Άνθρωποι δίπλα στο νερό. Μια ιδιαίτερη έλξη.
Παράξενη, μαγική, βαθιά, χαλαρωτική, μαγνητική.
Εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να βρίσκονται σε μπλε περιοχές για μεγάλες περιόδους, έχουν καλύτερη ψυχική υγεία, λένε οι ερευνητές. Ίσως γιατί δε μπορεί να αντισταθεί ο νους κι ανίσχυρος αδειάζει. Ή μπορεί να βουτά και να βαθαίνει η σκέψη μέχρι να της κοπεί η ανάσα.
Κοντά στο νερό οι άνθρωποι συναντιούνται. Συμπορεύονται. Συνομιλούν. Συμπλέουν. Συγκινούνται. Συμπληρώνουν τα κενά στις ιστορίες τους.
Τίποτα δεν χάνεται στη θάλασσα γιατί πάνω στο νερό πλέουν ιστορίες, αρρυθμίες, σιωπές, φωνές, ματιές, μουσικές, κραδασμοί, αγωνίες, λάθη, γέλια, έρωτες.
Φωτεινό, σκοτεινό, βαθύ, σμαραγδί, συγκινητικό, το μπλε του νερού μας καλεί κοντά του. Και μεις, συχνά, κολυμπούμε χωρίς καν να βραχούμε.
Νιώθω τυχερή που κατοικώ κοντά στη θάλασσα. Ίσως γιατί τη μισή μου ζωή την έζησα σε μια πόλη χωρίς υδάτινα στοιχεία. Ίσως γιατί πάντα υπήρχε μια θάλασσα που φούσκωνε μέσα μου.
Καθημερινά, δραπετεύει η ματιά και ο φακός των φωτογράφων πάντα εκεί στρέφεται. Εκεί είναι η έμπνευση, η ανοιχτή πόρτα, η αρχή της ιστορίας.
Μας παρακαλούν να κοιτάμε τα έργα τους και, “τουλάχιστον, ν’ αλλάζουμε πότε-πότε το νερό στις φωτογραφίες τους” (Kική Δημουλά).
Κείμενο – φωτογραφίες: Αμαλία Φλώρου