Ο βήχας, έφτασε νωρίτερα απ’ τη Ρίτσα στο σπίτι. Εκείνος ανέβαινε δυο – δυο τα σκαλιά σηκώνοντας την πολυκατοικία στο πόδι, ενώ εκείνη ούτε καν ένα – ένα. Εξαντλημένη. Δεν της έφτανε η κούραση της επιστροφής από την Αίγινα, την Αθήνα, τον σταθμό, δεν της έφταναν οι βαλίτσες που έσερναν άπλυτα και μελαγχολία, δεν της έφτανε το καλοκαίρι που ψυχορραγούσε, είχε κι έναν βήχα άλλο πράγμα. Ούτε μες το καταχείμωνο τέτοιο κρύωμα.

– Το βάζουν το ρημάδι το κλιματιστικό στο φουλ, λες και είμαστε πανσέτες στην κατάψυξη. Γκουχ. Που να τους γίνει τζίβα το μαλλί. Γκουχ. Να μη τους ξεμπερδευτεί ούτε στη Δευτέρα Παρουσία. Γκουχ.
– Κυρία Ρίτσα, μόνη σας μιλάτε;
– Μόνη μου μιλάω, κυρία Κουτσομπόλογλου. Γκουχ.
– Ήρθατε;
– Καθώς φαίνεται. Γκουχ.
– Βήχετε;
– Καθώς ακούγεται. Γκουχ.
– Γιατί;
– Κάποιος λόγος θα υπάρχει. Γκουχ.
– Να τα προσέξετε αυτά, γιατί γίνονται πνευμονίες, βρογχίτιδες, φαρυγγίτιδες, κλείνει η φωνή, ο πυρετός φτάνει σαράντα, δεν μπορείτε να πάρετε τα πόδια σας, ίσως περάσετε κι έναν μήνα στο κρεβάτι…
– Ασφαλίστρια είστε; Γκουχ.
– Όχι, πως σας ήρθε;
– Παναγιά μου γιάτρισσα, κλείσε της το στόμα. Γκουχ.
– Αυτό λέω κι εγώ, να πάτε σε καμιά γιάτρισσα. Είναι βαθύς ο βήχας σας. Εμένα να με ακούτε.
– Σας ακούω θέλοντας και μη. Γκουχ.
– Άντε, κι από σήμερα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
– Λυπηθείτε με την ασθενή, άντε καληνύχτα. Γκουχ.

Ξεκλείδωσε την πόρτα, μπήκε με το δεξί, ελευθέρωσε το χέρι από το σακ-βουαγιάζ με τα ροδάκια και εγκατέλειψε στο πάτωμα την τεράστια, πράσινη τσάντα θαλάσσης. Άμμος και μνήμες ξεχύθηκαν επιθετικά στο παρκέ. Τα πάτησε για να φτάσει στην κουζίνα, να βράσει λίγο νερό, να φτιάξει χαμομήλι και έπειτα ξανά για να επιστρέψει στο σαλόνι. Αυτά τα κρατς-κρουτς θα την κρατήσουν δέσμια του καλοκαιριού που σιγά – σιγά αποσύρρεται. Ο κατάκοπος Αύγουστος τίναξε τα κουκούτσια καρπουζιού που του είχαν κολλήσει στο μπούτι, ξεπλύθηκε στη θάλασσα, μάζεψε την κοκκαλωμένη απ’ το αλάτι πετσέτα του και παραχώρησε στον Σεπτέμβρη ολόκληρη την παραλία, ν’ απλωθεί.

Ο ύπνος έριξε τη Ρίτσα στον καναπέ και τη σκέπασε με το αλμυρό της παρεό. Έπειτα της έστειλε να ξαναδεί όλο το φιλμ των διακοπών που μόλις είχανε τελειώσει. Μπάνια στην αιγινίτικη θάλασσα. Μία ολοήμερη εκδρομή στη Μονή με ελάφια, αγριοκάτσικα, κρί – κρί, παγώνια. Ξεφλούδισμα φυστικιών κάτω απ’ τα πεύκα και τσόφλια στο νερό να επιπλέουν σαν βαρκούλες μυρμηγκιών. Απογευματινοί περίπατοι στον παραλιακό δρόμο, πρωινοί στο λιμάνι. Νωχελικές νιφάδες σφολιάτας στο παγκάκι. Καυτές τυρόπιτες από τον παραδοσιακό φούρνο. Πλωτά μανάβικα και σταθερές καλημέρες. Ένα τσαμπί σταφύλι κρεμασμένο πλάι στο δικό του χαμόγελο.

Γνωρίστηκαν μπροστά στο καΐκι, τη στιγμή που έσκυψε για να διαλέξει γερμάδες και καταλάθος τον πάτησε. Έπειτα, την πάτησε εκείνη. Έβηξε. Της σύστησε ένα σιρόπι και γαργάρες με χαμομήλι και σόδα. Συστηθήκανε. Γιατρός από την Καλαμάτα. Παθολόγος. Την ακροάστηκε. Ξανάβηξε, ξανάβηξε, ξανάβηξε, ώσπου το φως του ήλιου μπήκε επιθετικό από τις χαραμάδες και την ξύπνησε. Χουζούρεψε για ώρα. Στριφογύρισε, ονειρεύτηκε με τα μάτια στυλωμένα στο ταβάνι και δεν σηκώθηκε, παρά τη στιγμή που η Στελλίτσα την πήρε τηλέφωνο στο σταθερό για να της επιτεθεί, εκτοξεύοντας γυναικεία ονόματα προγραμματισμένων αυριανών ραντεβού.

1. Η κυρία Καλτσίδου για ίσιωμα.
2. Η κυρία Ψωμίδου για φόρμα.
3. Η κυρία Μαρτίδου για μία απλή περιποίηση με μάσκα.
4. H κυρία Στυλιανίδου για βάψιμο.
5. H κυρία Καραγιαννίδου για ρίζα.
6. H κυρία Κυριακίδου για κόψιμο.
7. Η κυρία Συμεωνίδου για περμανάντ.

Η Ρίτσα ανταπόδωσε ξεστομίζοντας ένα μονάχα όνομα, και αυτό ανδρικό, κι ύστερα βάλθηκε να βήχει, απολαμβάνοντας την αντίδραση της Στέλλας που φτέρουγιζε ανάμεσα στα καλώδια: ένα λακωνικό, αλλά μακρόσυρτο άλφα… υποδηλούμενο έκπληξης, ενθουσιασμού και περιέργειας.

«Έχουμε πολλά να πούμε Ρίτσες μου, τής δήλωσε σχεδόν επιθετικά, ενώ από τα σαρκώδη, ψαρίσια χείλη του Νικόλα που ανοιγοκλείνουν ασταμάτητα, δραπέτευε αλώβητη η ακόλουθη, αινιγματική αλλά και συμπληρωματική κουβέντα: «Ούτε κι ο έρωτας».