχεται, όποια γλώσσα και αν μιλά, σε όποια θρησκεία και αν πιστεύει.
Η μουσική μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους, αφού μέσα από αυτήν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου εκφράσουν το βαθύτερο συναίσθημα τους, αυτό που δεν μπορούν να εκφράσουν με λόγια, εκφράζουν σκέψεις, προβληματισμούς, μέσα από την μουσική αντιστέκονται ,μάχονται ,πολεμούν και διεκδικούν, εκφράζουν την ιστορία τους τόσο την προσωπική όσο και την εθνική, εκφράζουν την ταυτότητα τους, τέλος μέσα από την μουσική εκφράζουν τον πυρήνα της ύπαρξης τους.
Η μουσική και γενικότερα οι τέχνες που μας βοηθούν να γνωρίσουμε και να σεβαστούμε τον εαυτό μας πρώτα και να καταλάβουμε ότι όλοι μας μπορούμε να συνυπάρξουμε ειρηνικά και δημιουργικά, γιατί όλοι οι ήχοι και όλες οι μελωδίες του κόσμου μπορούν να χωρέσουν κάτω από τον ίδιο ουρανό που μας σκεπάζει!
Όπως λένε και οι ψυχολόγοι, ο σεβασμός, είναι ένα συναί¬σθημα έμφυτο στον άνθρωπο. Συγγενεύει με την αγάπη γιατί συνήθως, σεβό¬μαστε και αγαπούμε κάποιον. Ταυτόχρονα όμως, ο σεβασμός περικλείει και κάποιον φόβο. Τα δύο αυτά συναισθήματα, αν και φαίνονται διαφορετικά, συμπορεύονται τέλεια και παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού. Ο Ρ. ΒOVΕΤ γράφει: «’Ο σεβασμός είναι ένας πετυχημένος συνδυασμός γλυκύτητας και αυστηρότητας, φόβου και αγάπης».
Κατά το FREUD, «ο φόβος και η αγάπη είναι δύο όψεις του ιδίου συναισθήματος, πού διαφοροποιείται όμως πολύ νωρίς». Σέβεται και τιμά κανείς αυτόν πού αγαπά. Δεν κάνω κάτι για να μη στενοχωρήσω τους “σημαντικούς άλλους», τούς γονείς μου. Συχνά όμως, αυτή η αγάπη μας ωθεί για δράση, για δημιουργία. Διαβάζω για να πετύχω στις εξετάσεις και να δώσω χαρά στον πατέρα μου.
Μέσα από όλο αυτό το παιδί αναζητά την αγάπη και την αποδοχή που θα το λυτρώσει. Και καθώς φουντώνει η αγάπη του, αναπτύσσεται και ο σεβασμός του προς το αγαπημένο πρόσωπο. Γράφει ή γαλλίδα ψυχαναλύτρια Μαντλέν Ραμπέρ. «Το παιδί πού αγαπιέται, βρίσκει τη δύναμη να αγαπή¬σει, να σεβαστεί και να προχωρήσει στη ζωή».
Κείμενο: ΑΝΝΑ ΝΤΙΖΟΥ
Σύμβουλος ψυχ. υγείας-Μουσικοθεραπεύτρια
