Η δουλειά των κριτικών δεν είναι εύκολη…
Αξιολογούν τη δουλειά ενός καλλιτέχνη και καθορίζουν εάν ένα βιβλίο αξίζει τον πολύτιμο χρόνο του αναγνώστη.
Συχνά αναμένεται από αυτούς να προβλέψουν – ή ακόμη και να επηρεάσουν με τον τρόπο τους – το μέλλον ενός μυθιστορήματος, μία αποστολή που ίσως είναι δύσκολο να την ολοκληρώσουν με απόλυτη ακρίβεια.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο η τέχνη της κακής κριτικής βρίσκεται τον τελευταίο καιρό υπό εξέταση – από τη μία οι συγγραφείς έχουν ανάγκη από υποστήριξη, αλλά επίσης υπάρχει συχνά διαφοροποίηση ανάμεσα στην άποψη των κριτικών και των αναγνωστών.
Όπως θα δείτε στη συνέχεια, θρυλικά πλέον βιβλία, όπως «Ο μεγάλος Γκάτσμπι» και ο «Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος» χαρακτηρίστηκαν από «προφανέστατα ασήμαντα» μέχρι και «βαριά προπαγάνδα». Και όμως!
Ιδού τα 12 κλασικά βιβλία που αρχικά πήραν πολύ κακές κριτικές:
1. ”Ο τροπικός του καρκίνου” του Χένρι Μίλερ
«Ο Μίλερ στέκεται κάτω από μία λάμπα δρόμου στο Παρίσι, προκλητικά αλλά και πραγματικά μεθυσμένος, έχοντας στο αγκίστρι του ένα δόλωμα που αναμιγνύει ομορφιά και κοινοτοπία και επαναλαμβανόμενη αισχρότητα – είναι λίγο για λύπηση επειδή πιστεύει ότι είναι ένας εξερευνητής και δεν συνειδητοποιεί ότι είναι ένας τουρίστας σε ένα προδιαγεγραμμένο ταξίδι. Στο τέλος τον βλέπουμε ως έναν συμπαθητικά ενδιαφέροντα, αχόρταγο και ταλαντούχο χωριάτη» The New Republic.
2. ”Η ιστορία της Πορφυρής Δούλης” της Μάργκαρετ Άτγουντ
« Ο τρόπος γραφής στην “Ιστορία της Πορφυρής Δούλης” δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό, υπό μία διπλή έννοια, προφανώς αρχικά με την έννοια του συνηθισμένου, αλλά επίσης με την έννοια ότι δεν ξεχωρίζει από αυτό που κάποιος υποθέτει ότι θα ήταν ο φυσικός τρόπος έκφρασης της Μάργκαρετ Άτγουντ σε αυτές τις συνθήκες. Αυτό είναι ένα σοβαρό ελάττωμα, ασυγχώρητο μάλλον για το είδος: ένα μέλλον για το οποίο δεν έχει εφευρεθεί μια γλώσσα πάσχει από προσωπικότητα. Συλλογικά, αυτός πρέπει να είναι ο λόγος που είναι αδύνατο να μας τρομάξει» The New York Times.
