Αντιγόνη Βαλάκου, αποχαιρετισμός σε μια σπουδαία

Ιέρεια του αρχαίου δράματος, ανυπέρβλητη πρωταγωνίστρια κλασικών έργων και μοναδική ερμηνεύτρια ρόλων στη μεγάλη και μικρή οθόνη.

Κείμενο, φόρος τιμής στη σπουδαία πρωταγωνίστρια από τον Χρήστο Αθανασίου (σελίδα Οι Φίλοι “Το Σπίτι του Ηθοποιού”)

Η Αντιγόνη Βαλάκου θα παραμείνει στη συνείδηση όλων μας ως άνθρωπος που ποιεί ήθος και αναδεικνύει την αλήθεια μέσα από την τέχνη της. Μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και του κινηματογράφου.

Ήταν πνευματική κολυμπήθρα πολύ σημαντικών σημερινών πρωταγωνιστών. Με την τέχνη της έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη και οι επόμενες γενιές, θα υποχρεωθούν να κάνουν μεγάλο πνευματικό και καλλιτεχνικό αγώνα για να τον υπερβούν.

Hθοποιός μεγάλης πείρας και ασκημένης τεχνικής με μια μακρόσυρτη ιδιορρυθμία στην εκφορά του λόγου και σε χαμηλούς τόνους . Οι σιωπές της Bαλάκου είχαν μια πίκρα που ισοδυναμούσε δέκα φράσεις χολής.

Επί εξήντα ολόκληρα χρόνια, η Αντιγόνη Βαλάκου υποδύθηκε τόσο εκφραστικά, τόσο αυθεντικά, ρόλους προερχόμενους από το αρχαίο δράμα έως το σύγχρονο διεθνές ρεπερτόριο, ώστε σφράγισε πολλούς από αυτούς, αποτελώντας πρότυπο για τις νεότερες συναδέλφους της. Ηθοποιός με ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία, σπάνια ευαισθησία και ανανεωτικό υποκριτικό ύφος.

H Βαλάκου υπήρξε πρότυπο αξιοπρέπειας και ήθους για κάθε πολίτη, που όλα αυτά τα χρόνια, έγινε κοινωνός της τέχνης της, καθώς και της ευγένειας της παρουσίας της στην Ελληνική κοινωνία.

Οι λέξεις είναι φτωχές να συμπυκνώσουν και να απαριθμήσουν τις αξέχαστες κορυφαίες ερμηνείες της, τις συνεργασίες της, το ανεξάντλητο ρεπερτόριο ρόλων που με τόσο πάθος και ζηλευτό ταλέντο υποδύθηκε. Μια προσωπικότητα με υψηλό επαγγελματισμό, σωστή προετοιμασία και πάνω από όλα σεμνότητα βίου και υψηλό πολιτιστικό και προσωπικό ήθος.

Την προσφορά της Αντιγόνης Βαλάκου στο ελληνικό θέατρο μπορεί να την εκτιμήσει ακόμα και κάποιος που είχε την τύχη να δει μία και μόνη θεατρική της παράσταση. Σεμνή και ουσιαστική, πραγματική καλλιτέχνης, τίμησε την τέχνη της όσο λίγοι. Οι ακροατές των μεταφορών θεατρικών έργων στο ραδιόφωνο δεν θα ξεχάσουν ποτέ τη μαγική της φωνή.

Η Αντιγόνη Βαλάκου κάλυψε το ευρύ φάσμα του παγκόσμιου θεάτρου, τιμώντας το ελληνικό έργο, το κλασσικό ρεπερτόριο και τον μοντερνισμό. Αυτό σήμαινε μια τεχνική θηριώδη, μια πνευματικότητα σημαντική και ταυτοχρόνως ένα κύρος που την οδήγησε απλόχερα να γίνει δασκάλα ηθοποιός.

