Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε την αίσθηση ότι τα αντίο είναι σημαντικά, ακόμα κι αν τα αποφεύγουμε, επειδή μας είναι άβολα. Λέγοντας αντίο μας δίνουμε την ευκαιρία να βάλουμε σε λέξεις τα συναισθήματά μας, να διαμορφώσουμε πως θα θυμόμαστε κάποιον, να επισφραγίσουμε τις επιλογές μας και να πλαισιώσουμε διακριτές περιόδους χρόνου. Εν ολίγοις, τα αντίο μας δίνουν μια αίσθηση κλεισίματος, καθώς κινούμαστε στις επόμενες φάσεις της ζωής μας.

Οι Schwörer, Krott, και Oettingen (2020) βρήκαν μετά από μελέτη επτά διαφορετικών ερευνών ότι το «υγιές κλείσιμο» συσχετιζόταν με θετικές επιδράσεις. Τα άτομα που το επέλεγαν μετάνιωναν πολύ λιγότερο και είχαν μια ομαλότερη μετάβαση στην επόμενη φάση ζωής.

Για παράδειγμα, σε μία από τις έρευνες με φοιτητές σε πρόγραμμα ανταλλαγής, όσο πιο ολοκληρωμένα τα κλεισίματα στο τέλος της ανταλλαγής, τόσο πιο θετικά ένιωθαν μετά οι φοιτητές, τόσο λιγότερο μετάνιωναν για τις ευκαιρίες που μπορεί να έχασαν, τόσο ευκολότερο ήταν για εκείνους να προσαρμοστούν ξανά στο σπίτι τους.

Αν δεν πούμε το αντίο, είναι δυσκολότερο να προχωρήσουμε. Δεν καταφέρνουμε ποτέ πλήρως να «καταπιούμε» τον αποχωρισμό και μπορεί να βρεθούμε σε μια διαιωνιζόμενη κατάσταση θρήνου, αναλογιζόμενοι συνεχώς πώς θα ήταν. Μπορεί να νιώθουμε ότι μετανιώνουμε, μπορεί να είμαστε συγχυσμένοι, θυμωμένοι και ενοχικοί.

Σε άλλη περίπτωση, μπορεί να νιώθουμε σαν η σχέση, το γεγονός ή η χρονική περίοδος δεν συνέβη ποτέ. Όταν ένας καλός φίλος φεύγει χωρίς να πει όχι, μπορεί να αναρωτιόμαστε για το αν ποτέ ενδιαφέρθηκε για εμάς και να συμπεράνουμε ότι δεν ήταν μια σημαντική σχέση τελικά.

Με άλλα λόγια, το τέλος μετρά, έχει μεγάλη αξία και είναι αυτό που συχνά θυμόμαστε. Ένα επίσημο ή ανεπίσημο αντίο συνθέτει τη μορφή και την υφή – τη μελωδία, το ρυθμό και την αρμονία – των εμπειριών μας σε μια μπαλάντα που κουβαλάμε μαζί μας στο νου μας.

Το τέλος μιας οποιασδήποτε διαπροσωπικής σχέσης αξίζει μία κίνηση, μια πράξη, έναν λόγο· αξίζει το σεβασμό που προσφέρουμε και στην αρχή. Χρειάζεται να μάθουμε να βάζουμε τελεία.