Έχουν γραφτεί πολλά γι’ αυτό το αφοπλιστικά απερίγραπτο σημείο της πόλης. Τόσα όσα και τα συνθήματα στους τοίχους της.

Δικαίως αποτελεί ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης κι ας μην καταφέρουν ποτέ οι λέξεις να αποδώσουν τις ατμόσφαιρές του.

Όσες φορές κι αν πάρει το μάτι σου οτιδήποτε σχετικό με την Άνω Πόλη, θα σταθείς θέλοντας να μάθεις ή να νιώσεις το κάτι παραπάνω γι’ αυτήν έστω και μέσα από τις σκέψεις κάποιου άλλου. Δεν είναι τυχαίο.

Πλανεύτρα θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις -ανεπαρκώς ωστόσο- αφού σε μαγεύει σαν την πρώτη ματιά μεταξύ δυο κεραυνοβόλα ερωτευμένων. Έχει πολλά κοινά με τον έρωτα εξάλλου γι’ αυτό και σφύζει από αυτόν.

Έτσι κι εγώ, που δεν αποτελώ εξαίρεση ούτε έχω γλυτώσει από τα πλανευτικά της δίχτυα, δεν μπόρεσα ν΄ αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω για ‘κείνη κι ας ξέρω ότι ήδη το έχουν κάνει τόσοι άλλοι πριν από εμένα. Της έχω αδυναμία και κάθε φορά που ανηφορίζω αισθάνομαι πως κι η ίδια το ξέρει τώρα πια.

Όποια ώρα της ημέρας κι αν επιλέξεις ν’ αφήσεις τα στενά της να σε καθοδηγήσουν χωρίς να σε νοιάζει για το πού θα σε βγάλει κι αν θα χαθείς, γύρω σου θα νιώσεις την αύρα των ερωτευμένων που σε ακολουθούν, σε προσπερνούν ή περπατάνε δίπλα σου χωρίς καν να σε προσέχουν.

Είναι βλέπεις, τόσο απορροφημένοι ο ένας από τον άλλον κι από την ίδια την περιοχή που μικρή σημασία έχει το ποιος αφήνει ήχο βημάτων στα σοκάκια κοντά τους. Ο ήχος των βημάτων από μόνος του αρκεί για να συμπληρώσει ένα απόλυτα αρμονικό αλλά κι ακραία παθιασμένο background.

Ο αέρας της κουβαλάει κάτι από τις ανάσες όσων φιλιούνται κρυφά στα δρομάκια της, η θερμοκρασία της συμβαδίζει με τις αγκαλιές κάθε παράνομου σμιξίματος που συχνά φιλοξενεί, τα σπίτια της αποτελούν το όνειρο κάθε ζευγαριού που θα ήθελε να στεγάσει κάποτε το «μαζί» του σε έναν χώρο αντάξιο της υπερέντασής του.

Η ατμόσφαιρά της θυμίζει χάδι άλλοτε δειλό σε ντροπαλό μάγουλο άλλοτε τολμηρό από ξέσπασμα καταπιεσμένου πόθου. Τα χέρια όσων αγναντεύουν ή βολτάρουν είναι πάντα ενωμένα σ’ αυτές τις γειτονιές και τα βλέμματα συναντιούνται σε ακούραστα πάρε-δώσε ξεκάθαρων υπονοούμενων.

Καταφύγιο για όλες τις ηλικίες αλλά με ξεκάθαρα εφηβικές επιδράσεις στις ψυχές που περιπλανώνται εκεί ως τα ξημερώματα. Δε βαριέται ποτέ κανείς τη σταθερή αξία της Άνω Πόλης που δεν μπορεί να γίνει ρουτίνα αν και πρόκειται για αγαπημένη συνήθεια όσων ακόμη γουστάρουν να ξεφεύγουν ζευγαρωμένοι ή μη.

Ρομαντικά ρέμπελη, συναισθηματικά φορτισμένη, όσο χρειάζεται «χύμα», αφτιασίδωτη μα φύσει αρχοντική, μυστηριώδης ακόμη και για όσους νομίζουν πως την έχουν μάθει, αποτελεί μια ανοιχτή αγκαλιά καλυμμένη παράλληλα με το πέπλο κάποιου υποβόσκοντος μυστικού. ‘Ίσα για να μη βουλιάζει στην καθημερινότητα της ζωής που σε άλλα σημεία της πόλης θυμίζει μηχανική επιβίωση.

