Η γνωριμία με την Αλεξάνδρα Καλέτσαρη έγινε την 1η Νοεμβρίου με αφορμή τη συμμετοχή συγκροτημάτων τζαζ στα πλαίσια του Χριστουγεννιάτικου πάρκου “Αστερόκοσμος”,στις εγκαταστάσεις της ΔΕΘ.

Ήδη στην πόλη είχε γίνει η 11η Γιορτή της Τζαζ (18-23 Οκτ.) στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο και κλήθηκε να οργανώσει ένα 3ήμερο μουσικής τζαζ στον Αστερόκοσμο.

Άνθρωπος με όρεξη για αυτό που κάνει, με φιλοδοξία να το φτάσει ακόμη ψηλότερα, που δεν πτοείται από τις δυσκολίες και τα εμπόδια που προκύπτουν.

Αλεξάνδρα, πού γεννήθηκες;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη.

Πώς ξεκίνησες ν’ ασχολείσαι με τη μουσική;

Από την ηλικία των 7.5 ξεκίνησα με πιάνο και πολύ γρήγορα κατάλαβα πόσο σημαντική ήταν η μουσική στη ζωή μου. Έτσι συνέχισα την ενασχόληση και είμαι πλέον πτυχιούχος κλασικού πιάνου, Ανώτερων Θεωρητικών και τζαζ τραγουδιού.

Μεγαλώνοντας, τι ενδιαφέροντα είχες και ποιες ήταν οι προσδοκίες σου για το μέλλον;

Η μουσική φυσικά, ο χορός (άλλη μεγάλη μου αδυναμία). Έκανα κλασσικό μπαλέτο και ήμουν για πολλά χρόνια μέλος σε χορωδία κοριτσιών.Έλεγα πως θα γινόμουν είτε μουσικός, είτε γυμνάστρια/δασκάλα κλασικού χορού είτε παιδαγωγός σε σχολείο (για την ακρίβεια μάλιστα νηπιαγωγός, αργότερα ήθελα δασκάλα μουσικής σε σχολείο).Από πολύ μικρή η αδερφή του πατέρα μου και νονά μου (επίσης δασκάλα πιάνου), διαπίστωσε πως είχα κλίση στη μουσική και στον χορό (οι τέχνες ήταν μεγάλη αγάπη και αναπνοή ψυχής). Αργότερα η έντονη ενασχόληση μου με τη μουσική, έδειξε πως αυτός είναι ο δρόμος μου για τα καλά και για πάντα!

Οι άλλοι (πώς) σχολίαζαν τις ιδιαίτερες κλίσεις σου;

Μεγάλωνα σε μουσικό περιβάλλον και έτσι είχα πολύ θετική στήριξη σ’ αυτό που έκανα. Δεν μου “χάιδευαν” τ’ αυτιά βέβαια, αλλά είχα και τις επιβραβεύσεις εκεί που χρειαζόταν.

Υπήρξαν κάποια γεγονότα ή σημεία «σταθμοί», ή κάποια πρόσωπα που συντέλεσαν ώστε να γίνει το «κλικ» μέσα σου;

Σχεδόν όλη η οικογένεια είχε σχέση με μουσική και γενικότερα με τις τέχνες. Ο μπαμπάς μου από μικρός συμμετείχε σε χορωδίες και κατόπιν έγινε μαέστρος, η νονά μου δασκάλα πιάνου, η γιαγιά μου πολύ παλιότερα ασχολούνταν ερασιτεχνικά με μουσική. Στο σπίτι στις γιορτές η μουσική ήταν πάντα κυρίαρχη, παίζαμε πιάνο και τραγουδούσαμε. Εντελώς φυσικό και αβίαστο ήταν λοιπόν και το δικό μου ενδιαφέρον για τη μουσική.

