78 χρόνων σκαρί, από τη γενιά των Fletcher, στην αγκαλιά της νύμφης του Θερμαϊκού βλέπω να ξαποσταίνεις…

Επισκέπτης σου κι εγώ, με μάτια δέους μέσα απ’ τα φινιστρίνια σου κοιτώ το σκοτισμένο βλέμμα του Ν. Παππά, που με τους άλλους 6 αξιωματικούς και 25 υπαξιωματικούς το 1973, στροφή του τιμονιού ν’ αποφασίζουν, γυρίζοντας τη ρότα σου προς τα ιταλικά λιμάνια, ως άρνησης κραυγή από τη δικτατορία που έτρωγε τα σωθικά του ελληνισμού.
Γυρεύω στο τιμόνι σου να ψηλαφίσω τα αποτυπώματα του πρώτου Έλληνα κυβερνήτη σου Γ. Μόραλη, όταν με όλο το ιστορικό σου βάρος απ’ τις επιχειρήσεις σου στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο, μέσα στης Ελλάδας το ναυτικό DNA, το 1959, σε τοποθέτησε.

Μαζεύω στιγμές μες το φακό μου, σε φωτογραφίας “κομποσχοίνι” να τις δέσω, με τις μνήμες και την ιστορία σου.
Κι είναι γιατί εκεί στην πλώρη σου, τους 35 Έλληνες κυβερνήτες σου θαρρώ πως βλέπω, τα ελληνικά πελάγη να οργώνουν την ειρήνη προστατεύοντας, αλλά και τορπίλες να προτάσουν στις ελληνοτουρκικές κρίσεις του 1964, του 1967, του 1974, του 1987…

Κι είναι γιατί, μόνο όσα εσύ θες να μου πεις μέσα στο θεσσαλονικιώτικο δείλι με δέος τα ακούω
Κι είναι γιατί, ζητώ ν’ αφουγκραστώ τις σκέψεις που παρέμειναν στις σκοτεινές της αγρύπνιας σου κουκέτες
Κι είναι γιατί σήμερα, με ανάγκη μεγαλύτερη από ποτέ, ζητώ ως ακοίμητο δοχείο της ιστορίας, μέσα απ’ τα αμπάρια σου ν ακούσω όλα τα “Όχι” που τα παλικάρια σου μέσα στα βάθη των χρόνων και των θαλασσών προέταξαν

Μα πιο πολύ είναι γιατί, προσκύνημα ζητώ και πάλι στης σημαίας μου το σύμβολο, όταν με χέρια καθαρά λεβέντες την κρατούν στης ράχης σου τη μνήμη…

Φωτογραφίες: Βίκυ Κεχλιμπάρη Σκούμα
Κείμενο: Ειρήνη Λαρδούτσου