Ο Στήβεν Αβραμίδης, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου υπάρχει στο τέλος του άρθρου, απάντησε θετικά στην πρότασή μου να συνομιλήσουμε, με αφορμή το πρόσφατο λογοτεχνικό του έργο «γκρίνια» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος και να απαντήσει χωρίς φίλτρα, χωρίς υπαινιγμούς και χωρίς ενδοιασμούς, στις ερωτήσεις που του έθεσα.

Παρακάτω, καταθέτει την άποψη του, μιλά για τα νέα του λογοτεχνικά ταξίδια και καυτηριάζει χωρίς περιστροφές και δεύτερες σκέψεις. Πηγαίος και αυθεντικός, μου χάρισε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του, σε μια συνέντευξη που πραγματικά την απόλαυσα.

Στήβεν, σου εύχομαι τα επόμενα λογοτεχνικά σου ταξίδια να έχουν ούριο άνεμο και να καταφέρεις να μας παρασύρεις ξανά ως συνοδοιπόρους σου, όπως πέτυχες με το βιβλίο σου γκρίνια.

-Το βιβλίο «γκρίνια» αποτελεί το πρώτο σας λογοτεχνικό έργο, το παρθενικό σου ταξίδι στον κόσμο του βιβλίου. Πως προέκυψε αυτή η ανάγκη;

Η «γκρίνια» περιέχει κάποιες ιστορίες οι οποίες είναι δημοσιευμένες αρκετά παλιά, όταν έκανα δημοσιογραφία στην εφημερίδα. Άρα αισθάνομαι ότι το βιβλίο, θεωρητικώς είχε ξεκινήσει να δημιουργείται, χρόνια πριν. Σαν μια αδιόρατη σκέψη.

Την εποχή του κορωνοϊού το μόνο που επιτρεπόταν, ήταν να πηγαίνω στη δουλειά και το απόγευμα να επιστρέφω σπίτι. Άρχισα να αισθάνομαι ότι έχω μια έλλειψη προσωπικής δημιουργίας και ταυτόχρονα αισθανόμουν έναν ανηδονισμό, ένα τέλμα, μια πίεση και ζήτησα τη βοήθεια ειδικού.

Επισκέφτηκα τη ψυχαναλύτρια Μαρία Ρότα, η οποία να αναφέρω ότι έχει γράψει τον δεύτερο πρόλογο και το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Κατά τη διάρκεια των συνεδριών, της εμπιστεύτηκα ότι έγραφα κείμενα και με προέτρεψε να τα δει και να τα διαβάσει. Η Μαρία ήταν λοιπόν εκείνη που με παρακίνησε να προχωρήσω στη δημιουργία ενός βιβλίου, τοποθετώντας το σαν στόχο της ψυχοθεραπείας.

Οπότε βάζοντας το σαν στόχο, ήρθε και κούμπωσε με τη σκέψη μου σχετικά με τα κείμενά μου που άλλα δημοσιευμένα και άλλα μη, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος ενός βιβλίου. Αυτή είναι η ιστορία της δημιουργίας του βιβλίου.

Να αποκαλύψω στο σημείο αυτό, ότι νονά στου τίτλου του βιβλίου, είναι η Μαρία Ρότα.

-Προσωπική μου κρίση, ο κάθε συγγραφέας μέσα από το βιβλίο του τολμά και ξεγυμνώνεται, καταθέτοντας στο κοινό ένα κομμάτι της ψυχής του. Ποιες οι προσδοκίες για εσένα, αυτής της κατάθεσης;

Κατάθεση της ψυχής όπως το αναφέρεις, εγώ δεν αισθάνθηκα. Θα το έλεγα κάπως αλλιώς. Πιο ελαφριά. Διατύπωση άλλου οπτικού πεδίου ή κάποιας διαφορετικής γνώμης. Ίσως γιατί το βιβλίο έχει ήδη ξεκινήσει να γίνεται από τον καιρό που έκανα δημοσιογραφία, χρόνια πριν, οπότε κατέθετα αν θέλεις ένα κομμάτι μου σε ένα κοινό το οποίο δεν ήταν μικρό.

