(…)

(Μυαλό)

Έχω τα πιο αντιφατικά συναισθήματα για το είδος μας. Βγαίνω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου το σούρουπο και κοιτώ προς την πόλη, Βλέπω αμέτρητα φωτάκια να τρεμοσβήνουν και με πιάνει δέος καθώς αντικρίζω την πιο αντιπροσωπευτική εικόνα της ζωής που πάλλεται. Οι καρδιές αναπόφευκτα χτυπούν, δεν έχουμε καμία εξουσία επάνω τους, σκέφτομαι κάθε φωτάκι και μια καρδιά, αναβοσβήνει παράγοντας ενέργεια, παράγοντας ζωή. Πόσο δυσβάσταχτο είναι αυτό. Είναι τόσο μεγαλειώδες που μας εξουθενώνει. Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι σαν εμένα υπάρχουν εκεί έξω κι ανυπομονώ να τους γνωρίσω και να τριφτώ στα πόδια τους. Αλλά ξέρω, κανείς δεν μπορεί να βγει σώος από έναν τέτοιο κατακερματισμό. Δεν αντέχονται τόσοι εαυτοί. Κι έτσι, απλώς καταβροχθίζουμε ο ένας τον άλλον, μήπως και τους εξαφανίσουμε. Αλλά ούτε αυτό δεν καταφέρνουμε και μένουμε να πορευόμαστε γεμάτοι πληγές και να ζητούμε κάποιον να μας γλείψει όταν τελειώνει το δικό μας σάλιο. Αγαπώ τους ανθρώπους όσο δεν παίρνει. Και τους απεχθάνομαι ακόμα περισσότερο. Κι ενώ έτσι σκέφτομαι, αυτή είμαι, υπάρχουν μερικές στιγμές που δακρύζω χωρίς λόγο. Μόνο και μόνο επειδή είμαι ζωντανή. Δεν αντέχω τόση ενέργεια μέσα στις φλέβες μου. Κανείς δεν αντέχει. Είμαστε ωρολογιακές βόμβες έτοιμες να εκραγούν.

(…)

(Γαλήνη)

Κάθε πρωί που ξυπνάω, κάνω ντους με καυτό νερό. Ξέρω ότι δεν πρέπει, αλλά εμένα αυτό μου αρέσει. Μου αρέσει δηλαδή να καίγεται το δέρμα μου, να ερεθίζεται, να κοκκινίζει. Μετά, όταν βγαίνω από την μπανιέρα, μου αρέσει να τρίβω την πετσέτα με δύναμη πάνω μου. Να ερεθίζεται κι άλλο το δέρμα μου, να κοκκινίζει η πλάτη μου, ο κώλος μου, η υπεραιμία με κaυλώνει, σχεδόν πάντα μετά το μπάνιο αυνανίζομαι. Είναι ο ιδανικός τρόπος να ξεκινήσω τη μέρα μου. Ύστερα παίρνω ένα ελαφρύ πρωινό, δεν θέλω να βαρύνω, δε με βοηθάει στη δουλειά μου. Πρέπει να φτάνω στο γραφείο σωματικά ανακουφισμένη και ανάλαφρη, ώστε το μυαλό μου να μη δεσμεύεται με τίποτε άλλο, παρά μόνο το πώς θα επιλύσω τα ζητήματα που θα προκύψουν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μου αρέσει η καθημερινότητά μου. Όταν γυρνάω σπίτι κουρασμένη, χαλαρώνω στον καναπέ, καμιά φορά με παίρνει ο ύπνος εκεί και ονειρεύομαι ότι ξαπλώνω γυμνή πάνω στον Σαν. Το στέρνο του γίνεται το μαξιλάρι μου. Καθώς αποκοιμιέμαι, ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου στο στήθος μου. Όταν πια ξυπνώ από το όνειρο, παίζω με τον γάτο μου, τσιμπάω κάτι ελαφρύ και, αναλόγως με τη διάθεση, μένα στο σπίτι ή βγαίνω ξανά με φίλους. Ζω μια γαλήνια ζωή. Το μόνο που τη διαταράσσει είναι μια κλεφτή ματιά, που ρίχνω πότε πότε, σε εκείνο το μήλο που βρίσκεται σε ένα από τα ράφια της κουζίνας. Η θέα του μου προκαλεί, κάθε φορά, ταχυπαλμίες και βήχα. Είναι εκεί σε περίπτωση που μου χρειαστεί, δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται. Όπως και να ‘χει, πριν πάω για ύπνο πίνω, πάντα, ένα ποτήρι νερό. Καθαρίζει τον λαιμό μου. Κι αυτό, για την ώρα, είναι αρκετό.

Το τέλος της πείνας, Λίνα Ρόκου & Εκδόσεις Ίκαρος 2017