Μια νέα ψηφιακή μετατροπή της ταινίας ”Υπεραστικοί Σταθμοί – Σιδηροδρομικός Θεσσαλονίκη 1970” σε ηχητική μορφή μυθοπλαστικού ντοκιμαντέρ…
Η μετατροπή έγινε το 2013.
1.που να ‘ναι αυτα τα παιδακια σημερα;(01:30 – 03:10),2.τα ονοματα των δρομων και των ανθρωπων(03:20 – 05:15 ),3.η αναμονη μιας ολοκληρης γενιας(05:20 – 12:22),4.η φορτοεκφορτωση της ζωης των ανθρωπων(12:25 – 22:05),5.τα τετρατροχα θηρια εξορμουν στη ζουγκλα της ασφαλτου(22:11 – 24:30) και 6.θα υπηρχε ζωη χωρις τον κινδυνο του ταξιδιου;(24:40 – 30:10)
Ακολουθεί ολόκληρο το εισαγωγικό κείμενο του ίδιου που είχε κάνει για το άρθρο ‘‘Υπεραστικοί Σταθμοί – Σιδηροδρομικός Θεσσαλονίκη 1970’‘ και αμέσως μετά το ντοκιμαντέρ.
”Ο κινηματογράφος είναι μια αυτόνομη γλώσσα με την οποία μπορείς να συλλαβίσεις, να περιγράψεις, να καταδείξεις, να τραγουδήσεις να απαγγέλεις, ,να φιλοσοφήσεις μέχρι και αν εκφραστείς με μαθηματικούς επιστημονικούς όρους και σχέσεις ώστε να φτάσεις σε ένα ποθητό αποτέλεσμα .Ο Ντελλύκ έγραψε κάποτε ότι ‘Μια καλή ταινία είναι ένα καλό θεώρημα’. Η ταινία για τους χώρους και τους ανθρώπους των υπεραστικών σταθμών θα δουλευτεί κάπως έτσι. Μέσα από την πολυχρωμία των καταστάσεων και των συναισθημάτων της αντικειμενικής ντοκυμενταρίστικης η και της υποκειμενικής σκηνοθετημένης αφήγησης θα ξεπηδούν οι ιδέες του προβλήματος.
Η μηχανή δεν θα περιγράφει τα αντικείμενα, τους χώρους και τους ανθρώπους με την ψυχρότητα μιας έξω από τα πράγματα ρεαλιστικής αφήγησης ,αλλά θα καταδείξει την απώτερη σχέση των ανθρώπων με τα αντικείμενα ,και των χώρων με τους ανθρώπους θα καταγράψει τα χρώματα, τους ήχους ,τα συναισθήματα ,τις καταστάσεις που υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων και των ανθρώπων , μεταξύ των ανθρώπων και των αντικειμένων και μεταξύ των ανθρώπων και των χώρων. Θα προσπαθήσουμε να επαληθεύσουμε αυτό που έγραψε ο Αμπέλ Γκάνς ότι ‘Δεν είναι οι σκηνές που κάνουν μια ταινία αλλά η ψυχή των εικόνων ‘.
Ο οικοδομικός λίθος της διαλεκτικής της ταινίας θα είναι το μοντάζ .Το κάθε ανεξάρτητο πλάνο θα παίξει το ρόλο ενός τούβλου που από κάτω του είναι ένα άλλο και πάνω του στηρίζεται ένα τρίτο. Βέβαια θα υπάρχει μοντάζ και μέσα στα ίδια τα ανεξάρτητα πλάνα. Η λύση του προβλήματος δεν θα βρεθεί στο τελευταίο πλάνο. Το μυαλό του καθενός από τους δημιουργούς θεατές θα εργαστεί ξέχωρα να ανακαλύψει την λύση. Δεν θα πουν οι θεατές ‘Να η λύση εκεί είναι’ .Η ταινία θα δράσει σαν σύνολο στο νοήμων και ευαίσθητο κοινό για να βγει το αποτέλεσμα.
Το φίλμ δεν θα γίνει διδακτικό (γιατί δεν πρέπει να υπάρχουν οι σταθμοί εκεί που υπάρχουν αυτή τη χρονική στιγμή) θα γίνει ανθρώπινο (οι σταθμοί είναι εκεί που είναι και συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν εκεί ).Η μηχανή θα προσπαθήσει να πιάσει την βαθύτερη ουσία και την αλήθεια των συμβαινόντων. Σκοπός μας είναι να κάνουμε ένα φίλμ που να λειτουργεί επιστημονικά μεν αλλά και ανθρώπινα”.
Πηγή drpensionistas depressionistas