Και η μέχρι τώρα πορεία σου; Τι εμπειρία έχεις αποκτήσει στο συγκεκριμένο αντικείμενο;

Ξεκίνησα συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις του σχολείου. Στην εφηβεία η διευθύντρια του Ωδείου Βορείου Ελλάδας επέλεξε 10 παιδιά – μέσα στα οποία ήμουν κι εγώ – απ’ όλα τα παραρτήματα των Ωδείων. Εγώ κλήθηκα να εκπροσωπήσω την 5η (V) βαθμίδα της τάξης που είχε η Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου. Πέρασα επιτυχώς από μία σειρά μουσικών εξετάσεων. Ακολούθησε η πρώτη μου εμφάνιση στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε μεγάλη συναυλία με ένα πολύ σημαντικό Χορωδιακό Κέντρο εκείνη την εποχή.

Στο φινάλε συνόδευσα στο πιάνο (απίστευτη χαρά και πρωτόγνωρο δυνατό συναίσθημα αναγνώρισης, πρέπει να πω!). Από ‘κει και πέρα έπαιζα επαγγελματικά πιάνο και έκανα μαθήματα μουσικής. Μάλιστα κάποια στιγμή ο καθηγητής του τζαζ πιάνου μού ζήτησε να αναλάβω τα δικά του μαθήματα αρχαρίων στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης.Αυτή είναι η πλευρά μου ως μουσικός. Με την οργάνωση εκδηλώσεων ξεκίνησα πριν 7 χρόνια. Αρχικά ήμουν γραμματέας στο Δ.Σ. του Συλλόγου “Φίλοι της Τζαζ & Δημιουργικής Μουσικής”. Το 2012 μού ζητήθηκε ως επί κεφαλής του Συλλόγου “Φίλοι της Τζαζ και Δημιουργικής μουσικής” να γίνει σύμπραξη με το Βαφοπούλειο Πνευματικό κέντρο με το «Φεστιβάλ Εναλλακτικής Μουσικής» και τη “Γιορτή της Τζαζ”. Έτσι έγινε η αρχή.

Το 2013 ως Πρόεδρος του Συλλόγου είχα να αντιμετωπίσω καθημερινά προβλήματα και έπρεπε άμεσα να λύνονται διάφορα ζητήματα. Από την προετοιμασία της 11ης Γιορτής της Τζαζ μέχρι και για ένα τεχνικό πρόβλημα που προέκυψε στο Φεστιβάλ πήρα την κατάσταση στα χέρια μου! Γενικότερα σε πολλές περιπτώσεις ήμουν πίσω από κάποιο οργανωτικό κομμάτι και σε άλλα πράγματα και οι εμπειρίες μου ήταν πολλών χρόνων ήδη. Οπότε δεν μου είναι δύσκολο αυτό που κάνω το τελευταίο διάστημα πια.

Σήμερα με τι ασχολείσαι επαγγελματικά; Πέτυχες εκείνο που είχες στο μυαλό σου ως παιδί;

Ουδέποτε έπαψα να ασχολούμαι με τη μουσική. Το τελευταίο διάστημα ειδικότερα, ασχολούμαι με τζαζ εκδηλώσεις, με events & festivals. Όλα αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου σχετικά με τη μουσική, είναι βαθιά αλληλένδετα με το τωρινό κομμάτι και δεν είναι απλώς κάτι το οποίο είναι -αν μπορώ να το θέσω- “ξερό” και έξω από τη μουσική μου ιδιότητα…

Θα άλλαζες κάποιες από τις επιλογές σου αν είχες τη δυνατότητα να γυρίσεις πίσω στον χρόνο;

Νομίζω πως αν δεν έκανα αυτή τη συγκεκριμένη διαδρομή δεν θα είχα τις εμπειρίες που έχω τώρα, ίσως ήμουν κάτι άλλο. Καλό είναι να εκτιμάμε αυτά που περάσαμε και που μας έκαναν τόσο δυνατούς.

