Τι ειν΄ αυτό που τόσο φοβάται ο νους μας; Τι ψάχνει να βρει στα κομμάτια του κόσμου;

Στις διακοπές είμαι μόνος μου…

Όταν μοιράζεσαι ξεφορτώνεσαι.

Με χέρια που σμίγουν και γίνονται ένα. Με ματιές που παύουν να μοιάζουν με θάλασσες φουρτουνιασμένες…

Συνέβη. Στην αρχή δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το αν έκανα καλά. Από την άλλη, μού είχε λείψει να γελάω. Φοβόμουν πολύ να μείνω πάλι μόνη μου…

Μηρυκάζω λόγια. Όσα δεν είπα. Όσα άφησα να πάνε χαμένα. Σκέφτομαι την τραγικότητα και την κωμωδία του έρωτα. Μήπως το ρωτάω και ο έρωτας είναι ίδιας ρίζας; Μήπως το να καίγεται η σάρκα σου και να φλογίζεται ο νους σου συμβαίνει μόνο όταν δεν ξέρεις;

Η γλώσσα που μιλάμε ορίζει την πραγματικότητα.

Οι συλλογικές φαντασιώσεις μας ενώνουν

Και ποιά είναι η μοίρα της γυναίκας;

Τα κομμάτια μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση τους και ο δρόμος ανοίγεται μπροστά.

Δέκα πράγματα είπα; Μα είναι τόσο πολλά αυτά που μπορούμε και προλαβαίνουμε να κάνουμε, αλλά σημασία δεν τους δίνουμε, μέχρι που να μην μπορούμε να τα κάνουμε.

Πέρα απ’ τις στιγμές της ηδονής και της απάτης, της μοναξιάς και της πλήρωσης, υπάρχουν κάποιες άλλες, που φαντάζουν ασήμαντες, αλλά για μένα, μόνο για μένα, θα είναι καταχωνιασμένες…

Μια ιδιότητα που καλλιεργεί την τέχνη της σαγήνης που γοητεύει, μα δεν κοροϊδεύει, του μυστηρίου που εξιτάρει, μα δεν υποτιμά…

Το καταναλωτικό ήθος (καταλώνω, άρα υπάρχω) είναι μια επινόηση του σύγχρονου κόσμου.