Αυτό το γλυκό είναι κομμάτι μπελαλίδικο, μα είναι πολύ ωραίο.

Το σιάχνουνε ούλοι οι Μαρμαρινοί όπου κι αν κάθουνται στην Ελλάδα, για στη Χαλκιδική για στην Εύβοια για στον Ωρωπό για στη Μυτιλήνη και τη Λήμνο. Είναι το πιο αγαπημένο τους. Μαρμαρινός γάμος και γιορτή δε γίνουνται χωρίς τα γλυκάδια.

Τη συνταή την έχω παρμένηνε από την άμια-Μαριορίτσα την Καγιαρμούλα, πού ήξερε τον άμμο τση θαλάσσης – ένα σωρό τραγούδια, ιστορίες, λογάκια, αφλουές κι άλλα – από το χωριό τσης, τα ξακουστά Παλάτια του Μαρμαρά, και μου τ’ ανεστορούσε για χρόνια που ημπαινόβγαινα στο σπίτι τσης, στα Νέα Παλάτια τ’ Ωρωπού. Και τώρα την έχω αδειάν ώρα μέσα στον εμυαλό μου και τήνε μελετώ την πάσα μέρα και την πάσα νύχτα.

Υλικά για τη ζύμη:

5 ποτήρια αλεύρι για ούλες τσι δουλειές,

2,5 ποτήρια νεσεστέ,

ένα τέταρτο βούτερα λιωμένονε,

ένα κουταλάκι ζάχαρη και μια πρέζα αλάτι.

Υλικά για γέμιση:

κοπανισμένο καρύδι, ζάχαρη, κανέλα

Εκτέλεση:

Τα ζυμώνεις μια σκληρή ζύμη. Παίρνεις μικρά μικρά κομματάκια και τα δουλεύεις στη φούχτα σου, να γενούνε βωλάκια. Τότενες, τα πλαταίνεις με την απαλάμη σου και τ’ ανοίεις με το βεργί.

Κόβεις στρογγυλά φύλλα για με το ποτήρι για με κάνα μικρό πιατελάκι και σε κάθε φύλλο βάνεις από μιαν κουταλιά κοπανισμένο καρύδι, ανεκατωμένο με ζάχαρη και κανέλα.

Το διπλώνεις σαν τα μπουρεκάκια, τα μισοφέγγαρα, μπλαστρώνεις καλά καλά τσις άκριες και τα τηανίζεις σε ζοματιστό λάδι ή βούτερα, να ψηθούνε χωρίς να ροδοκοκκινίσουν (το νου σου μη σου ξεροτηγανηθούνε!).

Κι απέ τα ντυλίεις σε ζάχαρη άχνη με βανίλια  ή μέλι και τα τρατάρεις «σε γούλ’ τσ’ αθρώπ’», που λένε οι Μαρμαρινοί, να γλυκαθούνε και να σου ‘φκηθούνε ό,τι θες.

Η φιλινάδα μου, η Κατίνα Παπαδοπούλου, που ‘χε μάνα Μαρμαρινή, την άμια-Θερεσία τη Γιακουμάκαινα, ήκανε τα γλυκάδια έτσιδας.

Αδειάν ώρα: συνεχώς, αδιαλείπτως. Άμια: θεια. Αφλουές: απολογίες, συμβουλές.