Χαμόγελο περσινό νοσταλγώ…

…στην έσχατη των περιπτώσεων που λαχταρίζεις τη μυρωδιά να προσκυνήσεις και τον καρπό να δαγκώσεις.

Είναι δείγμα ανθρωπιάς να δείχνεις καλοσύνη και να αντιλαμβάνεσαι τις αντοχές ενός αθώου πλάσματος.

Ένα παιδί μικρό έστεκε στην άλλη μεριά. Φορούσε ρούχα παλιά, κι είχε μάτια…

Με αυτούς τους ανθρώπους μπορείς να αστειευτείς γιατί νιώθεις ελεύθερος να επικοινωνήσεις και ό,τι και αν πετάξεις αχρείαστο μπορεί να μαζευτεί…

Μνημονεύεις ακόμα το άγουρο σταφύλι που έγινε κρασί…

Τα μάτια του άστραφταν στο σκοτάδι, ο προβολέας της πολυκατοικίας έδινε φως στα γαλάζια μάτια του.

Δεν ήταν μία κωμική σειρά. Ήταν περισσότερο κοινωνική/δραματική, προσπαθώντας να μας παρουσιάσει συμβάντα της καθημερινής ζωής, τη δυσκολία των…

Έτσι γλυκά… που μόνο εσύ ξέρεις πώς να νοιώθω ασφαλείς

Η τέχνη δεν τρώγεται. Αγαπιέται. Αλλά και για να την αγαπήσεις πρέπει να επιβιώσεις…

Να αισθανθείς την αγάπη μου, να γευτείς τη λαχτάρα μου, να ακουμπήσεις το σφυγμό μου.

Πως να αφήσεις την πόλη τούτη; Εκεί που σε κουράζει, εκεί σε μαγεύει η συμπρωτεύουσα…

Μου χαμογέλασες και ο κόσμος μου γέμισε ευγνωμοσύνη