Ζωντανό κομψοτέχνημα σαν διάφανη πορσελάνη, σαν εκείνα που σκάει η ίδια στην σκηνή. Ένα ποίημα ομορφιάς και χάριτος, πραγματοποίησε με τις δημιουργίες της σημαντική εξέλιξη και σταδιοδρομία. Έπαιζε με εξαιρετική άνεση και χάρη.

Γοητευτική και χαριτωμένη πέτυχε αισθητά να υπερνικήσει το μειονέκτημά της που πολύ την αδικούσε, δηλαδή να ενδυναμώσει το φωνητικό της όργανο της και να μεγαλουργήσει ερμηνεύοντας άψογα τους ρόλους . Η θερμή φωνή της μπόρεσε να κομίσει στην ψυχή μας την ευφροσύνη. ( Σε νεαρή ηλικία )

Στην πλήρη ωριμότητά της, κάτοχος μιας δεξιοτεχνίας αξιοζήλευτης ξεδίπλωνε τους χαρακτήρες σε όλες τους τις πτυχές. Δεν μπορούσες παρά να θαυμάσεις την μαεστρία και το ταλέντο της εξαιρετικής πρωταγωνίστριας, που πρόσφερε τις δικές της ερμηνείες, με την έξοχη αίσθηση των πολλαπλών αποχρώσεων και επιβλήθηκε αποσπώντας θερμά χειροκροτήματα.

Εξοικειωμένη θαυμάσια σε διαφορετικά είδη. Ανθρωπιά, αλήθεια υπόσταση. Χαριτωμένη πάντα με την ήρεμη παιδική φωνή της είχε τρυφεράδα, αγνότητα αλλά και πάθος. Ενσάρκωνε με τον πιο συμπαθητικό τρόπο, λιτά συγκινητικά τη γυναίκα τη γεννημένη για ν’ αγαπά και που μόνο όταν την πνίγει η πίκρα ξεχνά την αληθινό εαυτό της.

Αποκτούσε ολοένα και μεγαλύτερη σιγουριά στο παίξιμό της. Άπλωνε τόση χάρη στη μορφή της, με το σεμνό παλμό του έμφυτου αυθορμητισμού της. Η παρουσία της ήταν θελκτική και το πρόσωπό της τρωτό. Με γερή και σταθερή φωνή, με συγκινητικό παλμό και συναρπαστική εκρηκτικότητα αποδείκνυε ότι κρατούσαν οι ώμοι της για τραγωδία. Ερμήνευε με λιτότητα αλλά και με δραματικότητα.

Έδειχνε τα δραματικά της προσόντα και την ελπιδοφόρα εξέλιξή της. Σε ρόλους δύσκολους και μεγάλους, έδινε το μέτρο των καλλιτεχνικών δυνάμεών. Η επικοινωνία η μάλλον η κοινωνία ( με τη μεταφυσική έννοια του όρου ) που υπέβαλε στους θεατές της η Αντιγόνη Βαλάκου δεν ήταν παρά η ανάγκη, η πανανθρώπινη ανάγκη να συμμετάσχεις, να συγκλονιστείς μέσα από τις δυνάμεις, διάφανες και απόκρυφες, που δονούσαν στο θεατρικό είναι, της μεγάλης ερμηνεύτριας.

Η ομορφιά του θεάτρου είναι το παρόν. Μια ζωντανή δύσκολη και μαγική τέχνη. Ακριβώς ίδιας ποιότητας είναι και η τέχνη της ζωής που συμπυκνώνεται σε μια φράση. Η Αντιγόνη Βαλάκου ήταν μαχητής στο σανίδι με πάνω από 140 ρόλους. Μια πρωταγωνίστρια που είχε σημαδέψει τα θεατρικά πράγματα της χώρας αλλά και μια δασκάλα της τέχνης της, που κατηγορηματικά δήλωνε : << To θέατρο δεν τελειώνει ποτέ ! >>

Με τη Βαλάκου αποκτούσε γρήγορα ο θεατής τη σιγουριά ότι βλέπει πάνω της ακριβώς το ρόλο που είχε φανταστεί. Το είχε αποδείξει σε πάρα πολλούς ρόλους και μάλιστα διαφορετικούς που είχε παίξει έως τώρα. Σε όλους τους ρόλους πρόσθετε το προσωπικό της χιούμορ ακόμα και αν το πρόσωπο που υποδυόταν δεν είχε καθόλου χιούμορ.

