Συχνά όταν μιλάμε με κάποιον που έχουμε να δούμε καιρό τον ρωτάμε “πως περνάς” , “ τι κάνεις αυτή την περίοδο” η απάντηση που παίρνουμε είναι “καλά μωρέ, εδώ… ρουτίνα”.
Μήπως έχουμε συμβιβαστεί στην ιδέα ότι μερικά όνειρα που έχουμε “δεν γίνονται” ή “και ο τάδε δοκίμασε να το κάνει αυτό άλλα δεν τα κατάφερε” “που να τρέχω τώρα” “ξέρεις κάτι; Είμαι καλά εδώ” ή το καλύτερο “θέλω αλλά δεν το νιώθω τόσο….σίγουρα για να το αισθάνομαι, κάτι θα σημαίνει”
Είναι λογικό να μην το “νιώθουμε” αν κάποιος έχει συνηθίσει να μην κυνηγάει τους στόχους τους και να μην κάνει θυσίες για αυτούς, τα ίδια του τα συναισθήματα του λένε “ μην το κάνεις, μια χαρά είμαστε έτσι” “θέλεις να το ρισκάρεις?”.
Χωρίς να θέλω να υποβιβάσω το συναίσθημα, μερικές φορές , ο ίδιος μας ο εαυτός μας, λέει βλακείες… Η λύση που μπορώ να σκεφτώ είναι να λάβουμε δράση και να μην το σκεφτόμαστε τόσο.
Όποιος διατηρεί τη “ρουτίνα” προσηλωμένος παράλληλα στους στόχους του, έχει περάσει δύσκολες περιόδους, μέσα από άρνηση και αμφισβήτηση των πάντων, αλλά μέσα από αυτήν την διαδικασία γίνεται “περισσότερο” φίλος με τον εαυτό του.
Καταλυτικός παράγοντας είναι η ύπαρξη προσωπικών στόχων. Φυσικά και είναι καλό να παίρνουμε ιδέες για την κατασκευή και εκτέλεση στόχων από τον υπόλοιπο κόσμο. Επιπλέον όσο πιο σημαντικός ο στόχος τόσο λιγότερα εμπόδια θα βλέπουμε στο δρόμο μας.
Από την άλλη μεριά, μερικές φορές δεν νιώθουμε αυτή την μεγάλη δύναμη να μας κινεί, λες και απλά μας σπρώχνει κάτι. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι η εκπλήρωση στόχων που δεν ήταν καν δικοί μας. Νομίζαμε ότι ήταν αλλά τελικά προέρχονταν από το οικογενειακό περιβάλλον.
Όταν ο οποιοσδήποτε βάλει σκοπό στην “ρουτίνα”, η πραγματικότητα, όντας υποκειμενική, αλλάζει. Εντάσσει διάφορες συνήθειες μέσα σε αυτήν, οι οποίες του δίνουν ενέργεια να συνεχίσει. Όσο περισσότερο ζει με σκοπό, συνειδητοποιεί ότι πάντα θα υπάρχουν εμπόδια που θα σε δοκιμάζουν και άνθρωποι που θα διαφωνούν και θα σε κοροϊδεύουν.
Και τι σημασία έχει;
Ή θα ζεις τη ζωή σου ή θα ζεις τη “ρουτίνα” σου.
Εσύ τι διαλέγεις;
Πηγή: baktoblog.com, Κείμενο: Γιώργος Μπάκουλης, Επιμέλεια: Ελένη Κωτίδου
Thessaloniki Arts and Culture,