Νομίζω ότι κατάθεση ψυχής πιο πολύ κάνω με κάποια τραγούδια τα οποία έχω γράψει και υπάρχουν στο διαδίκτυο. Έχω γράψει τους στίχους σε 24 κομμάτια όπου βρίσκονται στην πλατφόρμα του youtube.

Σαν άνθρωπος δε φοβάμαι να εκτίθεμαι, γι’ αυτό και αποφάσισα να προχωρήσω στην έκδοση του βιβλίου «γκρίνια», χωρίς άλλη σκέψη. Αν τώρα θέλεις να τα συνοψίσω, θα σου έλεγα ότι βλέπω αυτό το βιβλίο σαν προπόνηση για άλλα μελλοντικά.

-Όπως σου έχω αναφέρει σε πρόσφατη ανταλλαγή απόψεων, το βιβλίο σου ήταν για μένα γροθιά, μια κραυγή αφύπνισης που επιδιώκει διακαώς να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα του σήμερα. Ποιον έχει αποδέκτη αυτή η κραυγή;

Αρχικά να πω ότι το «γροθιά» για μένα είναι αρκετά τιμητικό. Σατιρίζω και καυτηριάζω από την εποχή της εφημερίδας.

Δεν έχω σκεφτεί ότι θέλω να αφυπνίσω κάποιον αλλά οπωσδήποτε θα με ενδιέφερε ένας άνθρωπος ο οποίος έχει την ικανότητα να διαβάζει πίσω από τις γραμμές, ένας άνθρωπος ο οποίος μπορεί να σκεφτεί, μπορεί να κάνει συνειρμούς και πιθανός να ήθελε να συστρατευτεί σε κάποιον άλλο διαφορετικό δρόμο της προσωπικής του ζωής όχι υποχρεωτικά πίσω από εμένα, κάποιος ο οποίος θα ήθελε να μην είναι πιόνι του συστήματος, κάποιος που θέλει να ζει αυτοβούλως, χωρίς να έχω στόχο να αφυπνίσω κάποιον.

Ήθελα μονάχα να εκθέσω αυτές τις ιστορίες παλιές και νέες, στην κρίση κάποιων ανθρώπων.

-Οι 18 ιστορίες του βιβλίου είναι προϊόντα μυθοπλασίας ή βιογραφικές αναμνήσεις;

Οι ιστορίες θα μπορούσαν να είναι 500, με τη μόνη διαφορά ότι δε μπορούσε να εκδοθεί ένα τόσο μεγάλο βιβλίο. Επιπρόσθετα, δε θέλαμε τόσο εγώ όσο και ο οίκος να το ‘φορτώσουμε’. Ήθελα να είναι ένα μικρό βιβλίο, που διαβάζεται εύκολα.

Στην ερώτησή σου τώρα, να πω ότι κάποιες ιστορίες είναι προϊόν μυθοπλασίας και κάποιες άλλες τις έχω ζήσει. Την ιστορία με το ταξίδι στο Μαλιακό, την έχω ζήσει, όπως επίσης και την ιστορία με το βιβλιοπωλείο και τον Κουφοντίνα. Τις έχω διανθίσει βέβαια, αλλά είναι βιωματικές ιστορίες.

-Η ιστορία που ξεχώρισα, φέρει τίτλο «πιασμένοι χέρι – χέρι κατεβαίνουμε την κατηφόρα προς την κορυφή». Πιστεύω πως ξεχειλίζει αγνά συναισθήματα, συστολή, νοσταλγία, ρομαντισμό και συνάμα απογοήτευση, αντίφαση και συνειδητοποίηση για την ανιαρή καθημερινότητα μεν, γεμάτη έντονους ρυθμούς δε. Θα ήθελα τα σχόλιά σου.

Είμαι χαρούμενος για αυτήν την ιστορία. Είναι νέα ιστορία, δεν είναι δημοσιευμένη και το πρώτο στιλ γραψίματός της, είναι βαθύτατα επηρεασμένο από ένα βιβλίο που διάβασα την περίοδο του κορωνοϊού, με τίτλο ο ήχος του κώδωνος. Πρόκειται για θεατρικό έργο του Γιάννη Σκαρίμπα το οποίο με επηρέασε με την ατελή του γραφή και άρχισα να γράφω κατά αυτόν τον τρόπο.

Διορθώθηκε στην πορεία για να συμπεριληφθεί στο βιβλίο και μου άρεσε αυτή η ιστορία διότι είναι πρωτότυπη. Η συγκεκριμένη, περιέχει ανατροπές και πρακτικά φανερώνει την πορεία του έρωτα. Την πορεία του ζευγαριού, μέσα από τα χρόνια της συνύπαρξης. Το ζευγάρι παντρεύτηκε, συνυπήρξαν για χρόνια και όταν πια έφτασαν στο βαθύ τέλμα, αναφωνούν το θάλαττα – θάλαττα και μπορούν πλέον να πνιγούν.

Μια ιστορία με τρεις ανατροπές και με χιούμορ, πιο πολύ μπλακ χιούμορ.

-Ποια ιστορία ξεχωρίζεις από το βιβλίο και γιατί;

Δεν έχω κάποια αγαπημένη ούτε θέλω να πω το κοινότυπο ότι όλες είναι αγαπημένες μου, μιας και είναι δικές μου. Δε ξεχωρίζω ιδανικά κάποια. Ξεχωρίζω αυτές που περιέχουν ανατροπή, χρονική ανατροπή ή ανατροπή κατάστασης.
Αν τώρα θα έπρεπε να επιλέξω μία, θα ήταν η ιστορία με την ακροθαλασσιά όπου ο νεαρός, εμπιστευόμενος τον έρωτα καταλήγει να πνιγεί.

-Σε συνομιλία μας έκανες αναφορά στο σίγουρο παιχνίδι που κατέχει το ρεύμα της εποχής και παρασέρνει ηθελημένα ακόμα και την παιδεία. Υπάρχει διέξοδος διαφυγής;

Για μένα προσωπικά υπάρχει. Διότι, αυτό το οποίο κάνω, είναι αυτό που με απομακρύνει από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα. Αυτό με φέρνει σε άλλη διάσταση και με βοηθάει να απομονώνομαι. Για μένα υπάρχει διέξοδος, δεν ξέρω τι υπάρχει για τους υπόλοιπους οι οποίοι θα πρέπει να διαχειριστούν τις προσωπικές τους καταστάσεις. Ίσως διαφυγή μπορεί να βρίσκουν σε ένα βιβλίο, σε ένα σίριαλ, σε ένα τραγούδι.

Θέλω να πω ότι στον κόσμο, χωρίς να θέλω να τον υποβαθμίσω, υπάρχει ένα σπιράλ καταστροφής. Αν θέλω να μιλήσω ειδικά για τον ελληνικό λαό, αν και γνώμη μου είναι ότι ο λαός δεν μπορεί να διαχωριστεί με βάση τα σύνορα, για μένα ο λαός είναι ένας, απλώς μιλάει διαφορετικές γλώσσες, αλλά αν θέλουμε να πούμε για τον ελληνικό λαό, βλέπω έναν λαό, ο οποίος δε θέλει να σωθεί. Μόνος του καταστρέφει τις υποδομές του.

Βλέπω έναν λαό, ο οποίος αισθάνεται περήφανος για τρίχες. Βλέπω έναν λαό που δέχεται και χαίρεται να του λένε ότι ο τουρισμός είναι η βαριά του βιομηχανία. Εγώ προσωπικά θα ντρεπόμουν αν ήμουν αποδέκτης αυτής της φράσης. Τι είναι ο τουρισμός; Γκαρσόνια και πόρνες.