Και τότε μάλιστα η προσπάθειά της ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Για να αποδειχθεί ακόμα μια φορά πως τους χιουμορίστες ρόλους μόνο ηθοποιοί με χιούμορ μπορούν να τους παίξουν άριστα. Ακριβώς όπως και τους ρόλους ηλιθίων μόνο πανέξυπνοι μπορούν να τους παίξουν καλά και απολύτως πειστικά.

Βιογραφικό

Η Αντιγόνη Βαλάκου γεννήθηκε στην Καβάλα, το 1930, και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα σε ηλικία 16 ετών. Το πάθος της για την υποκριτική ήταν τόσο μεγάλο που κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων τάξεων του Γυμνασίου, φοίτησε παράλληλα και στο «Θεατρικό Σπουδαστήριο» του Βασίλη Ρώτα. Ταυτόχρονα εμφανίζεται στη σκηνή με το θίασο του «Ρεαλιστικού Θεάτρου» του Αιμίλιου Βεάκη (1946) στο έργο Νυφιάτικο τραγούδι.

Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το θίασο της Κατερίνας και αργότερα με το θίασο Μανωλίδου-Αρώνη-Χατζίσκου (1951-1952) όπου και διακρίθηκε ως «ενζενί».

Στην ωριμότητα του ταλέντου της προτείνει έναν προσωπικό τρόπο ερμηνείας σε τραγικούς ρόλους (Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Κασσάνδρα, Αγαύη, Ιφιγένεια, Μήδεια του Σενέκα) και ανανέωσε το παραδοσιακό ύφος.

Τα επόμενα χρόνια προσλήφθηκε από το Εθνικό Θέατρο στο οποίο πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 40 παραστάσεις.

<< Ο κατά φαντασίαν ασθενής >>, << Φουσκοθαλασσιές >>, << Ο άνθρωπος του διαβόλου >>, << Ο δρόμος του ποταμού >>, << Η σπασμένη στάμνα >>, << Κολόμπ >>, << Στρατηγήματα εραστών >>, << Ο άρχοντας >>, << Τα λάθη μιας νύχτας >>, << Φοιτηταί >>, << Τα εκατομμύρια του Μάρκο Πόλο >>, << Πειρασμός >>, << Ρωμαίος και Ιουλιέτα >>, << Διάλογοι καρμηλιτισσών >>, << Βασιλεύς ο Ροδολίνος >>

<< Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα >>, << Ρόδο χωρίς αγκάθι >>, << Ηλέκτρα >>, << Η επίδραση των ακτίνων γάμμα στα διαστημικά χρυσάνθεμα >>, << Τρωάδες >>
<< Βάκχαι >>, << Δωδέκατη νύχτα >>, << Ιφιγένεια εν Ταύροις >>, << Βάκχες >>, << Η μελαχρινή κυρία των σονέτων – Αγάπης αγώνας άγονος >>, << Δύσκολη ισορροπία >>, << Συζυγικές σκηνές >>

<< Πλαίη Στρίντμπεργκ >>, << Βυσσινόκηπος >>, << Μαρία Στούαρτ >>, << Η Δούκισσα του Μάλφι >>, << Οιδίπους τύραννος >>, << Οι δούλες >>, << Ζωή >>, << Μήδεια >>, << Οι φάλαινες του Αυγούστου >>,<< Η τρελή του Σαγιώ >>

