Ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα

ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα /
και να χαμογελάει μια γλάστρα στο μπαλκόνι
/ αχνά μες στο ψιλόβροχο να ξημερώνει Κυριακή
το χώμα να μυρίζει γειτονιά /
και ο ταμπλάς ξεροψημένο σάμαλι /
ένας χαρταετός να υψώνεται πάνω απ’ τα κάστρα
νωχελικά να κατεβαίνεις την Αριστοτέλους /
να κάθεσαι σε καφενείο της παραλίας /
πίσω απ’ τα τζάμια να ρουφάς /
αργά, πολύ αργά τον τούρκικο /
και να καπνίζεις ένα, δύο, τρία τσιγάρα /
με τον καπνό να σε τυλίγει σαν ομίχλη /
κοιτάζοντας τα ψαροκάικα και πιο βαθιά τη θάλασσα
ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα /
χρώματα σκοτεινά να αναδύονται στο φως /
να ονειρεύεσαι ταξίδια
(από τη συλλογή “Μυστικά και θαύματα, ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας”, 2007)

Μητρόπολη της μνήμης, της ψυχής

πόσοι και πόσοι αγάπησαν / και χάθηκαν σ’ αυτή την πόλη / κι άφησαν ένα φως παράξενο / σαν απ’ τα μάτια τους θαμπό / σε ρημαγμένες πέτρες
παιδιά της προσφυγιάς στα καλντερίμια της / με τον απέραντο καημό της μνήμης / στους λόφους και τις φτωχογειτονιές / γύρω απ’ τον κόλπο
λάμπουν εκστατικά τα ερείπια από τότε / ένα παράξενο ψηφιδωτό της ιστορίας / κάστρα και μαυρισμένα ξύλα / αόρατα τζαμιά, συναγωγές, / αψίδες, μακεδονικά κτερίσματα, / τάφοι και εκκλησιές βυζαντινές μέσα στο χώμα / φαντάσματα που ψιθυρίζουν μυστικά / απ’ την αρχή του χρόνου
εδώ το σούρουπο ανατέλλουν οι ψυχές / κόκκινος ήλιος, σύννεφα / που παιχνιδίζουν με τον άνεμο στον ουρανό / στο άπειρο που ονειρεύονται και ταξιδεύουν
(αδημοσίευτο)

Τόλης Νικηφόρου