Το παιδί μου είναι η νίκη του εγωισμού μου.

Γιατί με διδάσκει καθημερινά πως μπορεί να έρθει άνθρωπος μέσα από εμένα, αλλά όχι για να ζήσει για εμένα. Με ταπεινώνει επειδή μου δείχνουν πως δε μου ανήκει ούτε η σάρκα από τη σάρκα μου. Μου κόβει τον αέρα του εγωισμού μου, επειδή αντιλαμβάνομαι πως κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να γίνει ή να είναι αυτό που θέλω εγώ.

Το παιδί μου είναι η νίκη του εγωισμού μου.

Επειδή εξαιτίας του αγάπησα ανθρώπους που δεν αγαπούσα. Συμπάθησα πρόσωπα που δεν εκτιμούσα. Αγκάλιασα τους φίλους του οι οποίοι δεν μου άρεσαν, αυτούς που έβλεπα «φρικιά» για τα γούστα μου, αυτούς που θεωρούσα ανόητους και οκνηρούς. Έμαθα πως μπορώ να συμπαθώ κάποιον ακόμα και αν δεν ταιριάζουμε, ακόμα και δε συμφωνούμε. Έμαθα να αποδέχομαι ακόμα και τους ανθρώπους με τους οποίους δεν ταιριάζει, αντιλήφθηκα πως μπορεί να μην είμαι όμοια με κάποιον, αλλά αυτό δεν πρέπει να με οδηγεί να μην τον σέβομαι.

Το παιδί μου είναι η νίκη του εγωισμού μου.

Επειδή με έκανε να παραδεχτώ τις λάθος απόψεις μου, να ταπεινωθώ και να δω πως ο άλλος αξίζει για αυτό που είναι. Όχι για αυτό που έπλασα εγώ μέσα στο μικρό, περιορισμένο μου μυαλό. Επειδή μαθαίνω να αγαπώ τον άλλον ανιδιοτελώς και αγνά. Όχι, επειδή προσδοκώ κάτι, όχι επειδή θέλω να αλλάξει, όχι για να απαρνηθεί την οντότητά του για εμένα. Επειδή είναι μία ψυχή που διάλεξε το σώμα μου για να γεννηθεί σαρκικά ώστε να ζήσει τη δική του, μοναδική ζωή.

Το παιδί μου είναι η νίκη του εγωισμού μου.

Γιατί με απελευθέρωσε από τα ανόητα άγχη του να φαίνομαι τέλεια, να πετυχαίνω τα πάντα, να θαυμάζομαι από τους άλλους. Γιατί με αγάπησα όχι μόνο για αυτά που μπορώ, αλλά περισσότερο και για αυτά που δυσκολεύομαι, που με τρομάζουν, που τα θεωρώ απλησίαστα για εμένα.

Σε εμένα, έβγαλε την καλή μου πλευρά, δεν είναι υποχρεωτικό ότι θα τη βγάλει σε όλους. Ούτε πως όλοι ως δια μαγείας θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Όμως εμένα με ταπείνωσε, με έκανε πιο αθώα, ξεδίπλωσε την παιδική μου αθωότητα που είχε ξεχαστεί σε έναν στρόβιλο υποχρεωτικής ενήλικης υπευθυνότητας.

Και για αυτό του χρωστώ και δε μου χρωστάει…

ΥΣ: Το κείμενό μου δεν είναι βιωματικό, αλλά ο συγγραφέας ακουμπάει και επιχειρεί να περιγράψει κάθε συναίσθημα, κάθε βίωμα..

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη