Αυτό το βιβλίο κάθε άλλο παρά φιλοσοφικό είναι.
Αντίθετα, είναι μια κραυγή που πλανάται αιώνια, επάνω από μια ανθρωπότητα, που αρνείται να βγάλει τις ωτοασπίδες από τ’ αφτιά της, αρνείται να ακούσει, αρνείται να βγάλει τα μαύρα γυαλιά από τα μάτια της, να δει, να νιώσει, να αισθανθεί, τι ζοφερό μονοπάτι διάβηκε ο άνθρωπος από την ύπαρξή του μέχρι τώρα. Είναι μια κραυγή που αντηχεί, όχι στις ερήμους, όχι στο διάστημα, αλλά μέσα στον υπαρκτό, τυφλό και κουφό κόσμο.
Γιατί; Γιατί έγιναν όλα αυτά; Γιατί ο άνθρωπος, αντί να καλλιεργήσει την αγάπη, την ειρήνη, την ευτυχία, έσπειρε και φύτεψε, καλλιέργησε, τον πόνο, την οδύνη, την καταστροφή και τη δυστυχία; ΓΙΑΤΙ; Ο συγγραφέας είναι ένας άνθρωπος. Κι αυτός με μαύρα γυαλιά και ωτοασπίδες. Όμως, αυτή η κραυγή, κατάφερε να διαπεράσει την αναπηρία του, εμφανιζόμενη σαν παραλήρημα, μιας και δεν έβρισκε άλλο άνοιγμα για να χωθεί στο μυαλό του. (Γ.Κ)
-Συνήθως ο παραληρηματικός λόγος μας ενδιαφέρει για την κατανόηση του ατόμου που τον εκφέρει. Το βλέμμα μας στρέφεται αναγκαία στο ίδιο το υποκείμενο της εκφοράς του παραληρηματικού λόγου, αφού αυτός καθίσταται το αντικείμενο της μελέτης. Το παραλήρημα χαρακτηρίζεται από εμμονική, ασυνεχή, απόλυτα βέβαιη για τον εαυτό της σκέψη που προκαλείται από ψυχολογικές ή εγκεφαλικές αιτίες ή και τα δύο.
Με βάση αυτή την μορφοποίηση του παραληρήματος θα λέγαμε ότι το βιβλίου του Γιώργου Κωνσταντίνου δεν είναι παραληρηματικό.
Παρά το βεληνεκές του ονόματός του, το έργο του δεν δύναται να ερμηνευτεί ως κατάθεση ψυχής ή αυτοβιογραφία ή ψυχογράφημα. Ο Κωνσταντίνου διώχνει τον φακό από πάνω του και σαν πραγματικός στοχαστής μας στρέφει το βλέμμα προς τα «έξω», σε έναν κόσμο που μετά το Άουσβιτς, αδυνατεί να συγκροτήσει το παρόν το παρελθόν και το μέλλον ως μία ενιαία ιστορία του πνεύματος. Αφού αυτή η ιστορία θα έμοιαζε περισσότερο σαν τον «πάγκο του χασάπη» δανειζόμενος μία έκφραση του Χέγκελ για την ιστορία.
Σε μία Ελλάδα που η ασυνέχεια μεταξύ του Αρχαίου Πολιτισμού των προγόνων μας και η μαζική κουλτούρα που έχει εισβάλλει στο DNA μας, μοιάζουν να εναρμονίζονται πλήρως, ο Κωνσταντίνου αναγκαία καταφεύγει στη καλλιτεχνική μορφή του παραληρήματος.
Η μόνη πραγματική αναπαράσταση μίας κατακερματισμένης κοινωνίας είναι μέσω ενός κατακερματισμένου, ασυνεχούς και γεμάτου οργή λόγου. Το ξαφνικό πέρασμα από τον μικρόκοσμο της σύγχρονης Ελλάδας στον μακρόκοσμο των κοινωνικο-ιστορικών εξελίξεων που συνέβησαν τον 20Ο αιώνα, θα μπορούσε να αναπαρασταθεί μόνο με την μορφή παραληρήματος.
Ο Κωνσταντίνου καταφεύγει στον Σοπενχάουερ. Και είναι μια λογική καταφυγή που την έκαναν διάφοροι στοχαστές του παρελθόντος. Για εκείνον όμως, είναι μία ένδειξη ότι παραδώσαμε τα όπλα. Όπλα που ποτέ δεν αδράξαμε, αλλά συμβιβαστήκαμε στην ασφάλεια που μας χαρίστηκε απλόχερα.
