Το χάος είναι ίσως κάτι παρεξηγημένο.

Μπορεί να είναι άπειρο, ανοργάνωτο, άναρχο, μπορεί να έχει ταυτιστεί από κάποιους με το σκοτάδι όμως δεν παύει να είναι γοητευτικό κι εφόσον δεν έχει όρια προσφέρει απεριόριστες επιλογές για εξερεύνηση.

Έτσι κι αλλιώς ως άνθρωπος είμαι της σχετικότητας κι υπεραναλυτική οπότε αυτό από μόνο του είναι κάτι χαοτικό.

Το παρόν βιβλίο περιέχει σκόρπιες σκέψεις μου -εξού κι ο τίτλος. Σκόρπιες σκέψεις για διάφορα συναισθήματα κι ατμόσφαιρες τα περισσότερα εκ των οποίων όμως έχουν έναν κοινό πολύ καθοριστικό παρονομαστή. Τον έρωτα.

Γιατί τον έρωτα ίσως θα ρωτούσε κάποιος. Μας απασχολούν τόσα θέματα, πιο σοβαροφανή, πιο σοβαρά ίσως για τους πολλούς, πράγμα το οποίο καλώς ή κακώς ισχύει εν μέρει. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ πως κι ο έρωτας είναι πολύ παρεξηγημένος ως προς τη δυναμική του.

Σίγουρα προβλήματα όπως η επιβίωση, οι συνθήκες της καθημερινότητάς μας κι άλλα παρόμοια θέματα είναι πρακτικές, πολύ σοβαρές, προς επίλυση καταστάσεις, καθόλου απλές στην προσέγγισή τους και με τεράστιο υπόβαθρο πολυπαραγοντικών αιτιών.

Οι προβληματισμοί μου ως προς όλα τα παραπάνω ίσως γίνουν αφορμή για ένα μελλοντικό βιβλίο, λοιπόν, δεν το αποκλείω καθόλου. Για να επιστρέψουμε όμως στο “Χάος” και στον έρωτα -έννοιες όχι άσχετες κατ’ εμέ- θα επαναλάβω πως ο έρωτας είναι παρεξηγημένος ως προς τη δυναμική του και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

Μας είχαν ρωτήσει κάποτε σε κάποιο μάθημα σχετικό με μία έρευνα ποιο θεωρούμε το πιο έντονο και καθοριστικό συναίσθημα που επικρατεί στον κόσμο. Όλοι απάντησαν την αγάπη είτε πιστεύοντάς το αυθόρμητα είτε προσπαθώντας να πείσουν τους εαυτούς τους. Για κάποιον λόγο ήμουν η μόνη που είχε απαντήση τον φόβο.

Κι όχι επειδή εγώ τον ακολουθώ όπως το παρουσίασα αλλά επειδή παρατηρώ τον κόσμο και τα θεμέλια πάνω στα οποία έχει δομηθεί προς κι από κάθε κατεύθυνση.

Η σωστή απάντηση σύμφωνα με την έρευνα -όπως μας είπαν- ήταν όντως ο φόβος βάσει του οποίου έχουν επιβληθεί καθεστώτα και καθημερινότητες κατά τη διάρκεια της ιστορίας που μόνο με επαναστάσεις ανατράπηκαν. Δηλαδή αψηφώντας τον.

Ο φόβος είναι εκείνος που μπορεί να παραμορφώσει τα πάντα γύρω μας, λοιπόν, ακόμη κι εμάς τους ίδιους. Στην αντιπέρα όχθη για να πατάξουμε τον φόβο χρειαζόμαστε πάθος. Πάθος πάνω και πέρα από εμάς, τέτοιο πάθος που να μας κάνει να αισθανόμαστε ψυχοπνευματικά γίγαντες. Πως όλα τα μπορούμε.

Τι πιο παθιασμένο, λοιπόν, από τον άληθινό έρωτα στην αρχή του; Έχετε διανοηθεί ποτέ για τι είναι ικανός ένας παθιασμένα ερωτευμένος; Έχετε διανοηθεί ποτέ πως όντες πραγματικά ερωτευμένοι ξεπερνάμε συνήθως όσα μέχρι πρότινος θεωρούσαμε δεδομένα τόσο για τις καταστάσεις γύρω μας όσο και για τους ίδιους τους εαυτούς μας;

Μιλώντας για έρωτα, λοιπόν, αναφέρομαι στο ίδιο αυτό συναίσθημα-ένστικτο που θα μας ωθούσε να κάνουμε τα πάντα για τον ξεχωριστό άλλο που το μέσα μας επέλεξε με τη διαφορά ότι θα το επέλεγα και για άλλες εκφάνσεις τις ζωής. Για να διεκδικίσεις κάτι με όλο σου το είναι καλό είναι να το έχεις πρώτα ερωτευτεί.

Ίσως να ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα αν ήμασταν ερωτευμένοι με το επάγγελμά μας, με τη ζωή μας, με τη ζωή γενικότερα. Ερωτευμένοι με τον τρόπο που ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο πριν τον αφήσουμε να βουλιάξει στην απομυθοποίηση της ρουτίνας.