3. ”Για ποιον χτυπά η καμπάνα” του Έρνεστ Χέμινγουεϊ
«Μάστερ της σύντομης ιστορίας, ο Χέμινγουεϊ είναι περισσότερο αβέβαιος στην αντίληψη του είδους του λεπτομερούς μυθιστορήματος. Η φόρμα του “Για ποιον χτυπά η καμπάνα” είναι μερικές φορές αργή και μερικές φορές “φουσκωμένη”. Σίγουρα είναι περισσότερο μεγάλο από όσο πρέπει» The New Republic
4. «Λολίτα» του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ
«Η “Λολίτα” δύσκολα αποτελεί είδηση στον κόσμο των βιβλίων. Δυστυχώς, είναι μία κακιά είδηση. Υπάρχουν δύο εξίσου ίσοι λόγοι που δεν αξίζει το ενδιαφέρον ενός ενήλικα αναγνώστη. Ο πρώτος είναι ότι είναι βαρετό, βαρετό, βαρετό κατά έναν προσποιητό, υπερβολικά λεπτομερή και βλακώδη τρόπο. Ο δεύτερος είναι ότι το βιβλίο είναι αηδιαστικό.» The New York Times
5. «Ο μεγάλος Γκάτσμπι» του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ
«Το πρόβλημά του, ουσιαστικά, είναι το απλό γεγονός ότι πρόκειται μόνο για μια ιστορία – ότι ο Φιτζέραλντ μοιάζει να ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο στο να διατηρήσει το σασπένς, παρά να εισχωρήσει “κάτω από το δέρμα” των πρωταγωνιστών» The Chicago Tribune
6. «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της Χάρπερ Λι
«Το πρόβλημα της Λι ήταν να πει την ιστορία που θέλει να πει και την ίδια στιγμή να παραμείνει μέσα στην παιδική συνείδηση, και δεν το έλυσε με έναν συνεκτικό τρόπο» The Saturday Review
7. «Θαυμαστός καινούριος κόσμος» του Άλντους Χάξλεϋ
«Ο κ. Χάξλεϋ βρίσκεται σε πανικό. Αν κοιτάξει κανείς την έως τώρα καριέρα του, μπορεί να δει ότι πάντα ήταν, σε διαφορετικά επίπεδα.Ο “Θαυμαστός Νέος Κόσμος” είναι ένα θλιβερό και βαρύ κομμάτι προπαγάνδας» NYHTBR
8. «Στον δρόμο» του Τζακ Κέρουακ
«Δεν πρόκειται τόσο για έναν μυθιστόρημα όσο για ένα τρυφερό γλέντι, εμπνευσμένο από τη γενιά μπιτ (beat generation), και για ένα παράδειγμα του βαθμού εξάρτησης μερικών από των περισσότερων πρωτότυπων δουλειών που γίνονται σε αυτή τη χώρα από το αλλόκοτο και το ασυνήθιστο για τη δημιουργική τους διέγερση» The New York Times
9. «Όσα παίρνει ο άνεμος» της Μάργκαρετ Μίτσελ
«Αισθάνομαι ότι το βιβλίο θα ήταν καλύτερο αν είχε μειωθεί σε, ας πούμε, 500 σελίδες. Σχεδόν κάθε αναγνώστης θα συμφωνήσει, χωρίς αμφιβολία, ότι ένα περισσότερο πειθαρχημένο και λιγότερο σπάταλο κομμάτι δουλειάς θα δικαίωνε περισσότερο το θέμα του» The New York Times
10. «Σφαγείο Νούμερο 5» του Κουρτ Βόνεγκατ
«Οι μικρές και επίπεδες φράσεις αυτού του μυθιστορήματος προκαλούν σοκ και απελπισία, περισσότερο από ένα αράδιασμα γεγονότων ή έναν διαχυτικό θρήνο. Και όμως, η επιτηδευμένη απλότητα είναι το ίδιο βλαβερή με το υπερβολικό στυλ, και ο Βόνεγκατ συχνά ολισθαίνει στην ηλιθιότητα» The New Yorker
11. «Ο φύλακας στη σίκαλη» του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ
«Το βιβλίο συνολικά είναι απογοητευτικό, και όχι μόνο επειδή είναι η επανάληψη ενός θέματος που κανείς έχει αρχίσει να υποψιάζεται ότι αποτελεί εμμονή για τον συγγραφέα. Ο Holden Caulfield,, ο πρωταγωνιστής που λέει τη δική του ιστορία, είναι ένα εξαιρετικό πορτραίτο, αλλά υπάρχει υπερβολικά πολύ από αυτόν…» The New Republic
12. «‘O Pioneers’» της Willa Cather
“Η κυρία Willa S. Cather στο βιβλίο δεν είναι ούτε εξειδικευμένος αφηγητής ούτε στο ελάχιστο ενός καλλιτέχνη”. Dress and Vanity Fair Magazine
Πηγή: huffingtonpost.com
Thessaloniki Arts and Culture
