Τάκης Βαρβιτσιώτης | 3 ποιήματα "της οργής και του χρέους"

Τάκης Βαρβιτσιώτης | 3 ποιήματα “της οργής και του χρέους”

Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1916 και ήταν λαμπρός ποιητής της μεταπολεμικής γενιάς. Σπούδασε Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, το 1940 διορίστηκε δικηγόρος, αλλά αφιερώθηκε στην ποίηση. Στον κόσμο της λογοτεχνίας, μπήκε το 1936 με το περιοδικό “Μακεδονικές Ημέρες”, ενώ οι περισσότερο συγκροτημένες εμφανίσεις του έγιναν μια δεκαετία αργότερα με την έκδοση του περιοδικού “Κοχλίας. Το 1949 εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή του, «Φύλλα ύπνου», ενώ ακολούθησαν άλλα 27 ποιητικά έργα. Έφυγε από τη ζωή στις 1 Φεβρουαρίου του 2011. Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε πει γι’ αυτόν πως ήταν “βαθύς γνώστης της λυρικής τέχνης, ποιητής Ευρωπαίος, που του αξίζει ο έπαινος όχι μόνο της ιδιαίτερης του πατρίδας αλλά των καλλιεργημένων ανθρώπων όλου του κόσμου”.

 

Άκουσε τώρα τη σιωπή

Άκουσε τώρα τη σιωπή
Την πιο μεγάλη σιωπή
Που στη σχισμή της παγωμένης στέρνας
Παρεισφρέει
Που ανοίγει την πύλη
Της αβύσσου
Το πέπλο αναμερίζοντας της αυταπάτης
Και πρόσεξε πιο πίσω σου
Το άρμα το περιφλεγές
Που καταπίνοντας θρυμματίζεται
Το άλογο το φτερωτό
Που έρχεται να σε πάρει


Αίγλη απροσμέτρητη

“Ὃθι τροπαὶ ἠελίοιο”

ΟΜΗΡΟΥ, Ὀδύσσεια

Αίγλη απροσμέτρητη
Δυσμική
Ω ύστατο ρήγμα
Όπου το φως ετοιμοθάνατο
Εξαντλεί
Όλο το λαμπερό του σμάλτο

Ψημένη γη
Εκεί κάτω
Στην εσχατιά του ορίζοντα
Μεταλλαγμένη σε υδρία
Που όμως αρνείται
Τη σποδό των εποχών
Κι εγκωμιάζει
Το αναλλοίωτο γαλάζιο

Ακατανίκητη αστραπή
Στην έμβαση της νύχτας
Που το σέλας της απεργάζεται
Αμετάπειστο
Την αθανασία


Τα σύννεφα κρεμνούν τις εικόνες τους

[…]
Τα σύννεφα κρεμνούν τις εικόνες τους

Θρυμμάτισε το δοξάρι της η χαραυγή
Ο ουρανός έχει χιονίσει τα πρώτα του βλέφαρα

Θρηνήστε τον Άδωνη

Τα πράσινα κλωνάρια του κορμιού Του
Τη γαλάζια φλέβα της υπομονής Του
Τον καρφωμένο ήλιο του στήθους Του
Τα μαργαριτάρια των ματιών Του
Τη λαμπερή ομίχλη της φωνής Του
Τον ματωμένο ίσκιο της νυφικής κλίνης των μαλλιών Του

Φυλάξτε τα διασκορπισμένα μέλη Του
Μέσα στα πιο λευκά σεντόνια
Για να ’ρχεται κάθε άνοιξη να τ’ ανταμώνει

Κι ας απλωθούν τα δάκρυα

Να γίνουν πέπλα γιασεμιών
Και να ντυθούν τα χρώματα τ’ ουράνιου τόξου
Κι ας ανεβούν την κλίμακα των αρωμάτων

Διαβάστε επίσης

Close