Όλες οι μαμάδες σίγουρα έχουν βιώσει τις επικρίσεις διάφορων ανθρώπων στο περιβάλλον τους για το πως μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Συνήθως, αυτές γίνονται αποδεκτές με ευγένεια. Ωστόσο η μέση μητέρα θέλει να απαντήσει ένα αδιάλλακτο: «Ξέρω πως να μεγαλώσω το παιδί μου».

Η Kelly Dirkes είναι μια καθημερινή γυναίκα που πριν δυο χρόνια περίπου βρισκόταν στο σούπερ μάρκετ κουβαλώντας το μικρό παιδί της σε ένα μάρσιπο όταν μια άγνωστη γυναίκα της είπε ότι «κακομαθαίνει το παιδί» και ότι μ’ αυτή την πρακτική «δεν θα γίνει ποτέ ανεξάρτητο άτομο».

Η Kelly δεν αντέδρασε αλλά στη συνέχεια πήγε σπίτι της και έγραψε ένα μεγάλο στάτους στο Facebook που έγινε viral σε όλο τον κόσμο. Στον τίτλο του στάτους συνοψίζεται η φράση που θα ήθελε να πει κάθε γονιός σε όσους του κάνουν «μαθήματα» για το πως θα μεγαλώσει τα παιδιά του: «Αν ήξερες μόνο, όσα ξέρω εγώ…».

Ολόκληρο το συγκινητικό στάτους της Kelly Dirkes έχει ως εξής:

«Αγαπητή μαμά στο super market,

Το έχω ακούσει και από άλλους, ξέρεις. Ότι «κακομαθαίνω το μωρό μου». Ήσουν πεπεισμένη ότι ποτέ δεν θα μάθει να είναι ανεξάρτητη. Σου χαμογέλασα, φίλησα το κεφαλάκι της και συνέχισα να ψωνίζω.

Αν ήξερες μόνο, όσα ξέρω εγώ…

Αν ήξερες μόνο ότι πέρασε τους πρώτους δέκα μήνες της ζωής της εντελώς μόνη, μέσα σε μια έρημη, μεταλλική κούνια χωρίς τίποτα να την παρηγορεί, εκτός από το πιπίλισμα των δακτύλων της.

Αν ήξερες μόνο πώς ήταν το πρόσωπό της τη στιγμή που η υπεύθυνη του ορφανοτροφείου την έβαλε στην αγκαλιά μου για να την νανουρίσω –στιγμές γαλήνης αναμεμειγμένης με απόλυτο τρόμο. Κανείς ποτέ δεν την είχε κρατήσει έτσι και δεν είχε ιδέα πώς έπρεπε να αντιδράσει.

Αν ήξερες μόνο ότι, αφού ξυπνήσει, μπορεί να μείνει για ώρες στην κούνια της χωρίς να κλάψει –αφού, μέχρι τώρα, ακόμη κι αν έκλαιγε κανείς δεν θα ανταποκρινόταν στο κλάμα της.

Αν ήξερες μόνο ότι το άγχος είναι ένα σταθερό κομμάτι της ημέρας της, όπως το να χτυπάει το κεφάλι της στα κάγκελα της κούνιας και να κουνιέται ρυθμικά ώστε να νιώσει ασφαλής και ήρεμη.

Αν ήξερες μόνο ότι αυτό το μωρό στον μάρσιπο είναι τραγικά «ανεξάρτητο» και ότι θα περάσει ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια προσπαθώντας να επουλώσει τα τραύματα και τα άγχη της.

Αν ήξερες μόνο, όσα ξέρω εγώ.

Αν ήξερες μόνο ότι αυτό το μωρό λικνίζεται για να το πάρει ο ύπνος στην αγκαλιά του μπαμπά και της μαμάς της.

Αν ήξερες μόνο ότι αυτό το μωρό έκανε τους πάντες να κλάψουν εντελώς αυθόρμητα, την ημέρα που κατάφερε να νιώσει επιτέλους λίγη ζεστασιά.

Αν ήξερες μόνο, όσα ξέρω εγώ.

Το να «κακομαθαίνω αυτό το παιδί» είναι η πιο σημαντική δουλειά που θα έχω ποτέ -και είναι ένα προνόμιο. Θα την κουβαλάω πάνω μου για λίγο περισσότερο καιρό –ή για όσο θα θέλει εκείνη- επειδή τώρα μαθαίνει ότι είναι ασφαλής. Ότι ανήκει κάπου. Ότι την αγαπούν.

Αν ήξερες μόνο…».