Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά μας δεν θέλουν πολλά πράγματα για να είναι ευτυχισμένα. Τον χρόνο μας, την προσοχή μας και την αγάπη μας και είναι τα πιο ευτυχισμένα πλάσματα.
Θυμάμαι το βαφτιστήρι μου (ηλικία 2,5 χρονών) τις προάλλες του είχα πάει ένα μεγάλο δώρο από γνωστό πολυκατάστημα με ειδή παιχνιδιών. Όταν είδε την σακούλα εντυπωσιάστηκε από την μεγάλη σακούλα και τα έντονα χρώματα, άνοιξε το δώρο του, με ευχαρίστησε και γύρισε στο μπλοκ ζωγραφικής του να συνεχίσει την ζωγραφιά του. Του έφτανε εκείνη την ώρα δέκα μαρκαδόροι και ένα χαρτί.
Μάλλον εμείς οι γονείς (οι συγγενείς και οι φίλοι) είμαστε που τα εκπαιδεύουμε σε μία πιο καταναλωτική μανία για το μεγαλύτερο και ακριβότερο δώρο. Το παράδειγμα για το ανιψιό μου που είναι σε μεγαλύτερη ηλικία (12 χρόνων) δεν είχε την ίδια αντίδραση, όταν είδε πως του είχα πάρει ένα tablet, μας ευχαρίστησε, μας φίλησε, πανηγύρισε και δεν το ξαναείδαμε… καθώς πήγε στο δωμάτιο του να ασχοληθεί με το δώρο του.
Ενώ χάρηκα με την ενθουσιώδη αντίδραση του, συνειδητοποίησα πως μόλις «είχα εξαγοράσει» την αγάπη του με ένα ακριβό δώρο. Τον ενδιέφερε περισσότερο να ασχοληθεί με το ηλεκτρονικό παρά να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες. Τον ενδιέφερε περισσότερο το δώρο πάρα η κοινωνική επαφή.
Για να δούμε πώς μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά μας χαρούμενα μέσα από την καθημερινότητα μας… χωρίς να τα μαθαίνουμε στην κακιά συνήθεια των μεγάλων, της καταναλωτικής μανίας.
Α). Αφιερώνοντας τους όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε.
Είναι πολύ σημαντικό να τους αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο. Να ορίσουμε κάποιες συνήθειες μαζί τους όπως ότι από τις 18:00-21:00 θα ασχοληθούμε ο ένας με τον άλλον, το παιδί θα έχει τελειώσει με τα μαθήματα του και ο γονέας δεν θα ασχοληθεί με τη δουλειά του. Ή κάθε Τρίτη και Πέμπτη 19:00-20:00 θα παίζετε μπάσκετ. Ή ότι κάθε βράδυ θα τρώτε όλοι μαζί. Ο ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά σας θα σας φέρει πιο κοντά.
Β). Αποδεχόμενοι την προσωπικότητα τους.
Τι εννοούμε με αυτό; Πώς θα πρέπει να αποδεχτείτε τα θέλω των παιδιών σας και να μειώσετε τις προσδοκίες που έχετε από αυτά. Μην επιμένετε να πάει η κόρη σας για μπαλέτο, αν δεν της αρέσει… δεχτείτε το άθλημα που θα επιλέξει εκείνη. Ας παίξει βόλει, αν αυτό θέλει.
Ας εστιάσουμε σε αυτό που θέλουν και μπορούν κι όχι σε αυτό που θα θέλαμε. Τα παιδιά πρέπει να νιώσουν πως τα αποδεχόμαστε, για να νιώσουν πιο ασφαλή να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους, αποκτώντας αυτοπεποίθηση και σταθερότητα για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Γ). Χρησιμοποιώντας το λεξιλόγιο προσεκτικά
Στα παιδιά προσέχουμε πάντα το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούμε και το ύφος που έχουμε. Δεν κριτικάρουμε, δεν βρίζουμε και δεν μειώνουμε. «Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει». Ας μην πούμε παραπάνω, όλοι κατανοούμε πως επηρεάζουν την ψυχική υγεία των παιδιών μας το «κακό» λεξιλόγιο.
Δ). Αναδεικνύοντας τη μοναδικότητα τους
Ο καθένας μας είναι ένας και μοναδικός, εξίσου και τα παιδιά μας είναι μοναδικά. Είναι σημαντικό να αναδεικνύουμε αυτή την μοναδικότητα τους, χωρίς να τα κακομαθαίνουμε. Να τα βοηθάμε για να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις δυνατότητες τους, να μάθουν να αγαπούν και να αποδέχονται τον εαυτό τους και μέσα από αυτόν, και όλους τους άλλους.
Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, Γιάννης Ξηντάρας, paidi-efivos.gr
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
