Παρουσιάζεται το κλίμα της εποχής, δηλαδή η μη ρεαλιστική επιθυμία ορισμένων για την ανάκτηση χαμένων εδαφών, πιο συγκεκριμένα της Πόλης.

Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει η ηλικία της σεμνότητας

Στο ποίημα ο Καβάφης τονίζει την οικουμενική σημασία του θανάτου ενός ανθρώπου ανώνυμου και άγνωστου “μες στο μέγα πανελλήνιον”

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις, χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Σε λένε αναποφάσιστο, μην τους ακούς.

Όμως, αν προσπαθήσει να μεταφράσει αυτές τις συγκινησιακές εμπειρίες σε λέξεις, η μουσική του αντίληψη εξεγείρεται.

Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ευτυχία.

Σήμερα, δυστυχώς, είναι δύσκολο να πεισθεί ο λαός να ξεπεράσει το «εγώ» και να σταθεί στο «εμείς». Δεν έχει πρότυπα.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως το Βυζάντιο δεν ήταν Ελληνικό παρά μια εκδοχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφού και ο τελευταίος αυτοκράτορας υπέγραφε ως αυτοκράτωρ Ρωμαίων

Και την καρδιά μας∙ ένα σφουγγάρι, στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι

Ο Μάης που με την πάροδο των λέξεων, καίγεται σε αγρούς αιμάσσοντες ενώ «οι παπαρούνες χορεύουν τοπικό κατακόκκινο»

Τα πλοία συμβολίζουν τους ποιητές και τα δημιουργήματά τους.

Η κατατύπωση τούτη στη σκέψη, στο χαρακτήρα, στην κοσμοθεωρία σου, γίνεται κάτι σαν κληρονομικός κώδικας.