Οκτώβριος του 1912. Ο αγώνας του ελληνικού στρατού για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Οι Έλληνες δίνουν μάχη με τον χρόνο για να προλάβουν τους Βούλγαρους, που κατευθύνονται κι αυτοί προς τη Θεσσαλονίκη. Οι ελληνικές δυνάμεις έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν πολλά προβλήματα. Φτάνοντας όμως λίγο έξω από την πόλη, ένα φυσικό εμπόδιο τους κόβει το δρόμο. Ο αγριεμένος Αξιός ποταμός.
Οι Τούρκοι μετά την ήττα τους στην καθοριστική μάχη των Γιαννιτσών συμπτήχθηκε και κατέστρεψε τις γέφυρες τους Αξιού. Μία οδική ξύλινη και δύο σιδηροδρομικές. Εντωμεταξύ τα νερά του ποταμού είχαν διογκωθεί λόγω των συνεχών βροχοπτώσεων. Η 22α Οκτωβρίου έχει ιδιαίτερη σημασία για την περιοχή, καθώς εκείνη τη νύχτα του 1912 οι κάτοικοι της Χαλάστρας βοήθησαν με αυτοθυσία να στηθούν γέφυρες στον Αξιό για να περάσει ο ελληνικός στρατός και να απελευθερώσει τη Θεσσαλονίκη.
Αξιός. Το μεγάλο εμπόδιο
Ο ελληνικός στρατός ήταν κουρασμένος, αλλά και πολύ πεισμωμένος. Οι Βούλγαροι πλησίαζαν στη Θεσσαλονίκη με το ιππικό, ενώ οι Έλληνες προήλαυναν με το πεζικό. Έπρεπε πάση θυσία να φτάσουν πρώτοι. Η κούραση, η πείνα και οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν κατάφεραν να τους λυγίσουν. Ο ποταμός Αξιός ήταν αδιάβατος. Οι γέφυρες ήταν πεσμένες και ο ελληνικός στρατός ήταν αδύνατον να διασχίσει το «φουσκωμένο» από την κακοκαιρία ποτάμι. Οι σκαπανείς, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, βρίσκονταν στο Σαραντάπορο και χρειάζονταν πολύ χρόνο για να φτάσουν ως την επίμαχη περιοχή.
Ακόμα και οι πιο έμπειροι αξιωματικοί του στρατού σήκωσαν τα χέρια ψηλά και θεώρησαν πως όλα είχαν χαθεί. Η τύχη της Θεσσαλονίκης θα ήταν στα χέρια των Βουλγάρων, αν δεν υπήρχε λαϊκή αποφασιστικότητα. Μπροστά σε ένα, φαινομενικά άλυτο πρόβλημα, τη λύση έδωσε η αυταπάρνηση των κατοίκων του χωριού Χαλάστρα. Μέσα στη νύχτα, η ελληνική ψυχή αφυπνίστηκε. Κάτω από την καταρρακτώδη βροχή, που συνέχιζε ασταμάτητα, οι κάτοικοι με αυτοθυσία έπιασαν δουλειά.
Ξήλωσαν από τα σπίτια τους τις πόρτες και τα παράθυρα για να φτιάξουν γέφυρα. Γκρέμισαν τους φράχτες των σπιτιών τους για να χρησιμοποιήσουν τα ξύλα.
Με την συνεισφορά των κατοίκων της Χαλάστρας γεφυρώθηκε ο ποταμός. Η προσφορά της περιοχής ήταν τεράστια και στον Μακεδονικό Αγώνα που προηγήθηκε.
Διέλυσαν τα έπιπλά τους για να πατήσουν οι Έλληνες στρατιώτες. Κάποιοι έδωσαν ακόμα και τις βάρκες τους για να βοηθήσουν, που εκείνη την εποχή ήταν μια μικρή περιουσία. Άνοιξαν τις αποθήκες τους και πήραν οποιοδήποτε αντικείμενο θα μπορούσε να βοηθήσει στην ολοκλήρωση της αυτοσχέδιας κατασκευής.
Αναφορές γίνονται στο βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα «Τα Μυστικά του Βάλτου» Βαρέλια, σκοινιά, τραπέζια, κάδρα και άλλα αντικείμενα, έγιναν οι πρώτες ύλες στα χέρια ενός καροποιού, του Ντελικάρη, που τα ένωσε και έφτιαξε αυτοσχέδια, αλλά αποτελεσματική γέφυρα. Χάρη στην πολύτιμη βοήθεια των κατοίκων της Χαλάστρας, ο ελληνικός στρατός κατάφερε μέσα σε 48 ώρες να περάσει το μεγαλύτερο εμπόδιο και να φτάσει πρώτος στη Θεσσαλονίκη.
