Το νεκροταφείο βαγονιών του ΟΣΕ βρίσκεται στη Νέα Ιωνία Θεσσαλονίκης και απλώνεται σε μια έκταση 1500 στρεμμάτων. Αποτελεί το μεγαλύτερο νεκροταφείο τρένων στην Ελλάδα. Εκατοντάδες βαγόνια και ντιζελάμαξες, μοιάζουν με φαντάσματα που στέκουν ακίνητα… εγκαταλελειμμένα…
Σκουριασμένα μέταλλα, μισάνοιχτες πόρτες, αλλόκοτα γκράφιτι κι απομεινάρια ζωής παρατημένα στο εσωτερικό των βαγονιών, συνθέτουν ένα απόκοσμο σκηνικό. Η μουσική της περασμένης εποχής και το ξεψυχισμένο σφύριγμα που έκαναν τα τρένα όταν περνούσαν, πλανιέται σαν ψιθυριστό νανούρισμα στην ατμόσφαιρα.
Η πρόσβαση δεν είναι εύκολη. Τα αγριολούλουδα πνίγουν τα παλιά σιδερικά και θυμίζουν φύλακες του παρελθόντος, που εμποδίζουν όποιον προσπαθεί να τα πλησιάσει. Κομμένα ηλεκτροφόρα καλώδια, αποτελούν κίνδυνο για τους παράτολμους που αποφασίζουν να σκαρφαλώσουν στην κορυφή των βαγονιών για να αποθανατίσουν το σκηνικό που απλώνεται κάτω από τα πόδια τους. Οι σιδηροδρομικές γραμμές, άλλες ανενεργές, άλλες όχι μοιάζουν να εκτείνονται προς το άπειρο…
Είναι κάποιες αναμνήσεις που μοιάζουν με τα παλιά τρένα. Είναι κάποιες στιγμές τόσο δυνατές, τόσο ζωντανές, που νιώθεις τα αόρατα χέρια τους να τυλίγονται γύρω από το κορμί σου. Ταξιδεύεις μαζί τους για πολύ καιρό. Γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους, ζεις νέες εμπειρίες, λύπες, χαρές, απογοητεύσεις, αποχωρισμούς…
Όμως εκείνες τις κουβαλάς ακόμα μαζί σου. Μέσα στο μυαλό σου. Μέσα στην καρδιά σου. Κάθονται δίπλα σου στο βαγόνι, στην κενή θέση που αφήνεις πάντα σκόπιμα, γι αυτό το λόγο· στην κενή θέση που αφήνεις πάντα γιατί κάτι περιμένεις.
Δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Όσα έζησες θα είναι πάντα μέσα στο μυαλό σου, θαμμένα όμως. Όπως είναι θαμμένα πλέον τα παλιά βαγόνια. Θα έρχονται στιγμές που θα θέλεις να παραμερίσεις τα αγριόχορτα που έχουν χτίσει φράχτη για να μη μπορείς να τα φτάσεις. Θα έρχονται στιγμές, που θα θέλεις να μπεις και πάλι μέσα στο παλιό βαγόνι, ακόμα κι αν τα παράθυρά του είναι σπασμένα, εκτεθειμένα στον άνεμο και τη βροχή· στιγμές που θα θέλεις να ανεβείς και πάλι στην κορυφή του σκουριασμένου πλέον τρένου, να κλείσεις τα μάτια, να ανοίξεις τα χέρια και να αφουγκραστείς.
Να ακούσεις τον ψίθυρο του ανέμου και να δεις τις αστραπές να σκίζουν τον ορίζοντα στα δύο πριν ξεσπάσει η μπόρα, πριν κλάψει ο ουρανός και ξεπλύνει γι άλλη μια φορά όλα αυτά που σε φοβίζουν να προχωρήσεις μπροστά.
Και τα τρένα έρχονται, φεύγουν και ξαναγυρίζουν, με τον ίδιο τρόπο που οι αναμνήσεις χορεύουν μέσα στο μυαλό σου. Μέχρι που έρχεται η στιγμή που ο χορός αυτός σταματάει, γιατί έχεις κουραστεί να ακολουθείς τα ίδια βήματα ξανά και ξανά. Έχεις κουραστεί να κάνεις κύκλους, να ξεκινάς από την ίδια αφετηρία και να καταλήγεις στο ίδιο τέρμα. Η παράσταση κάποτε τελειώνει και το «Όριεντ Εξπρές» επιστρέφει στο σταθμό του με τη μηχανή σβησμένη, με τα φώτα του κλειστά. Η αυλαία πέφτει και οι ηθοποιοί υποκλίνονται στο χειροκρότημα.
Και τότε, το τρένο φάντασμα θα περάσει από μπροστά σου, κουβαλώντας τον απόηχο του παρελθόντος. Κουβαλώντας όλες τις ανάσες που έχασες, όλους όσους σου τις πήραν μακριά. Οι παπαρούνες θα ρίξουν τα πέταλά τους και η εποχή θα αλλάξει. Και τα φαντάσματα θα μείνουν εκεί όπου ανήκουν. Στο νεκροταφείο τους.
Κείμενο – φωτογραφίες: Ερωδίτη Παπά
