Το μόνο βιβλίο του Λυκείου που θέλω να διαβάσω ξανά

Το μόνο βιβλίο του Λυκείου που θέλω να διαβάσω ξανά

Βράδυ, νομίζω Ιουνίου, 2004.

Καθόμουν στον καναπέ του σπιτιού μου, μαζί με τους γονείς μου και βούλιαζα στο κέντρο του γωνιακού καναπέ με τα πόδια να κοιτάνε την τηλεόραση που έπαιζε μάλλον “Σαββατογεννημένες”. Είχα αφήσει πίσω μου αρκετά μαθήματα και πλησίαζα στο τέλος των Πανελληνίων εξετάσεων. Σε λίγες ώρες θα έδινα “Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας”. Ξαφνικά, μπουκάρει στο σπίτι μου ο θείος. Φιλόλογος στο επάγγελμα, δε με είχε αφήσει σε χλωρό κλαρί στην τρίτη Λυκείου. Έτσι, ήρθε να δει τι κάνω και να μου πει δυο λόγια πριν γράψω ακόμα ένα μάθημα.

Τι κάνεις εδώ;” ήταν η ερώτηση του όταν με είδε ξάπλα στον καναπέ. Εγώ χαλαρή, απάντησα πως φυσικά κάνω διάλειμμα. Ο θείος ακόμα μια φορά απόρησε με το πόσο ζεν είμαι, κάθισε δίπλα μου και μου έδωσε δύο χαρτιά. Το ένα έγραφε επιγραμματικά όσα έπρεπε να θυμόμουν για το “Όνειρο στο Κύμα” του Παπαδιαμάντη και το άλλο για το “Μικρή Πράσινη Θάλασσα” του Ελύτη.

Θεωρούσε πως ένα από αυτά τα δύο θα πέσει (όχι να το παινευτώ, αλλά είχα καλό δάσκαλο). Άφησε τα χαρτιά στο τραπέζι του σαλονιού και έφυγε. “Να τα διαβάσεις” μου είπε. Αγαπούσα τον Παπαδιαμάντη μελέτησα με ευκολία και αγάπη όσα αφορούσαν εκείνον. Τον Ελύτη, έκανα μια γρήγορη πως τον διάβασα, τον άφησα στην άκρη και έπεσα για ύπνο. Δεν τον συμπαθούσα ιδιαίτερα.

Η επόμενη μέρα, με βρήκε στο θρανίο με τους αγκώνες στις άκρες της κόλλας που έλεγε “Μικρή Πράσινη Θάλασσα”.

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Που θα ‘θελα να σε υιοθετήσω
Να σε στείλω σχολείο στην Ιωνία
Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο

Αυτοσχεδίασα. Άφησα τη φαντασία μου ελεύθερη, επιστράτευσα ό,τι μπορεί να είχα ακούσει. Έγραψα και βγήκα λίγο πριν με διώξουν από την αίθουσα. Ο θείος μου περιχαρής: “έσκισες;”. Του απάντησα πως δεν είχα διαβάσει πολύ προσεκτικά. Εκείνος απογοητεύτηκε και περιμέναμε βαθμούς απλά για να θαυμάσουμε ένα 12; 13; “Κείμενα” ήταν αυτά.

Τελικά, είχα από τους υψηλότερους βαθμούς. Νομίζω κόντεψε να φτάσει το 18, κάτι εξαιρετικά δύσκολο για το συγκεκριμένο μάθημα. Χάρηκα πολύ. Κυρίως γιατί η φαντασία μου τα κατάφερε και φαινόταν ότι “έπιανε” αυτό που ήθελα να κάνω επάγγελμα: να γράφω πετυχημένα.

12 χρόνια μετά από τα παραπάνω, μπορώ με σιγουριά να πω, πως κανένα βιβλίο άλλο δε θέλω να διαβάσω ξανά τόσο πολύ, όσο εκείνο το βιβλίο των “Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας”. Να δω ακόμα μια φορά τις σημειώσεις στο πλάι, να σταθώ στις γραμμές και να προσπαθήσω να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής.

Δεν πετάω πράγματα εύκολα και πόσο μάλλον βιβλία, αλλά το συγκεκριμένο δε ξέρω αν το έχω κρατήσει αλλά σκοπεύω να το ψάξω. Ήταν ωραίο που ήταν πλούσιο με τόσες επιλογές. Δε με πειράζει που είχε Κική Δημουλά. Δε με ενόχλησε που αναγκάστηκα να γράψω για τον Ελύτη. Ήταν η πρώτη επαφή μου μαζί τους και πραγματικά νιώθω πολύ ευτυχής που ζορίστηκα τότε.

Για την ιστορία, μια από τις φράσεις του Ελύτη σήμερα, βρίσκεται καδραρισμένη στο δωμάτιο μου. Αλλά για το “αν οι Πανελλαδικές μας κάνουν να μισούμε το διάβασμα” θα γράψω επόμενη φορά. Προς το παρόν καληνύχτα και καλές ανασκαφές στα παλιά βιβλία του Λυκείου.

Πηγή: mybookmark.gr

Διαβάστε επίσης

Close