Δεν υπάρχει εργαζόμενος που να μην το γνωρίζει: η δουλειά μας είναι δεδομένο πως αφήνει πάνω μας το στίγμα της όσο δεν το καταφέρνει τίποτα άλλο στην καθημερινότητά μας.

Δεν έχει σημασία αν αγαπάς ή αν μισείς τη δουλειά σου. Δεν έχει σημασία αν είναι μια δουλειά που θα την ζήλευαν όλοι ή κανένας. Το δεδομένο είναι πως ότι και αν κάνεις, ο τρόπος που σκέφτεσαι, μέχρι ένα σημείο, θα καθοριστεί από το επάγγελμά σου.

Για κάποια επαγγέλματα ωστόσο αυτό ισχύει σε λίγο μεγαλύτερο βαθμό από ότι σε όλα τα υπόλοιπα. Ορισμένα επαγγέλματα καθορίζουν πολύ πιο αποφασιστικά αυτούς που τα ασκούν.

Για παράδειγμα τα παρακάτω:

Στρατιωτικός: Δύσκολα το αφήνεις εκτός σπιτιού και εν γένει εκτός προσωπικών σχέσεων. Σε κάθε πτυχή της ζωής σου, η πειθαρχία είναι το στοιχείο μέσα από το οποίο βλέπεις τα πράγματα.

Γιατρός: Ο κυνισμός σου είναι το κάτι άλλο, δεν παίζεται. Βλέπεις είναι η εξοικείωση που έχεις με τις ασθένειες και τα κακά μαντάτα, που σε έχουν κάνει να «μην νιώθεις».

Δάσκαλος: Αν αυτό που κάνεις κατά βάση είναι να γαλουχείς ανθρώπους, τότε την συνήθεια δύσκολα την κόβεις όταν σχολάς από τη δουλειά. «Κουνάς το δάχτυλο» πιο συχνά από ότι πρέπει και καλό είναι να το προσέξεις.

Δικηγόρος: Από τα πιο εντατικοποιημένα επαγγέλματα, ο προσωπικός σου χρόνος είναι τόσος λίγος που καταλήγει να ταυτίζεται με τις υποχρεώσεις και τελικά, να χάνεται. Πρέπει να βρεις χόμπι άμεσα.

Δημοσιογράφοι: Ο ανταγωνισμός και ο καριερισμός του κλάδου είναι τόσο έντονος που καταλήγει να σε διαμορφώνει ως άνθρωπο. Προσπάθησε να μην αντιλαμβάνεσαι τα πάντα ως ένα καλό θέμα και τον κάθε ενδιαφέρον άνθρωπο που συναντάς ως μια καλή «πηγή».

Ψυχολόγοι: Γνωρίζουν επακριβώς πως λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, έχουν μάθει να τα αναλύουν όλα και αυτό δεν φεύγει από πάνω τους. Κάθε πρόβλημά τους θα το αναλύσουν από χίλιες μεριές, για κάθε απόφασή τους θα ψάξουν να βρουν τις βαθύτερες αιτίες και γενικά, θα σε κουράσουν.