Για τον Κωνσταντίνου ασφάλεια και ελευθερία δεν πάνε παρέα. Και ίσως αυτό είναι το πιο βαθύ που έχει να μας πει το «παραλήρημά του». (Γιάννης Μολυνδρής, Επιμελητής Εκδόσεων, Υπεύθυνος Τμήματος Αξιολόγησης των Εκδόσεων Υδροπλάνο)
ISBN: 978-618-5453-16-9
Τιμή: από 13,05 €
Σελίδες: 204
Κυκλοφορία: 2 Μαρ 2023
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου
Γεννήθηκε στην Αθήνα λίγο πριν τον πόλεμο. Η μητέρα του και ο πατέρας του ήταν καλλιτέχνες της οπερέτας. Εκείνος, χωρίς καμιά θεατρική σπουδή, είχε πάντα την αίσθηση της έμφυτης υποκριτικής τέχνης και απεχθανόταν την υπερβολή. Με αυτήν την αίσθηση έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό και απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων. Τότε κατέφυγε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν.
Κατά την περίοδο των σπουδών στη σχολή, έλαβε μέρος στις παραστάσεις: Η Δωδεκάτη Νύκτα του Σαίξπηρ, Ο Κύκλος με την Κιμωλία και Ο Καταδότης του Μπρεχτ, Η Αυλή των Θαυμάτων και Η Ηλικία της Νύχτας του Ι. Καμπανέλλη, Ψηλά από τη Γέφυρα του Μίλερ, Καλοκαίρι και Καταχνιά και Γλυκό Πουλί της Νιότης του Τ. Ουίλιαμς και κράτησε σημαντικούς ρόλους στον Πλούτο και τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, παίζοντας τον Ερμή και τον Θεράποντα Έποπα.
Έπειτα, συνεργάστηκε με την Κατερίνα στο έργο του Ψαθά Η Χαρτοπαίχτρα, με τον Αλέξη Δαμιανό στο έργο Γεύση από Μέλι, με την ‘Ελσα Βεργή στην Άννα Κλάιμπερ και συμμετείχε στην Οδό Ονείρων. Το 1962 βρέθηκε σε περιοδεία με τον Θίασο της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Στη συνέχεια, στο Θέατρο Κοτοπούλη με την Αλίκη, στο έργο Κλεοπάτρα και στα Χτυποκάρδια στο Θρανίο του Σακελλάριου, έργο που τον καθιέρωσε ως πρωταγωνιστή. Έγινε θιασάρχης.
Στη δεκαετία ’60-’70 έκανε τις ταινίες: Η Γυνή να Φοβείται τον Άντρα, Ξύπνα Βασίλη, Καλώς ήρθε το Δολάριο, Γάμος αλά Ελληνικά κ.ά. Γύρω στο ’70 ξεκίνησε την τηλεόραση. Πρωτοπόρος, με μια μικρή κάμερα, γύριζε κωμικά σήριαλ, διάρκειας ενός τετάρτου Δυο χρόνια αργότερα έκανε τις τηλεοπτικές σειρές, Έτσι είναι η ζωή και Άσε τον κόσμο να γελάσει· συγγραφέας, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής, ο ίδιος.
Συνέχισε στο θέατρο με τα δικά του έργα: Ο Φανταστικός Κόσμος του Μακρυπόδη και Οι Λόρδοι της Λόρδας. Κατόπιν έγραψε τον Πολίτη Γ΄ Κατηγορίας, τον Επαναστάτη Χωρίς Αστεία και την επιθεώρηση Οι Τελευταίοι Πασοκράτορες. Η τελευταία δική του ταινία είναι η The Κόπανοι. Συνεχίζοντας το θέατρο, έπαιξε τον ρόλο του Γιάννη Αγιάννη στους Άθλιους με το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας, στον Επιθεωρητή του Γκόγκολ, στο ART της Γιασμίνα Ρεζά, στο Τα Λέμε του Λάκη Λαζόπουλου, στον Αμπιγιέρ του Ronald Harwood και στον Κατά Φαντασίαν Ασθενή του Μολιέρου.
Τελευταία ταινία ήταν το Αν του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Τελευταίες παραστάσεις: Το Σώσε, Άμλετ ο Β΄ και Τσάρλι Τσάπλιν σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι, Το Δικό μας Σινεμά των Ρέπα-Παπαθανασίου, Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια κ.ά.
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα
