Ο γάμος σίγουρα σχετίζεται με την αγάπη και το ‘μοίρασμα’. Υπάρχει όμως και η πρακτική πλευρά της συμβίωσης, όπως η οικιακή εργασία, μια μη αναγνωρισμένη, καθημερινά επαναλαμβανόμενη και βαρετή δουλειά. Είναι επίσης ένα ζήτημα στο οποίο τα ζευγάρια αναφέρονται συχνά και επηρεάζει τη μεταξύ τους σχέση.

Ο βαθμός στον οποίο το αντιμετωπίζουν ως κοινή ευθύνη μπορεί να επηρεάσει το πώς σκέφτονται και νιώθουν ο ένας για τον άλλον και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά άλλες πτυχές της σχέσης και γίνει εν τέλει μια σημαντική αιτία σύγκρουσης.

Ενώ λοιπόν αποτελεί αναγκαίο κακό και για τους δύο, οι γυναίκες θεωρούνται εκείνες που το αναλαμβάνουν. Σε πολλούς γάμους, οι γυναίκες θεωρούν δεδομένη την ενασχόληση με τις οικιακές εργασίες, ενώ οι άνδρες πιστεύουν ότι η φροντίδα του σπιτιού από τη δική τους πλευρά είναι προαιρετική.

Όταν καταπιαστούν με το σπίτι, το βλέπουν ως βοήθεια προς τις συζύγους τους και μια απόδειξη για το πόσο καλοί σύζυγοι είναι, αλλά όχι ως δική τους ευθύνη. Αντ’ αυτού, αναμένουν συχνά αυτό που κάνουν να γίνει αντιληπτό και αξιέπαινο και μερικές φορές μια καλή βάση για περαιτέρω αξιώσεις στη σχέση.

Είναι αλήθεια ότι στη σύγχρονη εποχή πολλοί σύζυγοι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει επιτευχθεί η ισότητα. Η φροντίδα του σπιτιού εξακολουθεί να βαραίνει τους ώμους των γυναικών, παρά το γεγονός ότι πολλές είναι επιπλέον και εργαζόμενες. Μελέτες δείχνουν ότι οι γυναίκες έχουν σχεδόν τριπλάσιο φόρτο εργασίας από τους συζύγους τους, ανεξάρτητα από το αν μια γυναίκα έχει εργασία πλήρους απασχόλησης, αν ο σύζυγός της εργάζεται ή όχι.

Αυτή η ανισότητα είναι εν μέρει αποτέλεσμα του τρόπου ανατροφής. Μαθαίνουμε από τους γονείς μας ότι τα κορίτσια προορίζονται να ‘κρατούν’ το σπίτι και ότι τα αγόρια αναλαμβάνουν να εξασφαλίσουν τα χρήματα και αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε τα γεγονότα με βάση αυτούς τους ορισμούς: αν είσαι ο σύζυγος και βλέπεις τον εαυτό σου ως εκείνον που φέρνει τα χρήματα τότε δεν γίνεται να είσαι και εκείνος που ασχολείται με τα οικιακά.
Ορισμένοι άνδρες πιστεύουν ακόμη ότι αξίζουν απαλλαγή από τις οικιακές τους εργασίες, ακόμα και αν οι γυναίκες τους εργάζονται και αμείβονται όσο κι εκείνοι.

Φυσικά, αυτοί οι ρόλοι είναι βολικοί για τους άνδρες, αλλά και οι γυναίκες κάνουν πράγματα που συντηρούν αυτό το στερεότυπο. Πολλές θέλουν τον έλεγχο των οικιακών εργασιών, επειδή θεωρούν το σπίτι ως την επικράτειά τους. Άλλες βλέπουν τις οικιακές εργασίες ως έναν τρόπο να επιβεβαιώσουν την ταυτότητά τους ως νοικοκυρές και να εκφράσουν την αγάπη και την υποστήριξη για τις οικογένειές τους.

Επιπλέον, επειδή η καθαριότητα ενός σπιτιού αφορά κυρίως τη σύζυγο και όχι τον σύζυγο, εκείνη ξέρει πώς γίνονται τα πράγματα. Και αν η γυναίκα σκέφτεται ότι ο σύζυγος είναι ανεπαρκής στα οικιακά, εκείνος το αποδέχεται φυσικά χωρίς ιδιαίτερη ενόχληση.

Το ποσό της οικιακής εργασίας που αναλαμβάνει ο καθένας μπορεί να προκαλέσει προβλήματα καθώς σχετίζεται με την έννοια της δικαιοσύνης, την οποία οι άνδρες και οι γυναίκες αντιλαμβάνονται διαφορετικά. Οι άνδρες εξετάζουν τη συνολική εικόνα. Λαμβάνουν υπόψη όλα όσα κάνουν, πόσα χρήματα φέρνουν, πόσο χρόνο αφιερώνουν στη δουλειά τους ή στα παιδιά τους.

Κάποιοι προσθέτουν ακόμη και δραστηριότητες τις οποίες νιώθουν αναγκασμένοι να κάνουν, όπως επίσκεψη σε συγγενείς ή άλλα άτομα που δεν συμπαθούν. Αφού τα ‘αθροίσουν’ όλα στη συνέχεια υπολογίζουν αν τους αναλογούν και κάποιες οικιακές δουλειές. Οι γυναίκες επικεντρώνονται μόνο στις οικιακές εργασίες που πρέπει απαραίτητα να γίνουν, ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο κάνουν. Εξετάζουν πόσα κάνουν εκείνες και πόσα οι σύζυγοι και αποφασίζουν αν εκείνο που κάνει ο καθένας είναι ή όχι δίκαιο.

Κάθε ζευγάρι ίσως ορίζει διαφορετικά τι είναι δίκαιο, αλλά συχνά ο σύζυγος θεωρεί πως το μοίρασμα της οικιακής εργασίας στη μέση είναι άδικο, ανεξάρτητα από το αν η γυναίκα του εργάζεται ή όχι. Οι γυναίκες πιστεύουν ότι η κατάσταση είναι άδικη μόνο εάν όλος ή σχεδόν όλος ο φόρτος εργασίας πέφτει πάνω τους. Και με αυτό το δεδομένο τελικά το “δίκαιο” καταλήγει να είναι περίπου τα 2/3 των οικιακών εργασιών για τις γυναίκες και το 1/3 για τους άνδρες.

Αυτού του είδους ο καταμερισμός ίσως ευσταθεί αν μια γυναίκα δεν εργάζεται, αλλά όχι αν έχει εργασία πλήρους απασχόλησης. Εάν ένας άντρας έχει άνδρα συγκάτοικο, και εργάζονται και οι δύο, κανείς τους δεν περιμένει ότι ο ένας από τους δυο πρέπει να κάνει περισσότερες οικιακές δουλειές. Αυτές οι αντιλήψεις υποδηλώνουν ότι και τα δύο φύλα εξακολουθούν να θεωρούν την οικιακή εργασία ως γυναικεία υπόθεση.

Πολλοί άντρες θεωρούν επίσης ότι μόνο ορισμένες δουλειές είναι κατάλληλες για εκείνους, όπως οι επισκευές, επειδή επιβεβαιώνουν τον ανδρισμό τους και την προσωπική τους ταυτότητα. Άλλα καθήκοντα, όπως το μαγείρεμα, ο καθαρισμός και το πλύσιμο, συχνά θεωρούνται εργασία των γυναικών. Ένας άντρας υπερηφανευόταν για το πόσο βοηθά τη γυναίκα του στο σπίτι.

Όταν ρωτήθηκε αν καθαρίζει τα μπάνια και πιο συγκεκριμένα τις τουαλέτες, η απάντησή του ήταν “απολύτως όχι” καθώς ήταν τελείως αντίθετο με τις πεποιθήσεις του για το τι πρέπει να κάνουν οι άνδρες. Για ποιον λόγο θεωρούσε τον καθαρισμό τουαλέτας ως κατάλληλη δουλειά για τη γυναίκα του είναι ένα μυστήριο, αλλά είναι και τυχερός που οι γυναίκες δεν χρησιμοποιούν τις δουλειές για να καθορίσουν την εικόνα τους. Κάνουν απλά εκείνο που πρέπει να γίνει.

Πολλές γυναίκες θεωρούν τη βοήθεια των συζύγων τους ως απόδειξη αγάπης και εκτίμησης. Επίσης συχνά συγκρίνουν τι κάνουν οι άλλοι σύζυγοι και αν ο σύζυγός τους κάνει περισσότερα, το ερμηνεύουν ως υποστήριξη και καλή αντιμετώπιση.

Τελικά όταν οι άνδρες βοηθούν στο σπίτι, η σχέση ωφελείται ενώ διέρχεται κρίση εάν ο ένας από τους δύο βλέπει τον καταμερισμό ως άδικο και αδικαιολόγητο. Ενώ η οικιακή εργασία δεν μπορεί να οδηγήσει άμεσα σε διαζύγιο, είναι αιτία που μπορεί να διαταράξει έναν γάμο. Η δυσαρέσκεια εκείνου που νιώθει υπερβολική επιβάρυνση επηρεάζει και τον τρόπο σκέψης και τα συναισθήματα επομένως διαμορφώνει και τη συμπεριφορά του.

Κείμενο συντομευμένο
Απόδοση : Λία Μαλλίδου-Μαλέσσα
Πρωτότυπο κείμενο: psychologytoday.com