Φυγαδεύει τις σκέψεις όσων ταλανίζονται από τάσεις φυγής που ακόμη δε βρήκαν προορισμό, μιας κι η θέα της προσφέρεται για νοερές αποδράσεις προς κόσμους άλλους, παράλληλους. Χαώνει τα μάτια που καρφώνονται στους ορίζοντές της.

Ενώνει τις επιθυμίες των πρώτων φιλιών που από κλεφτά μετατρέπονται σε παθιασμένα πίσω από κρυφές γωνίες, μέσα σε σκοτάδια, πάνω σε σκαλάκια, πεζούλια και τοίχους. Μεθάει παρέες που σαν μαγεμένες ξεσπάνε κάτι ξημερώματα κοιτάζοντας το άπειρο σκόρπιες στο Πυροβολείο, στις γειτονιές, στο Γεντί Κουλέ.

Συμπάσχει με τα ανεκπλήρωτα. Βάζει φωτιά στα εκπληρωμένα. Κουβαλάει ιστορίες ανθρώπων διατηρημένες με τόσο σεβασμό που είναι λες κι όλη η ιστορία της περιοχής συνυπάρχει με το παρόν ονειροπολώντας για το μέλλον.
Δεν έχει σημασία το γιατί, το πώς, η εποχή, η ώρα, η μέρα.

Όπως, όποτε, για οποιονδήποτε λόγο σε βγάλει ο δρόμος προς τα εκεί, θα δεις ότι κάτι υπάρχει δικό σου που σε περίμενε μέχρι να εμφανιστείς και να ταυτιστείς μαζί του. Και μέσα από αυτό να ταυτιστείς πια κι εσύ με τη μάγισσα Άνω Πόλη που μας κρατάει όλους στην αγκαλιά της ξέροντας τ’ ανείπωτά μας καλύτερα απ’ όσο τα ξέρουμε εμείς.

Πόσα φεγγάρια κοιτάξαμε από κει ψηλά, πόσα ηλιοβασιλέματα φωτογραφίσαμε, πόσα πλακόστρωτα ανηφορίσαμε λαχανιάζοντας χωρίς να το βάζουμε κάτω, πόσα στενάκια ακόμη ανακαλύπτουμε σαν να μην έχουν τελειωμό, πόσα σπίτια κάποιων τυχερών βάλαμε στο μάτι και τα γεμίσαμε όνειρα και φαντασιώσεις.

Πόσα τσιγάρα και πόσες μπίρες ήπιαμε στην υγειά των απωθημένων μας, πόσα απωθημένα πραγματοποιήσαμε και πόσα ακόμη μας περιμένει να ζήσουμε αυτή η άλλη διάσταση που λέγεται Άνω Πόλη!

Γι’ αυτό όσα κείμενα κι αν έχουν γραφτεί ή πρόκειται να γραφτούν για έναν τόσο μεγάλο έρωτα ποτέ δε θα είναι αρκετά. Αυτό το σημείο της πόλης ενώνει ό,τι πιο αντιθετικό έχει ζήσει η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα από το Γεντί Κουλέ μέχρι τον Πύργο Τριγωνίου, τα τείχη του και τις γειτονιές του.

Στην Άνω Πόλη όλα έχουν φωνή, όλα έχουν ζωή, όλα μιλούν αρκεί να θέλεις ν’ ακούσεις. Συναισθήματα, πάθη, λάθη, πόλεμοι, ιστορία, εγκλήματα, καημοί, όλα έχουν θέση, όλα εκφράζονται κι όλα γεννιούνται. Τα πάντα παίρνουν υπόσταση μέσα από τις τόσες εποχές που στοιχειώνουν τους περαστικούς της έχοντας ποτίσει πια κάθε σπιθαμή της.

Η Άνω Πόλη δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει σύζυγος μα θα ήταν άνετα η πιο ολέθρια ερωμένη όλων μας. Γι’ αυτό και δεν ξεπερνιέται όπως δεν ξεπερνιέται οτιδήποτε «παράνομο» κι ακραίο σε κάθε του έκφανση.

Κείμενο: Έλλη Πράντζου

Φωτογραφίες: Έλλη Πράντζου, Ευτυχία Πασχαλίδου