Επίσης να πω ότι είμαστε τυχεροί διότι ο Θεός μας έδωσε αυτή την περιοχή της γης με αυτό το κλίμα και εμείς δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα; Και από την άλλη πλευρά μιλάμε για ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη, όταν τα καλύτερα μυαλά πηγαίνουν έξω; Πως θα γίνει ακριβώς η ανάπτυξη;

Όταν μιλάς για γκαρσόνια και πόρνες, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τότε γιατί η παιδεία να προχωρήσει; Για ποιο λόγο χρειάζεται η παιδεία; Τα πολιτισμικά μας στοιχεία διδάσκονται; Ή μονάχα ένα προσποιητό χαμόγελο; Αμφιβάλω…

Βρίσκω ότι υπάρχει ένα σπιράλ και σκόπιμα ο ίδιος ο λαός υποβαθμίζει την παιδεία, διότι μια προσπάθεια που θα έπρεπε να την έχει κάνει στα κατάλληλα χρόνια της παιδείας σκόνταψε πάνω στην τεμπελιά του, βασικό στοιχείο του DNA του Έλληνα.

-Ποια τα μελλοντικά σου λογοτεχνικά σχέδια;

Έχω έτοιμη την ύλη για ένα βιβλίο με ποιήματα, όχι με ρίμες, αλλά μοντέρνα ποιήματα. Έχω πρότυπο βιβλίο το οποίο ακολουθώ, σελίδα και ποίημα, έχω μιλήσει με τις εκδόσεις κάκτος αλλά ακόμη δε θα προχωρήσουμε σε κάποια έκδοση και το υλικό παραμένει στις καλένδες.

Επιπλέον έχω ύλη η οποία επαρκεί για 4 βιβλία στο ίδιο στυλ με τη ‘γκρίνια’ και πάλι σε συνεργασία με τις εκδόσεις κάκτος θα προχωρήσουμε προσεχώς, σε έκδοση ενός πάλι σπονδυλωτού βιβλίου με μικρές ιστορίες ανεξάρτητες μεταξύ τους, σίγουρα παραπάνω από 18.

Τέλος, έχω ξεκινήσει ένα σουρεάλ διήγημα με χιούμορ, το οποίο σκοπεύω να αποτελείται από 20 κεφάλαια και έχω ήδη γράψει τα 17.

Ο Στήβεν Αβραμίδης γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάιο του 1962. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Ε.Μ.Π. και έκανε μεταπτυχιακά στο Columbia University της Νέας Υόρκης. Είναι διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Tech-line sa, η οποία ασχολείται με φαρμακευτικά προϊόντα.

Για πέντε χρόνια (2006-2011) αρθρογράφησε πολιτικά στην καθημερινή εφημερίδα ‘’Φίλαθλος’’, με την δική του εβδομαδιαία στήλη ‘’…στο φως του φεγγαριού και στην σκιά του ήλιου…’’.
Στο διαδίκτυο βρίσκεται καθημερινά από το 2008 με το site του, ‘’ dailytripes.gr ‘’. Η «Γκρίνια» είναι το πρώτο του βιβλίο.

Κατερίνα Σιδέρη, [email protected]
”Γεννήθηκα και ζω στις Πλαταιές Βοιωτίας. Σπούδασα Πληροφορική & Φυσικές Επιστήμες και το γράψιμο παντός είδους είναι η μεγάλη μου αγάπη. Το διάβασμα και οι μοναχικοί περίπατοι στη φύση, γεμίζουν ευχάριστα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου. Έμπνευσή μου αποτελεί κάθε τι που μπορεί να μας διδάξει και να μας προσφέρει το έναυσμα να δούμε τη ζωή από άλλη οπτική”.