Ποιες είναι οι επιδιώξεις σου /τα πλάνα σου για το μέλλον;

Ήδη αυτά που περίμενα από πέρσι αρχίζουν να εξελίσσονται και ανοίγονται κάποιοι καινούργιοι δρόμοι. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ παραπάνω για να τα δει ο κόσμος στην πορεία. Σαφέστατα οι συνθήκες δεν είναι πάντα ευνοϊκές και δυστυχώς ο τζαζ πυρήνας της Θεσ/νίκης, που εδώ και 12 χρόνια έδωσε μία άλλη πνοή στην πόλη και την ευκαιρία σε πολλούς μουσικούς να κάνουν το ντεμπούτο τους και να γίνουν αναγνωρίσιμοι στο κοινό της Θεσσαλονίκης και πέρα απ’ αυτό, δεν παίρνει την αναγνώριση που θα ’πρεπε.

Πώς είναι η ζωή σου από πλευράς ελεύθερου χρόνου και ενδιαφερόντων;

Η ζωή μου είναι ποικιλόμορφη, συνεχώς έχω στο μυαλό μου ιδέες που εξελίσσω. Κάποιες μέρες έχω πολύ φορτωμένο πρόγραμμα και κάποιες άλλες είναι πιο χαλαρές. Τα ενδιαφέροντά μου είναι σχετικά κυρίως με τη μουσική, την ενημέρωση στα δρώμενα της τζαζ κυρίως και την επικοινωνία με καλλιτέχνες.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου 20 χρόνια αργότερα;

Μάλλον θα ακουστεί αδύνατο και ανέφικτο, αυτό που έχω εγώ ως αγάπη και λατρεία… Θα ήθελα να κάνω την «κάλυψη», την τηλεοπτική αναμετάδοση σε τζαζ γεγονότα και φεστιβάλ που γίνονται στη χώρα μας. Ακόμη θα ήθελα να δίνω το τζαζ στίγμα για ό,τι σχετικό συμβαίνει στη χώραγια το συγκεκριμένο μουσικό είδος, να παίρνω μια δήλωση ή μια μίνι συνέντευξη από τους μουσικούς, τους υπεύθυνους παραγωγής, τους διοργανωτές. Βέβαια, ευσεβής πόθος θα ήταν να διοργανώνω εγώ κάποιο φεστιβάλ ή να συμμετέχω σε διοργανώσεις σε συνεργασία και με χώρες του εξωτερικού.

Θεωρείς ότι «πρόδωσες» τον εαυτό σου σε κάτι;

Όλοι δεν το νομίζουμε αυτό κάποιες φορές; Στο μόνο που πιστεύω πως τον πρόδωσα είναι πως θα ήθελα να αφιέρωνα πιο πολύ χρόνο σε μελέτη και να παρευρεθώσε κάποια δυνατά events που ήθελα μεν αλλά τα έχασα…

Αγαπημένο μότο;

Live every moment in your life very strong and always smile…

Υπάρχει κάτι ακραίο που έχεις κάνει;

Πήρα το αεροπλάνο για Αθήνα αρκετές φορές προκειμένου να ακούσω μεγάλα ονόματα της τζαζ για 2 ή 3 μέρες, λέγοντας στους δικούς μου πως πάω να μείνω σε μία φίλη μου και μόνο αν συμβεί κάτι πολύ σοβαρό να με ειδοποιήσουν ειδάλλως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούνε για μένα…

Πού ζεις σήμερα; Θα ήθελες να ζεις κάπου αλλού;

Ζω στην πόλη μου, στη Θεσσαλονίκη. Σαφώς και θα ήθελα να ήμουν αλλού με καλύτερες συνθήκες και με περιβάλλον όπου θα μπορούσα να αναπτύξω ακόμα περισσότερο τις ικανότητές μου στο οργανωτικό κομμάτι μαζί με ένα ιδανικό επιτελείο ανθρώπων.

Ποιο από όσα έχεις καταφέρει ως σήμερα είναι για σένα το σημαντικότερό σου επίτευγμα;

Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό είναι το Φεστιβάλ Τζαζ στην 11η Γιορτή της Τζαζ. Από την άλλη πλευρά είμαι ένας ικανός άνθρωπος, με ευελιξία, αρκετή ευστροφία, δυνατή στην επικοινωνία και στην κατανόηση, γερή, έχω αποκτήσει γνώσεις και σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου. Πιστεύω πως “το πακέτο” είναι δυνατό!

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr/