Θα έλεγα πως η πίεση για εγγόνια και η απόκτηση παιδιού για προσδοκία βοήθειας στα γηρατειά, είναι δύο μεγάλες παθογένειες της Ελληνικής οικογένειας.

Κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι παιδιά επειδή προσδοκούν, επειδή πιστεύουν πως θα μπορέσουν να τα ελέγχουν. Επειδή αποτελούν τη λύση που θα ξορκίσει το φόβο του γήρατος, θα είναι αυτά που θα σου φέρουν ένα ποτήρι νερό όταν η δύναμη του σώματος θα σε έχει εγκαταλείψει και ο θάνατος θα βρίσκεται πιο κοντά σε εσένα.

Δεν είναι το πραγματικό κίνητρο η δημιουργία ενός νέου, ελεύθερου ατόμου που δε θα είναι φερέφωνο άλλων ανθρώπων και πεποιθήσεων, αλλά θα κτίσει τη δική του προσωπικότητα. Περισσότερο ελλοχεύει μία αίσθηση ασφάλειας ότι στην τρίτη τους ηλικία, θα υπάρχει κάποιο πρόσωπο που θα τους αναλάβει.

Έτσι, όλη η προσφορά και η αγάπη που πρόσφεραν εκείνοι, χρησιμοποιείται ως συναισθηματικός εκβιασμός, η πρόκληση τύψεων και ενοχών, με σκοπό τον έλεγχο του παιδιού που θα αναγκαστεί να συμφωνεί εκβιαστικά με τις αποφάσεις τους.

Υπάρχει και αυτή η αντίληψη ότι τα παιδιά είναι υποχρεωμένα να κάνουν παιδιά, για να δώσουν χαρά στους γονείς, να τους κάνουν «παππού» ή «γιαγιά». Έτσι, δίχως να λαμβάνονται υπόψη η επιθυμία του παιδιού, το αν έχει πραγματικά τη δύναμη και την ικανότητα να αναθρέψει έναν καινούργιο άνθρωπο, πρωταγωνιστεί απλώς μία προσδοκία η οποία γειτνιάζει περισσότερο με την κοινωνική νόρμα.

Μπορεί να επιθυμώ κάτι για το παιδί μου, αλλά αυτό γιατί πρέπει να γίνει θηλιά και να το πνίξει; Γιατί αν το παιδί μου δεν έχει τις ικανότητες, τη δύναμη, τη θέληση, να δημιουργήσει έναν άνθρωπο δυστυχισμένο; Για να ικανοποιήσω απλά και μόνο το εγωιστικό μου θέλω, για να αισθάνομαι πως ανήκω στην πλειοψηφία; Πόσο πραγματικά ευτυχισμένο μπορεί να κάνει κάποιον κάτι που δε βρίσκεται μέσα στα θέλω, τις ικανότητες, τις επιθυμίες μου;

Δεν μπορώ να θρηνήσω ένα μέλλον που δε θα υπάρξει ή τη μη εκπλήρωση μίας προσδοκίας η οποία ποτέ δεν ήταν δική μου. Δεν μπορώ να σχεδιάσω ή να προγραμματίσω τη ζωή κανενός άλλου; δε μου ανήκει.

Κάποιοι γονείς θα δουν εγγόνια, κάποιοι άλλοι όχι. Και αυτό δεν πρέπει να τους απογοητεύει, διότι η πραγματική πηγή χαράς οφείλει να είναι η ευτυχία των παιδιών με τις δικές τους επιλογές.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη