Η συγγραφέας Κωνσταντίνα Τασσοπούλου γράφει για το ταξίδι που έκανε στη Θεσσαλονίκη με αφορμή το βιβλίο της «Ένα Φτερό».

Είχα χρόνια να ανέβω και μου είχε λείψει.

Η Θεσσαλονίκη της Δέσποινας που την γυρίζαμε μαζί από μαγαζί σε μαγαζί, καταλήγοντας αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί στο μικρό φοιτητικό της διαμέρισμα.
Η Θεσσαλονίκη των Goody’s, εκείνων, των παλιών.
Η Θεσσαλονίκη της σοκολάτας, by Stelios Parliaros όχι ό,τι να ‘ναι, σε ένα φεστιβάλ όλο γλύκα που όμως άφησε γλυκόπικρη γεύση, αφού η σοκολάτα δεν είναι ποτέ της απολύτως γλυκιά και κρύβει πάντα μέσα της μια πίκρα.

Η Θεσσαλονίκη της Έκθεσης που πήγα, για να παρουσιάσω το βιβλίο μου με τις συνταγές.
Η Θεσσαλονίκη της Έκθεσης που δεν πήγα, γιατί ο θείος έκλεινε το βιβλίο της ζωής του εκείνο το Σαββατοκύριακο και δε γινότανε να λείπω.
Η Θεσσαλονίκη που κοιμάται κάτω από φώτα κόκκινα και βαφτίζεται Σαλονίκη, οικεία ακόμα και για κάποιους σαν εμάς που δεν είμαστε δικοί της.
Η Θεσσαλονίκη του Καββαδία που την τραγούδαγε ο Βασίλης κάποτε, μέσα στο εφηβικό μου δωμάτιο.

Είχα χρόνια να ανέβω κι όλες εκείνες οι αιώνιες λιακάδες του μυαλού μου, έπεσαν πάνω μου εκτυφλωτικές, φωτίζοντάς μου μία πόλη γκρίζα που της πάει η ομίχλη, της πάει η καταχνιά, της πάει η θάλασσα όταν δεν διακρίνεται απ’ τον ουρανό, της πάει η βροχή όταν σε ακινητοποιεί για να σταθείς και να κοιτάξεις καλύτερα.

Το φανάρι αργεί να αλλάξει χρώμα. Στεκόμαστε. Το χέρι μου κρατιέται απ’ το δικό του. Όλα στάζουν. Βρεγμένα βήματα, βρεγμένα ρούχα, βρεγμένες ματιές.
Μια καταρρακτώδης διαδρομή θα με φτάσει ως το Πολύκαστρο για να συναντήσω παιδιά που σπάνια συναντούν συγγραφείς.

Μια ηλιόλουστη βόλτα θα με φτάσει ως το Αρσάκειο για να καθίσω σε Νηπιαγωγείο, ξανά.
Από τα μικρά χαμηλά καρεκλάκια, στα μεγάλα αεροπορικά καθίσματα. Η πτήση σύντομη, μα όσο σύντομο κι αν είναι ένα ταξίδι, σε απομακρύνει πολύ από ό,τι ήσουν πριν από αυτό.

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ο Βασίλης ταξιδεύει μαζί μας. Είχε live, το είχαμε δει στις αφίσες. Τώρα νυστάζει. Όπως νύσταζα κι εγώ όταν τον άκουγα τότε, έχοντας προσκεφάλι το ραδιόφωνο.

Γυμνάσιο; Λύκειο; Ξημερώματα ενήλικης ζωής. Αναμετάδοση συναυλίας. Αναμετάδοση στιγμής.
Μιας στιγμής που μένει αλώβητη απ’ τα χτυπήματα του χρόνου και στέκει ακίνητη μπροστά του και καμαρωτή, στο σημείο ακριβώς που σταμάτησε η βελόνα του παλιού ραδιοφώνου.

Γράφει η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου, Συγγραφέας, tassopoulou.gr

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα