Ακόμη και πριν από τη γέννησή του ένα μωρό κινητοποιεί αντιδράσεις και γεννά συναισθήματα στα μέλη τόσο της πυρηνικής όσο και της ευρύτερης οικογένειας.

Οι γονείς των γονιών θα φορέσουν τον πολυπόθητο ρόλο του παππού και θα κληθούν να συναντήσουν και τα παιδιά τους σε ένα νέο ρόλο: το ρόλο του γονιού. Κι ενώ αυτή η συνάντηση μόνο όμορφη είναι, κάπου φαίνονται και οι δυσκολίες της σχέσης.

Ακόμη και πριν από τη γέννησή του ένα μωρό κινητοποιεί αντιδράσεις και γεννά συναισθήματα στα μέλη τόσο της πυρηνικής όσο και της ευρύτερης οικογένειας. Οι γονείς των γονιών θα φορέσουν τον πολυπόθητο ρόλο του παππού και θα κληθούν να συναντήσουν και τα παιδιά τους σε ένα νέο ρόλο: το ρόλο του γονιού. Κι ενώ αυτή η συνάντηση μόνο όμορφη είναι, κάπου φαίνονται και οι δυσκολίες της σχέσης.
Ποιος «θα ακούσει το όνομά του»;

Ας ξεκινήσουμε από τη «διεκδίκηση του ονόματος»: όταν ανακοινώνεται το χαρούμενο γεγονός. Είναι πολύ συχνό οι παππούδες να διεκδικούν και να επιθυμούν να «ακουστεί το δικό τους όνομα», για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Είναι πολύ πιθανό, αυτό να οδηγήσει σε συγκρούσεις και το ζευγάρι – στο μεταξύ τους, τον καθέναν τους με τους γονείς τους, αλλά και τα πεθερικά μεταξύ τους.

Είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος που θα αποφασιστεί το όνομα του παιδιού και για τη σχέση του ζευγαριού και για το παιδί και για τις σχέσεις με τους παππούδες. Αν κάποιος νοιώσει ότι υποχώρησε ή ότι υποχρεώθηκε ή ότι πιέστηκε ώστε να συμφωνήσει, το πιθανότερο είναι ότι το συναίσθημα αυτό θα μετατραπεί σε επιθετικότητα κάποια στιγμή στο μέλλον με οποιαδήποτε αφορμή και για «άσχετους λόγους».

Ή θα περιμένει να του χαριστεί ο σύντροφός του και να υποχωρεί εκείνος, αφού ο ίδιος έκανε αυτή τη θυσία. Όταν το ζευγάρι συναντιέται στη θυσία, την υποχώρηση και το συμβιβασμό στη θέση της καλής κοντινότητας και της αγάπης μπαίνουν συναισθήματα θυμού, ματαίωσης και αποξένωσης με παράπλευρες απώλειες τα παιδιά.

Όταν οι παππούδες υποκαθιστούν τους γονείς

Τα παιδιά είναι πάνω και πρώτα απ’ όλα ευθύνη των γονιών τους. Δεν είναι πρωταρχική ευθύνη του παππού και της γιαγιάς. Αυτό που συμβαίνει πολλές φορές είναι να εισπράττουν οι παππούδες από τα παιδιά τους ότι είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν χρέη γονιού για τα εγγόνια τους. Κάποιες φορές, μάλιστα, θεωρείται τόσο αυτονόητη η διαθεσιμότητά τους, που η πιθανότητα να θέλουν να διαθέσουν το χρόνο τους και σε άλλες δραστηριότητες, αντιμετωπίζεται με θυμό από τα παιδιά τους και ενοχές από τους ίδιους.

Βέβαια, είναι εξίσου πιθανό να θέλουν και οι παππούδες να αναλάβουν αυτό το ρόλο. Είτε επειδή έχουν βγει στη σύνταξη και θέλουν να γεμίσουν το χρόνο τους, είτε για να μην ασχολούνται «με τα δικά τους», τα οποία είναι δύσκολο και αρκετές φορές επώδυνο να αντιμετωπίσουν, είτε γιατί θέλουν να προσφέρουν στα εγγόνια τους αυτά που δεν προσέφεραν στα παιδιά τους και για πάρα πολλούς ακόμη λόγους.

Η συμβολή των παππούδων είναι ιδιαίτερα σημαντική για την ομαλή ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη του παιδιού. Ωστόσο, είναι άδικο, αλλά και επικίνδυνο, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τα παιδιά τους, να υποκαθιστούν το ρόλο του γονέα.

Ποιος βάζει τα όρια;

Τα όρια τα βάζει το ζευγάρι. Οι γονείς είναι εκείνοι που θα αποφασίζουν για την ανατροφή, για την διαπαιδαγώγηση, για τον ύπνο, για το φαγητό.. για όλα.

Είναι σημαντικό η επιθυμία των παππούδων να βοηθήσουν τους νέους γονείς να μην μπλοκάρει τη σχέση του ζευγαριού. Εάν αυτό συμβαίνει, τότε δεν υπάρχει καλό ξεκαθάρισμα και όροι στις σχέσεις. Αυτό το οποίο είναι αρκετά επικίνδυνο να συμβεί είναι τα όρια να μπλέκονται, όταν η βοήθεια που προσφέρουν οι παππούδες (ειδικά εάν μένουν από πάνω/ κάτω) παίρνει τη μορφή εξυπηρέτησης.

Αυτό τους δίνει πολλά περισσότερα δικαιώματα, προνόμια, «λόγο» και άποψη απ’ ό,τι θα έπρεπε. Τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι σίγουρο πως θα οδηγήσουν σε ενδοοικογενειακές τριβές, συγκρούσεις, καβγάδες, τσακωμούς και θα συγχύσουν συναισθηματικά το παιδί.

Εξαιρετικής σημασίας είναι το «ευχαριστώ». Πρέπει να γίνει σαφές και από τους παππούδες και από τους γονείς, ότι δεν είναι αυτονόητο ότι η γιαγιά και ο παππούς θα κρατήσουν το εγγόνι. Η παρουσία τους, όταν υπάρχει, και η συμμετοχή τους είναι πολύτιμη για την ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη του παιδιού.

Ωστόσο, χρειάζεται να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν είναι εκείνοι που παίρνουν αποφάσεις για την ανατροφή του παιδιού και δεν έχουν ρόλο γονέα. Δικαιούνται να έχουν μια ξεχωριστή τρυφερή σχέση με το εγγόνι τους. Ακόμη κι αν αυτό κάνει τους παππούδες «καλούς», επειδή κάνουν όλα τα χατίρια και τους γονείς «κακούς».

Πηγή: kepsy.gr

Thessaloniki Arts and Culture