Επανεμφανιζόμενη στο Εθνικό Θέατρο συνέχισε τις θεατρικές της επιτυχίες ως Μαίρη Ουόρεν στη << Δοκιμασία >> του Αρθουρ Μίλερ και ως Ισμήνη στην << Αντιγόνη >> του Σοφοκλή. Συνεργάστηκε ακόμη με το ΚΘΒΕ και με πολλούς ιδιωτικούς θιάσους και το 1958, συγκρότησε και δικό της θίασο

Ανάμεσα στις σπουδαιότερες ερμηνείες της ήταν αυτή της Οφηλίας στον << Αμλετ >> το 1955, της Άννας Φρανκ που έγραψε ιστορία και της χάρισε το θεατρικό έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη», της << Ηλέκτρας >>σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου που ανέβηκε το 1972 και έκλεψε τις εντυπώσεις στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, με πιο πρόσφατες την << Ρόουζ >> στο ομώνυμο έργο του Μάρτιν Σέρμαν (2000) στην θρυλική << Μαντάμ Φλο >> που υποδύθηκε στο Αγγέλων Βήμα το 2011, έως τον τελευταίο θρίαμβό της το 2007, στο ρόλο της Μάνας Κουράγιο, στο ομώνυμο έργο του Μπρεχτ.

Ο ρόλος της Μάνας στον Ματωμένο γάμο του Λόρκα (σκην. Γ. Ιορδανίδης), το 2009, ήταν η τελευταία της παράσταση.

Εκτός όμως του θεάτρου, έλαβε μέρος και σε πολλές ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, ανάμεσά τους: Οι ουρανοί είναι δικοί μας, Ο δρόμος με τις ακακίες, Γκόλφω, Της τύχης τα γραμμένα, Η μοίρα γράφει την ιστορία, Το αμαξάκι, Κρυστάλλω, Χαμένα όνειρα, Η Ελληνίδα και ο έρωτας, Αθώα ή ένοχη ; Ο μετανάστης. Συμμετείχε σε ραδιοφωνικές θεατρικές εκπομπές.

Στην Καβάλα λειτουργεί εδώ και αρκετά χρόνια το θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου (εκεί έπαιξε τις Ευτυχισμένες μέρες, το 1997).

Μια καλλιτεχνική πορεία, που μετρά μόνο επιτυχίες και τιμητικές διακρίσεις.

Τα δεκάδες πρόσωπα της Αντιγόνης Βαλάκου δεν εξαντλούνται σε λίγες γραμμές.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕ ΣΥΝΑΡΠΑΖΕΙ ( Nτοκουμέντο )

Αντιγόνη Βαλάκου : Η τέχνη είναι ταξίδι και εγώ διάλεξα το θέατρο γι’ αυτό το ταξίδι. Έκανα μια επιλογή η οποία δεν προέκυψε από λογικές διαδικασίες. Ήταν όμως αυθόρμητη και θεωρώ ότι ήταν ότι καλύτερο έκανα στη ζωή μου.

Τη θεατρική ζωή μου την έχω ζήσει έντονα αλλά δεν μπορεί να ξέρει κανείς ποιες άλλες συγκινήσεις μπορεί να με περιμένουν.

Ίσως αυτό να είναι το κίνητρο για να έχει ενθουσιασμό ένας ηθοποιός : η προσμονή για κάτι καινούργιο, να ερευνήσει, να περπατήσει σε δρόμο που δεν έχει διανύσει. Η αγωνία μου είναι πάντα η ίδια. Κακά τα ψέματα κάθε φορά επιχειρείς κάτι καινούργιο.

Η ανησυχία υπάρχει πάντα. Υπάρχει κατακτημένος ένας τρόπος για να μπορείς να προσεγγίζεις ένα κείμενο με περισσότερη κατανόηση, γεγονός που διευκολύνει τα πράγματα. Ένας νέος δεν έχει βιώματα, εμπειρίες η τη γνώση. Αλλά πάντα η αναζήτηση είναι το ίδιο εναγώνια. Με το να πει κανείς ότι τα ξέρει όλα έχει περίπου τελειώσει νομίζω.