Δυστυχώς θεωρούμε τα πάντα δεδομένα και νομίζουμε πολλές φορές πως τα ξέρουμε όλα. Δεδομένο δε θεωρεί τίποτε ο ερωτευμένος κι αυτό τον κρατά σε εγρήγορση. Τα μάτια του ερωτευμένου τα βλέπουν όλα σαν να τα αντικρίζουν για πρώτη φορά, τι πιο όμορφο από αυτό;

Φυσικά ο έρωτας έχει και την ολέθρια πλευρά του. Τα πάντα κρύβουν μέσα τους τις αντιθέσεις του φωτός και του σκοταδιού, κυρίως εμείς οι ίδιοι. Ο έρωτας περικλείει όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα στα άκρα. Γι’ αυτό κι είναι ικανός για τα καλύτερα που λέγαμε αλλά και για τα χειρότερα επίσης.

Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που βρίσκεται πίσω από το καθετί, δεν είναι τυχαίο που είναι πολυτραγουδισμένος, πολυσυζητημένος, που έχει απασχολήσει την τέχνη σε τέτοιο μεγάλο βαθμό. Η ίδια η τέχνη δε λειτουργεί σε πλαίσια στενά. Αν δεν τη γοήτευε κάτι τόσο μεγαλειωδώς ανεξέλεγκτο κι ανεξήγητο όπως ο έρωτας θα ήταν παράξενο.

Γι’ αυτό όσο κλισέ κι αν είναι να μιλάμε γι’ αυτόν ο ίδιος δε θα γίνει ποτέ κάτι κλισέ. Θα είναι διαχρονικός, θα είναι πάντα εκείνος που βιώνοντάς τον ακόμη κι ο πιο κυνικός θα καταλήξει να πει “παραδίνομαι” έστω κι αν το κάνει στα κρυφά κι από μέσα του.

Διαβάζοντας, λοιπόν, αυτά τα μικρά στιχάκια -ή αποφθέγματα αν προτιμάτε- του βιβλίου ίσως κάποιος κάπου να βρει κι ένα κομμάτι του δικού του έρωτα, των δικών του συναισθημάτων. Έχουμε πολλούς διαφορετικούς ίσως τρόπους να τον εκφράζουμε αλλά έναν να τον νιώθουμε νομίζω.

Και μιας κι ο έρωτας είναι από μόνος του ατμόσφαιρα δε θα μπορούσαν να λείπουν από το βιβλίο κι οι ατμόσφαιρες που δημιουργούν σε μένα παρόμοια συναισθήματα που έχω συνδέσει μαζί του είτε λόγω αναμνήσεων είτε λόγω επιθυμιών.

Ατμόσφαιρες που έχουν να κάνουν με διάφορα μέρη της Θεσσαλονίκης κυρίως, όπως ο μεγάλος μου έρωτας -είδατε, κολλάει σε ό,τι μας παθιάζει- η Άνω Πόλη, ατμόσφαιρες που έχουν να κάνουν με εικόνες όπως φυσικά ηλιοβασιλέματα και θέες, ατμόσφαιρες αισθήσεων, ατμόσφαιρες που συνδέονται με μουσικές και με κάθε μορφή τέχνης.

Το πρώτο μου βιβλίο επέλεξα να καταπιάνεται, λοιπόν, με ένα αιώνιο κι αξεπέραστο συναίσθημα που αφορά, αν όχι όλους, τους περισσότερους από εμάς επιθυμώντας τόσο τη δική μου έκφραση όσο κι όσων θα με τιμήσουν διαβάζοντάς το.

Ήθελα να κάνω την αρχή με κάτι το οποίο θα ανοίξει τον δρόμο με τρόπο απλό αλλά -ελπίζω- όχι απλοϊκό για τα επόμενα που θα ακολουθήσουν.

Περιγραφή οπισθόφυλλου:
“Ο έρωτας δεν προσδιορίζεται ούτε από τον εαυτό του.
Η ανθρώπινη ψυχολογία, άβυσσος.
Τα συναισθήματά μας, έννοιες αφηρημένες.
Η έμπνευση δε χαλιναγωγείται.
Και κάπως έτσι εγένετο Χάος.
Ό,τι δεν μπορείς να καταλάβεις, νιώσε το.”

ISBN 978-960-564-679-0
Σελ. 64
Τιμή: 8€
Εκδόσεις Οσελότος, 2018

Το βιβλίο είναι διαθέσιμο στα βιβλιοπωλεία Ιανός, Πρωτοπορία (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα), Πολιτεία (Αθήνα) αλλά υπάρχει η δυνατότητα παραγγελίας του από οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο. Μπορείτε επίσης να το βρείτε και στις Εκδόσεις Οσελότος και στο ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο του Οσελότου.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα…

Η Έλλη Πράντζου έχει σπουδάσει στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.

Συνέχισε τις σπουδές υποκριτικής στην Ανώτερη Δραματική Σχολή «Σύγχρονο Θέατρο-Βασίλης Διαμαντόπουλος».
Συμμετείχε κατά καιρούς σε διάφορες παραστάσεις θεατρικών ομάδων της Θεσσαλονίκης.

Ενδιαφέροντά της μεταξύ άλλων είναι η ψυχολογία, η φιλοσοφία, η κοινωνιολογία, η ανθρωπολογία κι η φωτογραφία.

Μεγάλος της έρωτας είναι το γράψιμο, το οποίο την κέρδισε από μικρή ηλικία.
Αρθρογραφεί σε διάφορες ιστοσελίδες και το παρόν βιβλίο αποτελεί το πρώτο της έντυπο εγχείρημα.