Έχει άραγε η ποίηση τη δύναμη να αποτυπώσει την πραγματικότητα; Να φέρει στην επιφάνεια όσα υποκρύπτονται σε σκοτεινές γωνίες της συνείδησης, και που συχνά αδυνατούν να εκδηλωθούν με τη φόρμα της λογικής; Αν η ποίηση έχει άλλους δρόμους, άλλους τρόπους να μιλήσει, καθίσταται και ικανή να αποδώσει με τον υπαινικτικό, τον μεταφορικό της λόγο, όσα μόνον έτσι μπορούν να ακουστούν με όλο τους το νόημα, όλη τους την τραγικότητα. Ο άλλος ποιητής το έχει ήδη πει:

Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
(Γιώργος Σεφέρης, Ο Τελευταίος Σταθμός, CavadeiTirreni, 5 Οκτωβρίου ’44.)

Η πυκνότητα του ποιητικού λόγου καταδεικνύεται έτσι ίσως η μόνη δυνατή να απομονώσει σκηνές της συνολικής εικόνας, να διεισδύσει στο βαθύτερο νόημά τους και να δώσει με τις ελάχιστες λέξεις το επιμέρους μέσα στο όλον. Ο αναγνώστης από αυτό το σημείο προσδιορίζει τη δική του θέση στην ποιητικά ιστορημένη εικόνα· συμμετέχει, προβληματίζεται, ερμηνεύει, πάει το ποίημα πιο πέρα, κάνει την ποίηση τρόπο επικοινωνίας.

Ακόμη σημαντικότερη η διαδικασία αυτή αποβαίνει, όταν συναντά όχι μία ποιητική φωνή αλλά συγκεντρωμένες πολλές, να εκφράζεται η καθεμία με τον προσωπικό της τρόπο και να προσφέρει μια άλλη δυνατότητα θέασης της εικόνας. Άλλο ύφος, άλλη γλώσσα, άλλη οπτική τελικά. Όλες μαζί, ωστόσο, να δίνουν το κομματάκι που χρειάζεται για να φανεί όλη η τοιχογραφία, με την πολυχρωμία της, την πολυσημία της, την εκλεκτή της πολυμορφία.

Γιατί η σημερινή κρίση στην Ελλάδα – που θεματικά προσελκύει σ’ αυτόν τον τόμο τους ποιητές που συμμετέχουν – ούτε απλή είναι ούτε μονοσήμαντη. Απαιτεί τη συνάντηση των διαφορετικών ερμηνειών, επιθυμεί τη σύγκλιση των ποικίλων απόψεων, κυρίως είναι ευγνώμων για την αρωγή που προσφέρεται από την ευαισθησία μιας ιδιαίτερης ματιάς, όπως εδώ της ποιητικής.

Τα ποιήματα αυτής της συλλογής δεν φιλοδοξούν να απαντήσουν σε ερωτήματα· όπως και κάθε άλλη μορφή λογοτεχνικής έκφρασης θέτουν τα ερωτήματα και προσφέρουν στον αναγνώστη κάτι από την προνομιούχο θέα που εμπεριέχουν, ώστε να τον καταστήσουν δυνητικά ικανό ερμηνευτή.

Διώνη Δημητριάδου
(από τον Πρόλογο του βιβλίου)

Οι Ποιητές

Αργυρός-Ιωάννης Πρωτοπαπάς
Ιωάννης Μασμανίδης
Τάσος Σ. Μάντζιος
Αθηνά Τιτάκη
Μαρία Μανδάλου
Βίκυ Δερμάνη
Μαρία Μπακοπούλου
Βαγγέλης Αλεξόπουλος
Παναγιώτης Δημητριάδης
Αναστασία Παρασκευουλάκου
Αναστασία Ν. Μαργέτη
Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου
Χριστίνα Ντούβρη – Ξένου
Αντώνης Δ. Σκιαθάς
Πέτρος Γκολίτσης
Γιώργος Λίλλης
Χριστίνα Καραντώνη
Χλόη Κουτσουμπέλη
Δώρα Μαργέλη
Δέσποινα Καϊτατζή – Χουλιούμη
Ελευθερία Θάνογλου
Φωτεινή Βασιλοπούλου
Δημήτρης Π. Κρανιώτης
Ηλίας Μάρκος
Διώνη Δημητριάδου
Δημήτριος Δημητριάδης
Γιώργος Χ. Θεοχάρης
Σταμάτης Πάρχας
Ντίνα Γεωργαντοπούλου
Μαριάννα Παπουτσοπούλου
Εύη Ψάλτη
Κωνσταντίνος Λουκόπουλος
Μαρία Σκουρολιάκου
RobertL. Crist
Γιώργος Ρούσκας
Παναγιώτα Μαστρογάλια
Αγγελική Γιαννοπούλου(Αρσινόη Βήτα)
Έκτωρ Πανταζής

Δημιουργός εξώφυλλου: Γιώργος Ξένος, Ζωγράφος

Η ποίηση (ίσως περισσότερο από κάθε άλλη μορφή έκφρασης) μπορεί με τη δύναμη του περιεκτικού της λόγου να αποτυπώσει την πολύμορφη τραυματική εμπειρία της ελληνικής κρίσης. Η δίγλωσση ανθολογία “Θησαυροί της Άμμου-ποίηση της ελληνικής κρίσης (Treasuresofthesand-PoetryoftheGreekCrisis), με τη συμμετοχή 38 ποιητών, σε αγγλική μετάφραση από τους: RobertCrist και Δέσποινα Λαλά-Crist, μετά την αμερικανική έκδοση από τις εκδόσεις Seaburn, κυκλοφορεί τώρα στην Ελλάδα από τις εκδόσεις ΑΩ.

Τη Δευτέρα, 9 Σεπτεμβρίου στις 8 το βράδυ στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου, είσοδος ελεύθερη.