Πιστεύω στη μη παραίτηση. Αυτό με χαρακτηρίζει. Δεν δέχομαι παθητικά τα πράγματα. Πρέπει να μάχεσαι, να παλεύεις, να μην παραιτείσαι. Η ζωή είναι πάντα μικρή, πρέπει να τη ζήσει κανείς. Πρέπει να υπερασπίζεις τον εαυτό σου και να παίρνεις θετική στάση.

Ένας άνθρωπος μπορεί να ονειρεύεται να αγαπάει, αυτό τον κάνει ζωντανό κύτταρο.

Έχει διάθεση και όρεξη να ζήσει, να γευτεί πράγματα. Δεν αποδέχεται την παραίτηση. Το ότι αντιστέκεσαι, το ότι μάχεσαι μέχρι τέλους, δεν πέφτεις στην απάθεια είναι ένα στοιχείο που με ελκύει ιδιαίτερα.

Μέσα στη διάθεση να μην παραιτείσαι δημιουργείς ψευδαισθήσεις και στο τέλος γίνεται μια ανατροπή. Αποφασίζει να αντικρίσεις την αλήθεια, που είναι ότι μπορεί και πρέπει κανείς να μένει μόνος, χωρίς εξαρτήσεις και χωρίς παραίτηση. Αυτό για τον χαρακτήρα ενός τέτοιου ανθρώπου είναι πολύ μεγάλη αλήθεια. Στο τέλος καταλήγεις να είσαι σοφό.

Προσωπικά και ειλικρινά ο χρόνος δεν με απασχολεί. Δεν τον σκέφτομαι. Με απασχολεί φυσικά ο συγκεκριμένος χρόνος, το τώρα. Δεν μπαίνω όμως σε διαδικασίες τι συμβαίνει με τον χρόνο και πως περνάει. Με αφορά το παρόν. Σκέψεις και ελπίδες για το αύριο.

Η εμπειρία δίνει την ευχέρεια να αντιμετωπίζεις το κείμενο με περισσότερη γνώση.

Να μπορείς να εντρυφείς να αποκρυπτογραφήσεις έννοιες και φράσεις κάτω από τις γραμμές με περισσότερη άνεση. Κατά τα άλλα η αγωνία παραμένει αγωνία, η αναζήτηση είναι αναζήτηση και δεν σταματάει ποτέ.

Εξακολουθώ μετά από τόσα χρόνια στη σκηνή να έχω τρακ. Αλλά ίσως και αυτό να είναι το συναρπαστικό που υπάρχει στην τέχνη του θεάτρου. Ο καλλιτέχνης δοκιμάζει πάντα κάτι καινούργιο σ’ ένα διαφορετικό κοινό κάθε φορά τις αντιδράσεις του οποίου δεν τις γνωρίζει.

Σε κάθε ρόλο οπωσδήποτε αντιμετωπίζεις κάτι καινούργιο. Αυτή άλλωστε είναι η ομορφιά του θεάτρου. Το παρόν. Είναι ζωντανή τέχνη. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα καινούργιο έργο, μια καινούργια παράσταση, ένα νέο ρόλο φυσικά είναι να υπάρχει ανησυχία.

Γιατί δεν ξέρει κανείς μέχρι να σταθεί μπροστά στο κοινό, σε ποιο αποτέλεσμα έχει φτάσει η προσπάθειά του, η προετοιμασία του. Και αυτό νομίζω ότι δεν θα πάψει ποτέ.
Ο ηθοποιός με τα χρόνια δεν μπορεί να πει κανείς τι κερδίζει και τι χάνει. Το ότι κερδίζει σε γνώση αυτό είναι ένα γεγονός. Μαθαίνεις να ασκείς την τεχνική σου και με τα χρόνια κερδίζεις και σε τεχνική. Όμως ίσως να χάνεται το συναρπαστικό.

