Πολύ κοντά στην είσοδο της περιβόητης φυλακής του Γεντί Κουλέ, υπήρχε ένα καφενείο. Το καφενείο το είχε ανοίξει το 1922, μια οικογένεια προσφύγων, που είχε έρθει στην Θεσσαλονίκη κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών.

Σ’ αυτόν τον καφενέ έπιναν τον καφέ τους οι συγγενείς και οι φίλοι των φυλακισμένων περιμένοντας να αρχίσει το επισκεπτήριο.

Μετά το 1922 (και για μια δεκαετία περίπου), στους κανονισμούς της φυλακής προβλεπόταν οι επισκέπτες των φυλακών να φορούν ψάθινο καπέλο, ούτως ώστε οι δεσμοφύλακες να μπορούν εύκολα να τους ξεχωρίζουν από τους φυλακισμένους.

Οι ιδιοκτήτες λοιπόν του καφενέ, για να διευκολύνουν τους επισκέπτες αλλά και για να αυξήσουν το πενιχρό εισόδημά τους, είχαν κρεμάσει σε έναν τοίχο του μαγαζιού ψάθινα καπέλα, τα οποία και νοίκιαζαν έναντι ενός συμβολικού ποσού στους επισκέπτες των φυλακισμένων.

Για την ιστορία να αναφέρω ότι με τη “μέθοδο των καπέλων”, απέδρασε από το Γεντί Κουλέ και ο Ζαχαριάδης, ο τότε γραμματέας του ΚΚΕ (φόρεσε το καπέλο του επισκέπτη, δεν τον αναγνώρισαν οι φύλακες και χάθηκε μέσα στο πλήθος).

Τα χρόνια πέρασαν, το κολαστήριο του Γεντί Κουλέ έκλεισε, το όμορφο όμως παραδοσιακό καφενείο που υπάρχει μέχρι σήμερα, έχει ακόμη κρεμασμένα ψάθινα καπέλα σε ανάμνηση εκείνης της εποχής…

***Πληροφοριακά, το καφέ είναι το “Αίθριο”, Τζαχείλα 7, Θεσσαλονίκη, περιοχή Επταπυργίου.

Κείμενο – Φωτογραφία: Kapa Lamda‎