Πολλά παιδιά αποτυγχάνουν στο σχολείο. Για ένα μεγάλο αριθμό η αποτυχία είναι καθομολογούμενη και απόλυτη. Πολλά άλλα αποτυγχάνουν στην ουσία αν όχι στους τύπους. Ολοκληρώνουν την σχολική τους εκπαίδευση μόνο γιατί συμφωνήσαμε ότι πρέπει να περάσουν απ όλες τις τάξεις ανεξάρτητα αν στην πραγματικότητα ξέρουν κάτι.

Το ζήτημα δεν είναι αν καταφέρνουν τα παιδιά να είναι καλοί μαθητές ή όχι αλλά ότι δεν μπορούν να αναπτύξουν, παρά ένα μόνο ελαχιστότατο μέρος από την τεράστια ικανότητα μαθήσεως , κατανοήσεως και δημιουργίας με την οποία γεννήθηκαν και χρησιμοποίησαν στο έπακρο κατά τα πρώτα 3 χρόνια της ζωής τους.

Γιατί αποτυγχάνουν;

Γιατί φοβούνται, δεν βρίσκουν ενδιαφέρον και μπερδεύονται. Φοβούνται ότι θα αποτύχουν, θα απογοητεύσουν και θα δυσαρεστήσουν τους ενήλικους που αγωνιούν τριγύρω τους με απεριόριστες ελπίδες και προσδοκίες.

Τα παιδιά στο σχολείο βαριούνται γιατί τα πράγματα που τους λένε και τα υποχρεώνουν να κάνουν, είναι ασήμαντα ανιαρά και περιορίζουν το ευρύ πεδίο της νοημοσύνης των ικανοτήτων και του ταλέντου τους. Μπερδεύονται γιατί οι περισσότερες από τον χείμαρρο των λέξεων που κυλάει μέσα στην τάξη δεν έχουν καμία σημασία στο δικό τους νου και με την πραγματικότητα της ζωής τους. Δεν φαίνεται να τους χρησιμεύουν πουθενά στην καθημερινότητα τους.

Για να είναι κανείς καλός μαθητής χρειάζεται μεταξύ άλλων να μάθει να έχει επίγνωση της καταστάσεως του νου του και του βαθμού κατανοήσεως του. Καλός μαθητής μπορεί να είναι ένας που λέει συχνά ότι δεν καταλαβαίνει, απλά γιατί διατηρεί ένα συνεχή έλεγχο της κατανοήσεως του.

Ο αδύνατος μαθητής που δεν παρακολουθεί τον εαυτό του, αν προσπαθεί να καταλάβει, την περισσότερη ώρα δεν ξέρει αν καταλαβαίνει ή όχι. Έτσι το πρόβλημα δεν λύνεται όταν ο δάσκαλος ρωτά συχνά τι είναι εκείνο που δεν έχουν καταλάβει. Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται αν τα παιδιά αποκτήσουν επίγνωση της διαφοράς μεταξύ εκείνου που ξέρουν και εκείνου που αγνοούν.

Ιφιγένεια Πανέτσου