Να μειώνεται ο ενθουσιασμός. Αυτό είναι ιδιώτης και το αν και το πόσο και σε πιο βαθμό συμβαίνει εξαρτάται από τον καθένα. Δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Γιατί στην ουσία η σε διακατέχει όλη αυτή η μαγική υπόθεση που λέγεται θέατρο η όχι.

Δώρο της φύσης είναι το ταλέντο. Από κει και πέρα δεν πιστεύω ότι αρκεί αυτό μόνο. Κακά τα ψέματα. Το θέατρο είναι μια τέχνη που χρειάζεται μελέτη και αφοσίωση και μάθηση και αυτό δυστυχώς αυτό παραγνωρίζεται πολλές φορές. Πρέπει να δώσεις πολλά στο θέατρο για να σου ανταποδώσει πολλά. Κυριαρχεί ίσως η εντύπωση ότι όταν υπάρχει ταλέντο όλα είναι απλά και εύκολα. Το αντίθετο.

Είναι πολύ σκληρή η πορεία, πολύ δύσβατος ο δρόμος για να μπορέσεις να κατακτήσεις αυτήν την τέχνη, για να έχει να σου αποκαλύψει πάρα πολλά. Και αυτό είναι το πολύ ενδιαφέρον. Μια δύσκολη αλλά μαγική τέχνη, που δεν τελειώνει ποτέ. Αυτό είναι το θέατρο.

Με τα χρόνια προσπαθώ να εξελίσσομαι. Είναι αυτονόητο. Το σήμερα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα γενικά, δεν μπορεί παρά να μας επηρεάζει, έτσι δεν είναι ; Όταν λειτουργούμε στο συγκεκριμένο χρόνο και δεχόμαστε ερεθίσματα του σήμερα, του τώρα δεν μπορεί παρά να αντιδρούμε αναλόγως. Αυτό είναι αυτοματικό. Ο τρόπος, η θεατρική γλώσσα που επικοινωνεί κανείς δεν μπορεί παρά να είναι εντός εποχής.

Όσο για για τη φιλολογία περί βέκιου παιξίματος και τα συναφή… υπάρχει αρκετός μύθος γύρω από αυτό. Πολλές φορές είναι υπεκφυγή η επιπόλαια κρίση. Η μπορεί και να συμβαίνει αλλά εμένα δεν με απασχολεί.

Γιατί πιστεύω ότι το θέατρο είναι μια ζωντανή τέχνη που επικοινωνεί τώρα και δεν υπάρχει αύριο. Γιατί αύριο αλλάζουν τα δεδομένα. Γι’ αυτό είναι και τόσο ζωντανή τέχνη. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να λειτουργεί κανείς εκτός εποχής. Εκτός χρόνου. Για μένα είναι φυσική και αυτονόητο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συνάπτω σχέση με φακό. Είχα κάνει αρκετές ταινίες στο παρελθόν και δεν μπορώ να πω ότι τότε είχα καταλάβει πολλά πράγματα. Ήταν μια όχι στενή σχέση.

Με απορροφούσε πάρα πολύ το θέατρο. Και από ένα σημείο και κι ύστερα δεν ήθελα να ασχολούμαι καθόλου με τον κινηματογράφο γιατί το θέατρο με είχε απορροφήσει εντελώς, είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ήταν πολύ πιο συναρπαστικό για μένα.

Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να πλάσει κανείς ένα ρόλο μπροστά στο φακό, κάτι που στο παρελθόν, πίστευα ότι δεν ήταν και πολύ εύκολο. Τώρα πραγματικά αρχίζει και με ενδιαφέρει και με γοητεύει, το να πλάσω ένα ρόλο μπροστά στο φακό.

