Αμαλία Φλώρου, Thessaloniki my home

Αμαλία Φλώρου, Thessaloniki my home

Υπάρχει μια πόλη στην άκρη του νερού. Οι ποιητές και οι φωτογράφοι την αγαπούν ιδιαίτερα. Άνθρωποι βαδίζουν μόνοι τους, μετρούν χιλιόμετρα. Άνθρωποι ψαρεύουν, κοιτούν τη μέρα που γέρνει. Άνθρωποι κάθονται στη σειρά, η θάλασσα τους κλείνει το μάτι. Άνθρωποι κρατούν κάμερες και κινητά, κλέβουν στιγμές και εικόνες.

Την μικρή μου ιστορία την συνθέτουν χιλιάδες κλικ. Κλικ που αιωρούνται, συσσωρεύονται, χαμογελούν, σιωπούν, φωνάζουν, τρομάζουν, επιστρέφουν, αφουγκράζονται. Με βαρύ ουρανό, με φως, με σύννεφα, με χιόνι, με κύματα, με ομίχλη, οι φωτογραφίες απλές, ασχολίαστες, ανερμήνευτες που ίσως αναδεύσουν την ψυχή, μεταδώσουν μια ένταση, ηρεμία ή συγκίνηση. Η ανάγκη να αλλάξουμε, να νιώσουμε καλύτερα, έστω και για πολύ λίγο. Όσο κρατά το κλικ της φωτογραφικής μηχανής ή η σύντομη ματιά του αναγνώστη.

Ο ουρανός και η θάλασσα. Και στη μέση η πόλη μου, το καταφύγιό μου. Με το αιώνιο χαμόγελό της, η Θεσσαλονίκη, με καλεί σε αναμνήσεις, αναζητήσεις, προσδοκίες, φωτογραφίσεις. Από φοιτήτρια, μέχρι τώρα ως καθηγήτρια, ερασιτεχνικά πάντα. Όπως της αρμόζει.
Και σεις, «τουλάχιστον να αλλάζετε πότε πότε το νερό στις φωτογραφίες μου».
(Κική Δημουλά, Τα υπο-κινούμενα, «Το τελευταίο σώμα μου», 1981)

Αμαλία Φλώρου, καθηγήτρια Αγγλικών, ερασιτέχνης φωτογράφος.

Διαβάστε επίσης

Close