Αν κάτι ορίζει καθοριστικά τον άνθρωπο είναι η κοινωνική του φύση. Από τα πολύ παλιά χρόνια, πριν καν αναπτύξουμε συνείδηση και κοινωνικά συστήματα, οι άνθρωποι οργανωνόντουσαν σε κοινότητες. Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Μάλιστα έχει αναβαθμιστεί περαιτέρω: δεν είναι μόνο το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκουν οι άνθρωπο αλλά και οι πολιτικές αντιλήψεις, οι θρησκείες, οι κερκίδες των γηπέδων και πολλά άλλα πεδία, στα οποία επιβεβαιώνεται οι ανάγκη μας να συναναστρεφόμαστε με άλλους ανθρώπους και να βρίσκουμε κοινά σημεία επαφής.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πεδία στα οποία ο άνθρωπος επιχειρεί να συγκροτήσει κοινότητα είναι ο εργασιακός του χώρος. Αυτό όμως δεν είναι και τόσο υγιές παρά το γεγονός ότι είναι μια ευρέως διαδεδομένη κατάσταση. Βέβαια, πρέπει να διαχωρίσουμε την ταύτιση που έχουν ορισμένοι από εμάς με την δουλειά τους από τις καλές συναδελφικές σχέσεις. Οι τελευταίες αποτελούν ζητούμενο και όταν επιτυγχάνονται, η ρουτίνα της δουλειάς γίνεται πιο ευχάριστη και το περιβάλλον στο οποίο περνάμε το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας μας γίνεται ευχάριστο. Η ταύτιση με την εργασία ωστόσο είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα.
Μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον που μας μαθαίνει ότι η ευτυχία και η επαγγελματική αποκατάσταση αποτελούν συνώνυμες έννοιες. Από το σχολείο εκπαιδευόμαστε στο να έχουμε μια καλή δουλειά και ακόμα και όταν ενηλικιωθούμε δεν σταματάμε να ψάχνουμε για αυτή. Είναι απόλυτα λογικό λοιπόν, πολλοί άνθρωποι γύρω μας να εξομοιώνουν την ίδια τη ζωή τους με τη δουλειά τους και μέσω αυτής της διαδικασίας να ξεχνάνε να… ζουν!
Είναι οι λεγόμενοι εργασιομανείς, άνθρωποι δηλαδή που έχουν εμμονή με το επαγγελματικό τους αντικείμενο. Συνήθως είναι απόλυτα ικανοί σε αυτό αλλά ταυτόχρονα μοιάζουν ανίκανοι να χαρούν με το οτιδήποτε δεν έχει να κάνει με αυτό. Είναι φυσικά θεμιτό να απολαμβάνεις τη δουλειά σου αλλά αποτελεί μια τεράστια παγίδα να μην απολαμβάνεις τίποτα άλλο, να υποβιβάζεις τις προσωπικές σου στιγμές και τις επιθυμίες μπροστά το διαρκές «άθλημα» της επαγγελματικής ζωής. Και είναι τεράστια παγίδα διότι όσο και αν πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο, η αλήθεια θα υψώνεται πάντα αδιάλλακτη: δεν είμαστε η δουλειά μας, είμαστε τα όσα κάνουμε, αισθανόμαστε και αποζητάμε συνολικά στη ζωή μας.
Όσο ταυτίζεις την έννοια της ατομικής επιτυχίας με την δουλειά σου, πλησιάζει όλο και πιο απειλητικά η στιγμή που δεν θα καταλάβεις το ανούσιο της φετιχοποίησης της εργασίας. Φτάνει η στιγμή που θα αντιληφθείς πως αν δεν κεφαλαιοποιείς την επαγγελματική σου αποκατάσταση στην προσωπική σου ζωή, η τελευταία θα πάψει να υφίσταται. Δούλεψε με τον εαυτό σου λοιπόν εκτός δουλειάς, προσπάθησε να είσαι χαρούμενος και μην θέτεις ως αυτοσκοπό το να είσαι επαγγελματικά επιτυχημένος. Αν είναι τόσο μονοδιάστατη η καθημερινότητά σου, καμία επαγγελματική επιτυχία δεν θα την αλλάξει. Να θυμάσαι: η επαγγελματική επιτυχία είναι απλά μια πτυχή της ζωής σου, όχι όλη σου η ζωή.
