Τα τρίγωνα, είναι γνωστό, μας παραπέμπουν σε οικογενειακή δυσλειτουργία.

Οι γονείς, π.χ υπερασχολούνται με ένα από τα παιδιά, κάνουν συμμαχία μαζί του και βάζουν σε δεύτερη θέση τα υπόλοιπα. Είναι ένας αγχωτικός τρόπος συσχέτισης των μελών της οικογένειας , που συχνά οδηγεί σε ανεξήγητες συγκρούσεις, εχθρότητα και φόβο.
Τα οικογενειακά μοτίβα είναι πολύ ισχυρά και απαιτούν πολύ μεγάλη δύναμη από το μέλος της οικογένειας, που καλείται να τα διαιωνίσει, για να αντισταθεί και να ακολουθήσει την δική του προσωπική πορεία στη ζωή.

Για μια επιτυχημένη οικογένεια χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις:
Τα μέλη της να έχουν αυτονομία. Για τα ανήλικα παιδιά η αυτονομία υπάρχει στον βαθμό, που επιτρέπει η ηλικία τους.
Η συναισθηματική ειλικρίνεια. Όταν λες «ναι» είναι ένα καθαρό ναι, χωρίς παραίτηση, φόβο ή θυμό και όταν λες «όχι» αυτό γίνεται χωρίς τύψεις, υπεροψία ή αδιαφορία.

Τα μέλη της οικογένειας ζητούν και συζητούν αυτό που θέλουν.
Η ανάληψη ατομικών ευθυνών είναι απαραίτητη, με την επιφύλαξη της ηλικίας των παιδιών. Μεταξύ ενηλίκων η ανάληψη υπερβολικής ευθύνης από ένα ενήλικο μέλος της οικογένειας είναι ένα επικίνδυνο λάθος. Κουράζει, δημιουργεί εντάσεις, θυμούς ή εξαρτήσεις.
Η γνησιότητα, η ευγένεια, η ευχάριστη διάθεση και η διακριτικότητα είναι από τα πιο θεμελιακά αγαθά μιας στοργικής οικογένειας.

Το άνοιγμα κάθε μέλους της οικογένειας σε πολλούς ρόλους, οικογενειακούς, φιλικούς, κοινωνικούς κλπ Αυτοί οι ρόλοι φέρνουν εμπειρίες και οι εμπειρίες είναι γνώση και ζωή. Ο περιορισμός των ρόλων « είμαι μόνο πατέρας ή μάνα και τίποτε άλλο» , δημιουργούν σχέσεις γεμάτες στέρηση και φτώχεια και τότε κανένας και τίποτα δεν είναι ικανό να προσφέρει πληρότητα. Ο περιορισμός των ρόλων δεσμεύει τα μέλη της οικογένειας σε ανταγωνιστικά παιχνίδια μεταξύ τους, που κρύβουν βαθιά θλίψη.

Κείμενο: Μαρία Λασσιθιωτάκη, Ψυχολόγος
Πηγή: selftherapy.gr