Και ναι έχετε καταφέρει να γεμίσετε «δημιουργικά» το χρόνο του παιδιού με δραστηριότητες εκτός σχολείου,είτε συμμετέχοντας σε ομάδες, είτε παρακολουθώντας εκπαιδευτικά προγράμματα, είτε απλά συναντώντας άλλα παιδιά σε υπαίθριους ή μη, χώρους για παιχνίδι.

Περιμένετε λοιπόν να επιστρέψει στο σπίτι χαρούμενο, ήρεμο, με όλη την ενέργεια του εκτονωμένη, έτοιμο να ασχοληθεί λιγάκι με κάτι που το ευχαριστεί πριν αποσυρθεί στο κρεβάτι του. Και εκείνο πριν προλάβει να ασχοληθεί με ο,τιδήποτε σας πλησιάζει λέγοντας: «Βαριέμαι!

Έκπληκτοι λοιπόν φυσιολογικά αναρρωτιέστε: «Τώρα αυτό τί σημαίνει; Πώς είναι δυνατόν;

Καταρχήν σε καμία περίπτωση δεν τίθεται θέμα πανικού, γιατί το να βαριέται κανείς δεν είναι αρνητικό:
-Το να μην έχεις τίποτα να κάνεις σου επιτρέπει να ονειροπολείς, να «αφυπνίζεσαι», όπως λέει η Φρανσουάζ Ντολτό, δηλαδή να επεξεργάζεσαι τη φαντασία σου, να παρατηρείς, να ξεκουράζεσαι.
-Στη ζωή, συμβαίνει κάποτε να είμαστε μόνοι ή αδρανείς. Το παιδί που βαριέται μαθαίνει ν’ αντιμετωπίζει αυτή την πραγματικότητα. Γίνεται δημιουργικό για να μπορέσει να βρει, μόνο του, κάποια ασχολία.»

Και στη συνέχεια σκεφτείτε μήπως το «υπέροχο» ημερήσιο πρόγραμμά σας είναι υπερβολικά φορτωμένο; Γιατί ένα παιδί που «έχει συνηθίσει ένα πρόγραμμα όπου η μια δραστηριότητα διαδέχεται πάντα την άλλη, νιώθει αποπροσανατολισμένο όταν δεν έχει κάτι να κάνει.»

Οπότε μάλλον καταλήγουμε πως ναι είναι δυνατόν ένα παιδί να βαριέται, ειδικά όταν είναι πολυάσχολο! Και όχι δεν είστε υποχρεωμένοι να του βρίσκετε εσείς πάντα κάτι να κάνει όταν βαριέται. Γιατί έτσι «ενθαρρύνετε την εξάρτηση του από εσάς.» Και τελικά » θα δυσκολευτεί να αυτονομηθεί και να νιώσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.»

(Όλες οι παραπομπές από το βιβλίο «Μικρά προβλήματα,μεγάλα βάσανα για γονείς παιδιών εως 7 ετών, Κριστίν Μπρυνέ /Ανν-Σεσίλ Σαρφατί, εκδόσεις Πατάκη)

Κείμενο: Ηρώ Παπαδοπούλου