Το Πειρατολόγιο στο Τσινάρι, στη  γειτονιά του Πλατάνου

Το Πειρατολόγιο στο Τσινάρι, στη γειτονιά του Πλατάνου

Τσινάρι είναι η περιοχή της Άνω Πόλης Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται πάνω από το Διοικητήριο (Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης).

Η συνοικία αυτή έμεινε άθικτη από την πυρκαγιά του 1917, για αυτό και διατηρεί τον αυθεντικό πολεοδομικό ιστό με στενούς λιθόστρωτους δρόμους και τα πολλά αδιέξοδα. Μάλιστα σύμφωνα με τον αστικό μύθο από εκεί ξεκίνησε και η μεγάλη φωτιά, που έκαψε τη πόλη της Θεσσαλονίκης.

Το Πειρατολόγιο στο Τσινάρι, στη  γειτονιά του Πλατάνου

Το Πειρατολόγιο στο Τσινάρι, στη  γειτονιά του Πλατάνου

Το Πειρατολόγιο στο Τσινάρι, στη  γειτονιά του Πλατάνου

Το Τσινάρι είναι μια από τις ιστορικότερες και διάσημες γειτονιές της Θεσσαλονίκης με επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο χειμώνα-καλοκαίρι.

Την ονομασία του την πήρε από ένα… πλάτανο που υπήρχε εκεί από πολύ παλιά και αποτελούσε βασικό χαρακτηριστικό και σήμα κατατεθέν της περιοχής. Ο πλάτανος στα τούρκικα λέγεται τσιναρλί – çinarli, και έτσι ονομάστηκε όλη η περιοχή τσινάρι.

Το Πειρατολόγιο στο Τσινάρι, στη  γειτονιά του Πλατάνου

Το Πειρατολόγιο στο Τσινάρι, στη  γειτονιά του Πλατάνου

Το Πειρατολόγιο στο Τσινάρι, στη  γειτονιά του Πλατάνου

Το Τσινάρι περιλαμβάνει και την περιοχή της Αγίας Αικατερίνης. Βασικοί δρόμοι της συνοικίας αποτελούν οι Κλειούς, Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου και Δημητρίου Πολιορκητού.

Το Πειρατολόγιο στο Τσινάρι, στη  γειτονιά του Πλατάνου

Το Πειρατολόγιο στο Τσινάρι, στη  γειτονιά του Πλατάνου

Το Πειρατολόγιο στο Τσινάρι, στη  γειτονιά του Πλατάνου

Κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην Άνω Πόλη, κατοικούσαν κυρίως Τούρκοι και Ντονμέδες, (Ντονμέχ ή αλλιώς Σαββατιανοί, που ήταν οι εξισλαμισμένοι Εβραίοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 κατοικήθηκε κυρίως από προσφυγικές αστικές οικογένειες της Μικράς Ασίας, αλλά παρέμειναν και αρκετές οικογένειες Μουσουλμάνων.

Ας ακολουθήσουμε όμως το “Πειρατολόγιο” σ΄αυτή την υπέροχη βόλτα!

από το Πειρατολόγιο – Piratologio

 

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα

Διαβάστε επίσης

Close