Με αφορμή μια όπερα: όταν το Επταπύργιο μετατράπηκε σε χώρο τέχνης και πάθους

Με αφορμή μια όπερα: όταν το Επταπύργιο μετατράπηκε σε χώρο τέχνης και πάθους

Ή αλλιώς, όταν οι άνθρωποι με την ψυχή τους, φέρνουν τον κόσμο με τον τρόπο τους στα μνημεία, χαρίζοντας πραγματικές εμπειρίες ζωής.
Όπως περιγράφει εξαιρετικά η Ειρήνη Λαρδούτσου:

“Βράδυ μυρωμένου καλοκαιριού και τα βήματα οδηγούν στο φορτωμένο με μνήμες βαριές και πονεμένες, απ’ τα χρόνια τα Βυζαντινά μέχρι σχετικά πρόσφατα, Επταπύργιο.

Στα πλαίσια του ομώνυμου Φεστιβάλ και ως κεντρική παραγωγή του, το Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης και υπό την αιγίδα της UNESCO, παρουσιάζει στο κοινό την εκπληκτική όπερα «Cavalleria Rusticana» του Pietro Mascagni, βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Giovanni Verga.

Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με τη Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης, αγκαλιάζει άψογα τις έξοχες ελληνικές και διεθνείς ερμηνείες σπουδαίων καλλιτεχνών και μέσα από την εξαιρετική σκηνοθεσία του Αθανασίου Κολαλά, το κοινό μαζί με τους 150 καλλιτέχνες ταξιδεύει και ενσωματώνεται στη μικρή πόλη της Σικελίας το Πάσχα του 1880.

Οι θεατές, ξεχνιούνται για λίγο από την μακρόχρονη μνήμη της φρίκης των φυλακών του Επταπυργίου, για να βιώσουν την οδύνη ενός τραγικού έρωτα και τη φυλακή μιας αγάπης που γυρεύει την ελευθερία στην εκδήλωσή της.

Μέσα στο δειλινό που ξεψυχά στις πολεμίστρες, οι αναστεναγμοί των φυλακισμένων σκεπάζονται από το σπαραγμό της Santuzza, όταν διαπιστώνει πως ο αγαπημένος της Turiddu επέστρεψε στην παλιά του αγαπημένη Lola, που παντρεύτηκε τον πλούσιο έμπορο Alfio, καθώς εκείνος εκτελούσε τη στρατιωτική θητεία του.

Έρωτας, ζήλια και τυφλές σκέψεις, οδηγούν για άλλη μια φόρα τα ανθρώπινα πάθη στην αιώνια τιμωρία και κάθαρση. Μέσα στην κλειστή χριστιανική κοινωνία της εποχής, το Θείο Πάθος στέκεται αντικριστά με το ανθρώπινο, ενώ με έναν εκπληκτικό τρόπο, σκιές από άυλα χέρια φυλακισμένα στα κάγκελα της ντροπής, ακουμπούν θαρρείς τα σώματα που φυλάκισαν την ψυχή τους σε έρωτες αδιέξοδους.

Ο Alfio προκαλεί τον Turiddu σε μονομαχία κι εκείνος τον αγκαλιάζει και του δαγκώνει δυνατά το αυτί. Σύμφωνα με τη σικελικό κώδικα τιμής αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο αποδέχεται τη μονομαχία, αλλά απαιτεί να είναι μέχρι θανάτου. Βάρβαροι κώδικες του παρελθόντος, φέρνουν στο νου αντίστοιχους, που ζούσαν οι έγκλειστοι του Επταπυργίου. Το ανθρώπινο δράμα συνομιλεί με το Θείο όταν η εικόνα της Παναγίας κρατώντας στα χέρια το άψυχο σώμα του Ιησού, προοικονομεί το άψυχο σώμα του Turiddu στα χέρια της Mamma Lucia, βρίσκοντας το θάνατο από τον ατιμασμένο Alfio.

Πάθη, λάθη, κραυγές και ένοχες σιωπές, πυκνά δεμένα σε μια έξοχη ενορχήστρωση με τα στοιχεία των μνημείων, της τέχνης, της φύσης και των ανθρώπων, στην αναζήτηση μιας αιώνιας αλήθειας, της αλήθειας του έρωτα στο άχρονο ταξίδι του μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Και μέσα στο «αίμα» του σαλονικιώτικου ήλιου που σκεπάζει γλυκά την ανυποψίαστη πόλη, το δράμα της σισιλιάνικης βεντέτας «κερνά» συντελεστές και θεατές, «κρασί» μεθυστικό μέσα στο ιστορικό Επταπύργιο, για να το μετουσιώσει σε «αίμα και κοινωνία ανθρώπων» που αναζητούν τη λύτρωση του Πάθους.

Κι όταν τα φώτα κλείνουν κι η νύχτα γυρνά και πάλι στα άγρια κελιά, μία και μόνο πεποίθηση μένει ζωντανή και φωτεινή: Ξόρκι άλλο, δυνατότερο για λάθη και πάθη των ανθρώπων δεν υπάρχει, παρά μόνο το ξόρκι της Τέχνης και του Πολιτισμού.”

Κείμενο: Ειρήνη Λαρδούτσου
Φωτογραφίες: Χρυσόστομος Κούρτης
Δείτε όλη την ιστορία σε εικόνες:

Διαβάστε επίσης

Close