Ο ηθοποιός χρειάζεται το ταλέντο στις αποσκευές του για να είναι εποικοδομητική η παραμονή του στο χώρο του θεάτρου. Πρέπει να γνωρίζει την τέχνη του, να μάθει τα μυστικά αυτής της τέχνης και αυτά θέλουν άσκηση, μελέτη. Πιστεύω πολύ ότι θα πρέπει να έχει στις αποσκευές του αντοχή αφοσίωση και υπομονή. Γιατί το θέατρο δεν τελειώνει ποτέ.

Ένα από αυτά που διδάσκω στους μαθητές μου είναι ότι αν δεν είναι ανάγκη- ψυχική ανάγκη – να ασχοληθούν με το θέατρο, να μην το κάνουν. Γιατί μερικές φορές το αντιμετωπίζουν ως επάγγελμα ως καριέρα. Λένε αντί να κάνω τούτο η το δείνα ας μην κάνω θέατρο. Ας γίνω ηθοποιός. Και ένας νέος γοητεύεται από την αίγλη που περιβάλλει τον ηθοποιό. Μα δεν είναι μόνο αυτό ο ηθοποιός. Δεν είναι έτσι.

Υπάρχει τεράστια απόσταση και διαφορά μεταξύ ενός επαγγέλματος και του θεάτρου. Το θέατρο έχει άλλες απαιτήσεις, χρειάζεται άλλες καταθέσεις, άλλες ανάγκες στο να επιλέξει κανείς. Αυτή τη σύγχυση προσπαθώ να αποσαφηνίσω. Γιατί τα πράγματα στο θέατρο δεν είναι τόσο ομαλά τόσο όμορφα και άνετα και κυρίως εύκολα.

Η εντύπωση της ευκολίας έχει παρασύρει πολλούς νέους στην υποκριτική. Σ’ αυτό έχει συμβάλλει κυρίως η τηλεόραση όπου εν μια νυκτί, μπορεί να γίνει κανείς στάρ. Να οι ψευδείς εντυπώσεις, η πλάνη που παρασύρει πολλά νέα παιδιά, ενώ στην ουσία δεν αφορά καθόλου το θέατρο καθαυτό.

Θα ήμουν αχάριστη αν δεν παραδεχόμουν την πορεία μου μέχρι σήμερα. Ξεκινώντας βρήκα ένα θεατρικό πλούσιο από έμψυχο υλικό, με μεγάλους ηθοποιούς. Η πρώτη μου εμφάνιση έγινε δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη. Ε αυτό δεν είναι προνόμιο, δεν είναι τύχη. Στη συνέχεια έπαιξα στο πλευρό των ιερών τεράτων του θεάτρου, σε παραστάσεις μεγάλες. Έζησα μεγάλες στιγμές του θεάτρου.

Η δουλειά με απασχολεί πολύ. Όμως ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Και είναι σπουδαίο πράγμα να έχει κανείς κάποιον κοντά του που θα μοιραστεί κάθε χαρά και κάθε λύπη του. Και ευτυχώς στην ζωή μου υπάρχει αυτός ο άνθρωπος. Ο άντρας μου.

Σ αυτόν βρήκα την πίστη, την αγάπη και την αφοσίωση. Πολύτιμα πράγματα για να γεμίσουν έναν άνθρωπο. Βέβαια δεν το βλέπω εγωιστικά το πράγμα. Αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση να προσφέρω τα ίδια. Να συμμερίζομαι τα προβλήματα και τις ανησυχίες του και κυρίως να του συμπαραστέκομαι με την αγάπη μου

Ο ηθοποιός αν σταθεί και επαναπαύεται στα κεκτημένα για μένα έχει πεθάνει. ΄Εχει τελειώσει.

Κείμενο: Χρήστος Αθανασίου, Οι φίλοι “Το σπίτι του ηθοποιού”