Δεν έχω τη φήμη του ανθρώπου που ασχολείται πολύ με τα παιδιά των φίλων του.
Σπάνια τους ρωτάω τι κάνουν τα παιδιά τους, ποτέ δεν θυμάμαι τα γενέθλια τους και βαριέμαι πολύ τις αναλυτικές ιστορίες για το νηπιαγωγείο που επιλέχθηκε και την εξέλιξη της διατροφικής τους συμπεριφοράς. Όλοι μου λένε ότι είναι μέχρι να έχω δικό μου παιδί, και προφανώς έτσι θα ναι.
Υπάρχει μια εξαίρεση στην παραπάνω σύντομη παραδοχή: τα παιδιά του φίλου μου του Patrick. Ο Pat είναι Αμερικάνος, με ρίζες από Αυστρία και Γερμανία, και οι γονείς του γνωρίστηκαν στο Divorce Party της μαμάς του (ναι καλά διαβάσατε, δεν έχετε ζαλάδα). Όταν ήταν μικροί, αυτός και ο αδερφός του, είχαν πάντοτε στο σπίτι τη «δουλειά» τους. Του Pat ήταν να βάζει τα πιάτα στο πλυντήριο μετά το οικογενειακό φαγητό και του αδερφού του να βγάζει τα σκουπίδια. Αυτό δεν ήταν κάτι διαπραγματεύσιμο, ήταν η δουλειά τους και έπρεπε να την κάνουν καθημερινά, συνεισφέροντας στην οικογένεια με το δικό τους τρόπο. Θυμάμαι πόσο ωραία ιδέα μου είχε φανεί και θυμήθηκα εμένα και τον αδερφό μου μετά το φαγητό να τα παρατάμε όλα στο τραπέζι και τη μαμά μου να πλένει και να μαζεύει. Όλα αυτά δεν είναι ο λόγος που συμπαθώ και περνάω ωραία με τα δικά του παιδιά.
Τον Pat τον γνώρισα όταν πήγα για Μεταπτυχιακό στη Βοστόνη και μέσα σε δύο χρόνια γίναμε φίλοι ζωής. Πριν 8 χρόνια παντρεύτηκε και ξεκίνησε να κάνει παιδιά. Έως τώρα έχει τρία, κάθε φορά που του μιλάω τον ρωτάω αν του χρόνου θα προστεθεί και άλλο, αυτός γελάει αλλά ξέρω ότι δεν είναι και σίγουρος όταν μου λέει όχι.
Φέτος το Φθινόπωρο πήγα στη Βοστόνη μετά από πέντε χρόνια, και φυσικά κανόνισα να τον συναντήσω. Είχε την ιδέα να πάω σπίτι τους για μια ολόκληρη ημέρα. «Θα τρελαθώ» σκέφτηκα, τι θα κάνω μια ολόκληρη μέρα σε ένα σπίτι με τρία παιδιά. Κρύος ιδρώτας.
Η μέρα που πέρασα με τον Pat και τα παιδιά του ήταν η πιο διασκεδαστική μέρα του ταξιδιού μου. Έχει δύο αγόρια, τον Jasper που είναι 8 και τον Rorry που είναι 5 και την Eve, που είναι 2. Η φιλοσοφία των γονέων ως προς την ανατροφή των παιδιών δημιουργήθηκε μέσα από τη δική τους ζωή και χωρίς να ακούσουν ή να κοπιάρουν τι κάνουν άλλοι.
Τα αφήνουν πολύ ελεύθερα έχοντας θέσει λογικούς κανόνες, οι οποίοι τηρούνται.
Για παράδειγμα: Τα Σαββατοκύριακα το μεσημέρι υπάρχει μια ώρα ηρεμίας. Όταν μου το είπε, ότι δηλαδή σε λίγο θα πάνε στα δωμάτια τους για να ηρεμήσουν λέω «αποκλείεται». Κι όμως, ενώ έπαιζαν και διασκέδαζαν και φώναζαν, μόλις τους είπαν ότι είναι «η ώρα», ανέβηκαν αδιαμαρτύρητα στα δωμάτια τους και για μια ώρα επικράτησε απόλυτη ηρεμία.
Ένα ακόμα παράδειγμα, λίγο αμφιλεγόμενο, που προσωπικά πρώτα με σόκαρε και μετά με βρήκε σύμφωνη: πηγαίνοντας σε ένα γήπεδο να δούμε το μεγάλο του αδερφό να παίζει μπάλα, ο Rorry βγήκε από το αυτοκίνητο χωρίς το μπουφάν του. Τον φώναξα και (λίγο αυστηρά γιατί έκανε πολύ κρύο) του είπα να πάρει το μπουφάν του. Με κοίταξε και μου είπε ότι όχι, δεν το χρειάζεται. Κοίταξα τον Pat για να με υποστηρίξει. Κι εκείνος μου είπε: «Άκου, αφήνουμε τα παιδιά να κάνουν ότι θέλουν με τα ρούχα. Είχαμε φτάσει σε ένα σημείο όπου ΟΛΗ την ημέρα τσακωνόμασταν μαζί τους για το τι θα φορέσουν. Και αποφασίσαμε ότι εάν θέλουν να ζεσταίνονται ή να κρυώνουν είναι δική τους απόφαση. Εμείς τους ενημερώνουμε ότι σήμερα κάνει κρύο και χρειάζεσαι το μπουφάν σου. Εάν δεν θέλουν να φορέσουν μπουφάν και κρυώνουν ή αρρωστήσουν, πρέπει να καταλάβουν ότι είναι δική τους απόφαση. Μόνο καταλαβαίνοντας γιατί τους λες κάτι το καταλαβαίνουν.» Σοκαρίστηκα αρχικά γιατί σκέφτηκα ότι αυτό μπορεί να σημαίνει ότι το παιδί θα παγώσει και θα πάθει πνευμονία. Δύο λεπτά αργότερα ήρθε ο μικρός και με παρακάλεσε να πάμε στο αυτοκίνητο να πάρει το μπουφάν του…..
Πριν από περίπου ένα χρόνο άρχισαν να είναι αρκετά άτακτα. Τότε εφηύραν ένα σύστημα με φάουλ: Για κάθε ημέρα έχεις 9 φάουλ. Αν πάρεις 3 φάουλ χάνεις τη βοήθεια (στο συμμάζεμα, στο φαγητό, σε οτιδήποτε). Αν πάρεις 6 φάουλ χάνεις το βραδινό παραμύθι. Και αν πάρεις 9 φάουλ χάνεις το βραδινό γλυκό. Τα φάουλ δίνονται και από τους δύο γονείς και ανάλογα με τη σοβαρότητα του «παραπτώματος». Αν δηλαδή τσακωθείς με τον αδερφό σου μπορεί να πάρεις ένα φάουλ, αλλά αν πας να περάσεις το δρόμο και περνάει αυτοκίνητο μπορεί να πάρεις 6 μαζεμένα.
Το παραμύθι και το γλυκό τους στοιχίζει πολύ. Και το σύστημα δουλεύει ρολόι.
Δεν ξέρω αν είναι τα γονίδια, το περιβάλλον οι κανόνες ή όλα αυτά μαζί.
Τα παιδιά του Pat όμως είναι τα παιδιά που θα ήθελα να έχω.
Κείμενο: Παυλίνα Κωνσταντάρα
Πηγή: themamagers.gr
