Τρυφερότητα, Ασφάλεια, Αναγνώριση

Τρυφερότητα, Ασφάλεια, Αναγνώριση

Για όλες τις σχολές της ψυχολογίας, προκειμένου ένα παιδί να θεμελιώσει ένα ισορροπημένο, χορτάτο, ώριμο ψυχισμό για όλη την επόμενη ζωή του, πρέπει να έχει λάβει από τους γονείς του, από τον ένα έστω γονιό του, τα εξης τρία:

Τρυφερότητα, Ασφάλεια, Αναγνώριση.

Αυτά αποτελούν την αγία τριάδα της ψυχολογίας και πρέπει να έχουν δοθεί σε επαρκή βαθμό στο παιδάκι.

Αξίζει να αναμετρήσετε ποιο από τούτα έχετε λάβει, πόσο το χορτάσατε, τι δεν πήρατε, τι σας λείπει. Είναι μεγάλη βοήθεια για την αυτογνωσία μας ένας τέτοιος, δίκαιος, απολογισμός.

Θα τα ξαναπώ:
Τρυφερότητα, Ασφάλεια, Αναγνώριση.
( Η σειρά δεν έχει σημασία, και τα τρία είναι δραματικά σοβαρά για την εσωτερική, ισόβια δομή μας. Πάντα και όλα τα παλεύουμε, αλλά αλλιώς αντέχει στις μπόρες ένα καλυβάκι, αλλιώς μια πυραμίδα. )

Αξίζει όμως, οι τώρα γονείς, να συλλογιστείτε έντιμα -όσο έντιμος μπορεί να είναι κανείς στην αυτοκριτική του- πόσα και πώς απ΄αυτά τα θεμελιώδη τρία δίνετε εσείς πια στο παιδί σας.

Χθες ο Θοδωρής ρώτησε μετά την ανάρτηση για την τρυφερότητα, την ασφάλεια και την αναγνώριση που ζητά σα νεράκι και γάλα από τους γονείς του το παιδί:
-Τι μπορείς να κάνεις αν δεν έχεις πάρει τίποτα από όλα αυτά;…
Σπαραχτική ερώτηση, και τον πιστεύω! Την έχω ακούσει από τόσους πολλούς… Τίποτα, μου έχουν πει, ούτε ένα από τα τρία…

Δεν υπάρχει πιο αφόρητος και άδικος από τον παιδικό πόνο! Τίποτα βαρύτερο από την συναισθηματική ορφάνια, την πολύ σκληρότερη από την βιολογική ορφάνια. Η καρδιά, οι επιλογές, οι αντιδράσεις, όλα δυσκολεύουν!

Κατεβαίνεις στις μάχες της ενηλικίωσης όχι μόνο αδύναμος αλλά τραυματισμένος, με αιμορραγίες, με αναπηρίες κάποτε.

ΟΜΩΣ…
Όμως εκείνοι που πληγώθηκαν, που δυσκολεύτηκαν, που στερήθηκαν, κάνουν και τα μεγαλύτερα άλματα! Δεν το λέω για παρηγοριά, είναι διαπιστωμένο! Εκείνος που στερήθηκε, που μαρτύρησε, που αδικήθηκε παίρνει φόρα και ευλογίες στην πορεία.

Ο Θεός ή η Φύση ( σε ό,τι πιστεύει κανείς ) έχουν εξοπλίσει τον καθένα μας με αφάνταστα όπλα, όπλα εξαίσια, να βγει στον κόσμο και να γυρέψει το δίκιο του, την ευτυχία του, το νόημά του. Με όποιο παρελθόν κι αν σέρνει σακατεμένο πίσω του, την παιδική του μοίρα μπορεί να την σαρώσει.

Και τούτη η αναγκαία, φυσική και αυτοδίδακτη δίψα ζωής ζώσας, ιδίως άμα υπέφερες ως μικρό -περισσότερο τότε- ωθεί σε άλματα.

Αν θέλεις, ( πάντα η προϋπόθεση του: ναί, θέλω.. ) τίποτα δεν σε σταματά, ούτε καν το χειρότερο που μπορεί να σε βρει: Να μη σ΄αγαπούν οι γονείς σου!.. Γιατί συμβαίνει κι αυτό, και μη σοκαριστούν οι αθώοι, τυχεροί, ρομαντικοί φίλοι μου.

Θα ξαναγράψω κάτι που λέγαμε προκαιρού.
Ρώτησαν μετά την απονομή του Νόμπελ τον βραβευμένο μεγάλο επιστήμονα οι δημοσιογράφοι:
-Πού αποδίδετε την επιτυχία σας;
-Στα δυστυχισμένα παιδικά χρόνια μου.

 

Της Μάρως Βαμβουνάκη

Πηγή: elenahalivelaki.wordpress.com

 

 

Διαβάστε επίσης

Close